''အပြစ်သားJeon Jung Kook အကျယ်ချုပ်မှ လွတ်မြောက်စေ''
အမိန့်သံအဆုံး ရှူးဖိနစ်သံသည် ကျယ်ပြန့်လှသော အခန်းတွင်းမှ ထွက်လာသည်။ ချုပ်နှောင်ထားခြင်းမရှိတော့သော လက်တို့သည် Tattooအပြည့်ဖြင့်။ဆေးစက်တို့ထပ်မံခြယ်သထားသည်မှာ ရုပ်လုံးကြွကြွ။
ကျောလယ်လောက်ထိရှည်လျားနေသော ဆံချည်မျှင်တို့ကိုစုစည်းထားကာ အရာရာဟာ ရူးရူးမိုက်မိုက်ပေ။စီးကရက်တိုကိုလက်ကြားညှပ်ကာ အသင့်စောင့်ကြိုနေသော ကားဆီသို့ အချွေအရံများစွာဖြင့် လျှောက်လှမ်းနေတော့သည်။
''သခင်လေး အိမ်ကိုတန်းမောင်းရမလား''
''လွမ်းနေတဲ့နယ်မြေဆီကိုသာမောင်း''
ကားလေးသည်အလိုက်သင့်ပင် ၅နှစ်တာမျှ ချုပ်နှောင်ခံခဲ့ရသော မှောင်မိုက်နေတဲ့နေရာမှ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ မမြင်တာကြာသော မြို့လယ်မြင်ကွင်းသည် မျက်စိကျိန်းလောက်အောင်ပင်ခမ်းနားလျက်။
''သခင်လေး ဟိုးအရှေ့ကအဆောက်အဦးဟာ သူ့Companyပါ''
အပြာရောင်အဆောက်အဦးကြီးသည်မိုးထိမြင့်ကာထည်ထည်ဝါဝါပင်။သူကဒီအရောင်တွေကိုအခုထိကြိုက်ကြောင်းတစ်မြို့လုံးအားကြေငြာထားသလို။Companyနာမည်ကိုအနက်ရောင်စာလုံးဖြင့်ထွင်းထားသည်ကဆန်းဆန်းပြားပြားရယ်။
ကားလေးသည် အဆောက်အဦး၏မလှမ်းမကမ်းတွင်ရပ်လိုက်သည်။နာရီအနည်းငယ်မျှကြာအောင်Jeonစောင့်လိုက်ရသည်။Companyအတွင်းမှ မြင်ဖူးနေကျ ပြိုင်ကားအနက်ရောင်လေးသည် လှစ်ခနဲမောင်းထွက်သွားတော့သည်။Jeon၏မျက်လုံးအစုံသည် လင်းလက်သွားတော့သည်။ငါးနှစ်ကြာသည်အထိဒီကားလေးကိုသူစီးနေတုန်းလား။
''အိမ်ကိုမောင်း ငါ့အိမ်ကိုမဟုတ်ဘူး''
''သူအိမ်ပြောင်းထားတယ်''
''နေရာမသိဘူးလား''
''စုံစမ်းလို့မရဘူး သခင်လေး''
''အာ့ဆိူလည်းအိမ်ပြန်မယ် ကားလေးတွေ့ရရင်ကိုရပီ ကိုယ်အဆင်ပြေတယ်''
လမ်းကြောင်းမသင့်သည်မို့ ကားလေးသည် မြို့လယ်မှ ပြန်ကွေ့ကာ မြို့ပြင်ဆီသို့။
