Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

12/ toevlucht

Ree slaagde er wonderwel in haar vage, troebele herinneringen ver weg te duwen en Theo effectief normaal te behandelen.

"Heb je nog andere boeken van hem gelezen?" vroeg Theo aan haar. Hij was naast haar gaan lopen terwijl ze naar het Colosseum liepen. Hoewel het nog vroeg was naar Romeinse normen, zaten er toch al heel wat mensen klaar om spullen te verkopen aan de toeristen. Ree wendde haar ogen af. Ze wist dat zodra ze oogcontact maakte met de verkopers, ze meteen achter haar aan zouden komen om haar rotzooi aan te prijzen.

"Nope," antwoordde Ree. Ze keek hem glimlachend aan. "Laat me raden, jij hebt al zijn boeken in één ruk uitgelezen?"

Theo grijnsde schuldbewust. "Je laat het klinken alsof het een zondig iets is," klaagde hij. Ree lachte.

"Anders moet je in de Sint-Pietersbasiliek binnenkort om vergeving gaan smeken," zei ze. "Op je blote knietjes."

Theo schudde zijn hoofd. Soms kon hij Ree niet geloven. Ze was onmogelijk. Ze had overal een antwoord op, met die engelenglimlach van haar.

Het feit dat ze zijn hemd droeg, maakte de situatie er niet veel beter op. Hij had het pas opgemerkt toen Ree terugkwam van de badkamer en geen oogcontact had gemaakt.

Theo was te verbaasd geweest om er iets over te zeggen. Het hemd stond haar verrassend goed. Waarschijnlijk was dat de reden dat ze het zelf nog niet doorhad. Theo was er zeker van dat ze dacht dat het haar hemd was, aangezien ze niet het type leek om stiekem zijn kleren te pikken. Hij kon zich best voorstellen dat Ree vanochtend als een kip zonder kop had rondgerend, op zoek naar kledingstukken in de hoop nog eten te vinden.

Theo schudde zijn hoofd en grijnsde naar haar.

Ree knipoogde en liet zich achteruit zakken. De glimlach bleef op haar gezicht geplakt. Het was slecht, flirten met iemand die bezet was en een relatie had, maar oh God, het voelde zo goed. Ze zou met plezier gaan biechten als ze dit gevoel langer mocht behouden.

Diep vanbinnen wist ze dat ze met vuur aan het spelen was. Dat dit heel wat kon verwoesten, dat ze opeens de macht had het leven van iemand anders te verwoesten.

Zondig was het woord dat in haar opkwam.

Haar glimlach brak. Dit wilde ze niet. God, ze haatte dit gevoel.

Ze wist dat ze langzaam machteloos begon te worden. Haar weerstand brokkelde heel traag af.

Ree was vergeten hoe het voelde. Hoe het voelde om halsoverkop verliefd te worden, om opeens een heel ander persoon te verkennen en om je sinds een lange tijd weer compleet te voelen. Om begrepen te worden, om jezelf weerspiegeld te zien in de ogen van een ander en niets anders terug te vinden dan vriendelijkheid.

Haar hart was opeens ijskoud geworden. Hij ontnam haar de macht om zichzelf te zijn.

Ree wist niet wat ze moest doen. Ze wist dat ze geen idee had wat ze moest doen en dat er niemand was bij wie ze te rade kon gaan. Haar vriendinnen zouden dit volledig afkeuren - zoals Ree ook zou moeten doen. Dit was laag, zelfs voor haar. Dit was spelen met gevoelens en een relatie kapotmaken.

En de enige die hier gekwetst uit zou komen was Ree.

Ze probeerde haar gevoelens zo goed mogelijk onder controle te houden. Ze vermeed Theo en probeerde, als ze hem niet kon negeren, hem zo normaal mogelijk te behandelen. Hetzelfde zoals ze tegen Finn of Daniel zou doen. Heel simpel eigenlijk, in theorie.

Alleen, dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Om te beginnen lagen Finn en Daniel niet naast haar in bed terwijl ze wanhopig probeerde te slapen, dacht ze geïrriteerd.