Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

21/ boemerang

Het ontbijt sloeg Ree over de volgende ochtend. Ze was doodop - niet in het minst omdat Theo haar bijna tot aan het ochtendgloren wakker had gehouden - en haar koffer was nog niet gepakt.

Het vliegtuig vertrok om stipt dertien over acht 's avonds. Van Jenkins moest iedereen in de lobby van het hotel verzamelen om halfvijf - en geen seconde later.

In tegenstelling tot Theo, die al twee dagen geleden zijn koffer had gemaakt, had Ree nog niets gedaan, behalve dan een kans gezien om nog meer rommel te maken op zoek naar kledingstukken.

Vandaag hadden de studenten vrij gekregen om Rome op eigen houtje te verkennen en Ree was van plan om de dag met Chloé, Laurel, Theo, Daniel en Finn te spenderen in de schadu- wen van het park of een ijsje etend op de Spaanse Trappen. In ieder geval niet de hele dag op een hotelkamer een koffer maken.

Ree veegde even over haar voorhoofd en waaide zichzelf koelte toe met de kaart van de roomservice terwijl ze haar vooruitgang bekeek.

Theo was glimlachend naar het ontbijt vertrokken, terwijl Ree in paniek naar de badkamer was gerend om haar toiletzakken te halen. Na negen nachten had hij nog niet begrepen wat ze eigenlijk allemaal had meegesleept. En wat het doel er eigenlijk van was geweest. Vrouwen.

De hotelkamer zag er niet meer uit als de nette hotelkamer waar Ree en Theo tien dagen geleden waren binnengestapt. De laden en deuren van de kleerkast stonden wagenwijd open, de grond was bezaaid met jeansbroeken, T-shirts, zwarte tanktopjes, hoge hakken en verschillende opladers. Rondom de opengeslagen koffer op het onopgemaakte bed lagen de boeken die Ree had meegesleept en haar twee toiletzakken.

Op het bureau, naast Theo's zilveren laptop, lag Rees iPod met haar hoofdtelefoon, waaruit luide rockmuziek schalde.

Ree nam een slokje water en bukte zich toen om zoveel mogelijk kledingstukken op het bed te gooien. Haar haren had ze in een rommelige paardenstaart gebonden, waaruit losse lokken op haar schouders vielen. Ze had haar lekkerste zwarte skinny jeans aan en een lichtblauw T-shirt. De kleren die ze niet in de koffer zou kunnen krijgen, zou ze ook nog aandoen.

Waarschijnlijk zou ze als een michelinmannetje naar huis waggelen, maar dat was iets waar ze zich later zorgen over zou maken.

"Komaan, jij," siste ze terwijl ze koppig in haar toilettassen beukte zodat ze op de bodem van de koffer zouden passen. "Hop, erin." In haar schoenen propte ze ondergoed en sokken, om zo weinig mogelijk plaats in te nemen.

Net toen Ree haar bloemenjurkje enigszins netjes had weten op te vouwen, hoorde ze opeens hoe Bastille door de elektrische gitaren klonk. Verrast keek ze op van haar titanenwerk.

Op het nachtkasje lag Theo's mobiel, die trilde. Ree liet het jurkje op bed vallen en liep er nieuwsgierig naartoe.

Even twijfelde ze of ze zou opnemen, maar waarom niet? Het kon belangrijk zijn en ze zou hem zo kunnen gaan halen mocht dat het geval zijn. Hij zat toch maar drie verdiepingen lager te ontbijten. Bij die gedachte begon Rees maag keihard te grom- men. Resoluut nam Ree het toestel en drukte op het groene telefoontje.

"Hallo, met Theo's telefoon?" Ree plofte neer op het bed en draaide een haarlok rond haar vinger. Ze vouwde haar been onder zich en speurde de vloer van de hotelkamer af naar kleding- stukken die ze misschien vergeten was. Haar legergroene sportschoen tikte mee op het ritme van de muziek.

"Wie is dit?" vroeg een schrille vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Ree fronste even. Dit klonk niet goed. Ree kwam langzaamaan in een paniekstemming. Dit klonk absoluut niet goed.

"Dit is Andrea. Theo is ontbijten en is zijn gsm vergeten," antwoordde Ree met een klein stemmetje.

"Andrea? Wat doe jij op zijn hotelkamer?" vroeg de stem, schriller dit keer.