Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

17/ puzzelstukjes

De volgende ochtend was er geen sprake van oogcontact.

Bij het ontbijt zaten Theo en Ree zo ver mogelijk uit elkaar. Theo had last van een kater. Alles wat hij in zijn mond stak smaakte naar whisky. Weliswaar goede whisky, met aroma's van vanille, honing en appels, maar toch. Het zou fijn zijn om te proeven wat hij precies at.

Zijn hoofd klopte pijnlijk en hij probeerde zo goed mogelijk om geen aandacht te besteden aan de flashbacks, die zijn gedachten steeds afleidden.

Theo had zijn vriendin - een prachtige meid die hem al twee jaar lang gelukkig had gemaakt - bedrogen. Niet één keer, maar keer op keer. Hij verlangde naar een andere vrouw, een vrouw die hem achtervolgde in zijn herinneringen. Hij had haar gekust. Haar kussen hadden hem gedreven tot een punt waarop Theo al zijn verstand was verloren en zich had overgeven aan de passie die in zijn lichaam ronddwaalde.

Schuldgevoel welde in hem op. Hij moest onder ogen komen dat de liefde die hij voor Lise koesterde enkel nog vriend- schappelijk was. Ze verbleekte naast de wilde hartstocht die hij nu voelde. De eis naar meer en meer, tot hij niet meer kon, achtervolgde hem.

Nijdig wreef Theo over zijn voorhoofd en probeerde zich te concentreren op zijn mager ontbijt. Hij was zich maar al te goed bewust van het feit dat de reden van zijn vreemdgaan nog geen paar meter van hem vandaan zat.

Aan de andere kant van de tafel zat Ree. En net als Theo werd ook zij overmand door schuldgevoelens.

Wat had haar in godsnaam bezield om Theo te kussen? En niet één keer, maar meermaals?

Opnieuw kon Ree zijn handen op haar huid voelen. Voelde ze zijn lichaam tegen het hare, warm, sterk en hard van de opgespannen spieren. Voelde ze zijn hete lippen tegen haar hals gedrukt, een spoor van vochtige kussen achterlatend. Voelde ze hoe haar hartslag omhoogging, haar hart dat klopte in haar keel. Voelde ze hoe haar hele wezen smeekte om meer en meer.

Haar lichaam verraadde haar. Ze hunkerde naar hem, meer dan ze ooit iemand had gewild.

Ze wist maar al te goed dat als haar vriendinnen gisteren niet in de club waren geweest, ze al haar grenzen had overschreden. Theo had het beest van verlangen in haar wakker gemaakt en het zou niet rusten totdat het had gekregen wat haar toekwam.

Fuck, dit was zo slecht. Zodra Theo en Ree hun besef hadden teruggekregen, hadden ze afstand bewaard, ondanks het onder- huidse verlangen elkaar opnieuw te kussen. Gelukkig hadden de anderen hen net op tijd gevonden. Gelukkig hadden Theo en Ree zelf genoeg gedronken. Gelukkig was Ree in slaap gevallen zodra ze zich op het bed had laten neerploffen.

Maar nu waren ze allebei nuchter, weg van de dansvloer, weg van de verleiding. En dat onderhuidse verlangen was er nog steeds.

Fuck, fuck, fuck. Dit was niet gewoon slecht, dit was een ramp. Dit was de Titanic in slow motion. Compleet met een Jack Dawson die langzaam naar de bodem van de dieperik zonk.

Ree had gezworen dat ze niet het meisje zou zijn dat een gelukkige relatie om zeep zou helpen. Een eed die niet had geluisterd naar haar instincten.

Grimmig wreef ze over haar slapen en nam een slok van haar cappuccino, de derde die ochtend. Haar eetlust was afwezig. En Ree had cafeïne nodig als ze deze dag wilde overleven.

Het maakte niet uit op welke dag men de Vaticaanse musea bezocht, het was er altijd immens druk.

Het was lang aanschuiven en Ree zette haar zonnebril op terwijl ze voetje voor voetje vooruit schuifelde. Jenkins had alle studenten op het hart gedrukt dat ze enkel tijd hadden om de Sixtijnse Kapel te bestuderen. Wat concreet betekende dat ze alle andere kunstschatten links moesten laten liggen en negeren, een hele uitdaging in een groep die voornamelijk bestond uit studenten Kunstgeschiedenis.