Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

6/ omwenteling

Het was alsof er een horde paarden over zijn rug heen was gelopen.

Theo werd wakker van het vroege ochtendlicht en het vreselijke gevoel dat zich over zijn hele lichaam verspreidde. Bijna ieder lichaamsdeel voelde stijf aan.

Kreunend lag hij op de harde ondergrond van de bank die dienstdeed als matras, elke kleine beweging maakte de pijn alleen maar erger. Hij knarste met zijn tanden.

Wat had hem in hemelsnaam bezield op de bank in slaap te vallen in plaats van in het uitstekende bed dat nog geen twee meter verderop stond?

Andrea Goodridge. Dat had hem bezield.

Theo draaide zich op zijn zij en staarde naar het grote bed, dat Ree in de loop van de nacht had opgeëist. Ze lag schuin onder de lakens en nam met haar lichaam elke vrije centimeter in beslag.

Hij hoorde haar langzame ademhaling en glimlachte even. Toen schudde hij zijn hoofd. Kappen man, zei hij streng tegen zichzelf.

Theo herinnerde zich hoe ze zachtjes 'slaapwel' had gefluisterd gisterenavond. Beelden van Ree in haar korte pyjama flitsten door zijn hoofd.

Ondanks het feit dat Theo een vriendin had en normaal gezien hondstrouw was, bleef hij een man. Een man met een vriendin die zich momenteel in het noorden van Europa bevond en van wie hij al een dikke twee maanden niets meer had gehoord.

Kappen, Theo, hield hij zichzelf streng voor. Het is verdom- me Ree maar, het meisje dat thee onder de douche dronk terwijl ze rocknummers kweelde en wel vaker over haar eigen voeten struikelde.

Hij hees zichzelf overeind en keek op zijn horloge, dat hij niet had uitgedaan. Halfzeven. Jenkins had gisteren gezegd dat het ontbijt pas om halfnegen werd geserveerd. Geweldig.

Omdat slapen toch niet meer zou lukken, stond hij op en trok een katoenen T-shirt en een korte trainingsbroek aan. Hij maakte zijn sportschoenen vast, die hij altijd overal meesleepte, en verliet zo stil mogelijk de hotelkamer.

Een dik uur later werd Ree wakker. Ze was een diepe slaper en werd zelden door lawaai gewekt. Haar wekker was een punknummer van Linkin Park dat ze altijd op het luidste volume zette, en vaak slaagde Ree er nog steeds in erdoorheen te slapen.

Onder de lakens strekte ze zich traag uit, als een luie kat. Ree had prinselijk geslapen. De vermoeidheid en spanning van gister- avond waren volledig van haar afgevallen doorheen de wenteling van de zon.

Pas toen ze de verfomfaaide dekens op de chesterfield zag, besefte Ree opeens dat ze de nacht niet alleen had doorgebracht. Ze veerde recht, drukte de lakens tegen haar bovenlichaam aan, maar de kamer was leeg.

Met een frons sprong Ree uit bed en liep naar de badkamer.

Ook een Theo-vrije ruimte. Misschien was hij al wakker en bij Finn of zo, redeneerde ze.

Het was lief van hem om haar te laten slapen. Bonuspunten voor haar kamergenoot.

Ree sloot de badkamerdeur achter zich en begon haar gezicht te wassen, als eerste stap in het proces om zichzelf toonbaar te maken. Aangezien ze door het raam de stad in zonlicht kon zien baden, bracht ze enkel wat camouflagecrème aan, wat mascara en een beetje poeder om het glimmen tegen te gaan.

Ze hoorde hoe in de andere ruimte de deur openging en terug in het slot viel. Even later begon er iemand aan de badkamerdeur te morrelen.

Theo.

"Ree, maak dat je eruit bent!" hoorde ze hem roepen. Nijdig ging Ree met een hand door haar haren en gooide vervolgens de deur open.

"Goedemorgen Theo," zei ze met haar liefste stem, doorspekt van sarcasme. "Heb jij goed geslapen, Ree? Oh, fijn dat je hetvraagt, Theo. Ik heb uitstekend geslapen, dank je. Zo vriendelijk van je dat ik een paar seconden krijg om de badkamerdeur te openen."