''စိတ်ကုန်နေပြီ.....ငါ မင်းကိုစိတ်ကုန်နေပြီ''
မနည်းအားတင်းကာ ပြောနေပါသော်လည်း ဖြူဖျော့နေသည့်ခန္ဓာကိုယ်က ဝိုင်ရဲ့ဒဏ်ရော ကြောက်ခြင်းရဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်တော့တာမို့ ခွေခေါက်သွားခဲ့သည်။
''ခင်များ... ...ဟာ...Jimin... Jimin''
ရင်ခွင်ထဲ ပြိုလဲသွားသူအား အသာထိန်းရင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။
အခုပဲ စိတ်ကုန်တယ် ပြောနေတဲ့ သူက ဘာကြောင့် ပြိုလဲသွားရတာလဲ။
တကယ် ပြိုလဲရမယ့်သူက သူပါ ကိုကိုရယ်။
ကိုကို့ရဲ့မုန်းပါတယ်ဆိုတဲ့စကားလည်းကြားရပြီးပီ။ စိတ်ကုန်တယ် လို့လည်းကြားရပြီးပီ။
မောင့်မှာ ဘယ်ခံနိုင်ရည် ရှိပါ့တော့မလဲ။
သို့ပေမယ့် မောင့်ထပ်အရင် မောင့်ကိုကိုက ပြိုလဲသွားခဲ့ရခြင်း။
Jiminမေ့လဲသွားတဲ့နေရာကို လူစုပြုံပီးရောက်လာတော့ Jeonဟာ ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးအားပွေ့ကာ.. လူတွေနဲ့ဝေးရာသို့ ချီလာခဲ့သည်။
''ကိုကို...''
ချက်ချင်းကို ဖြူဖျော့ လာသော လက်ကလေးများ။Jeonဘာမှစဥ်းစားမနေတော့ပဲ ဆေးရုံသို့သာ ကားကိုမိုင်ကုန်မောင်းထွက်လာတော့သည်။
အနောက်မှHoseokတို့ လိုက်လာမှန်းသိသော်လည်း တင်ထားတဲ့အရှိန်ကို တစက်လေးမှ မလျှော့ပဲ ဆေးရုံဝင်းထဲ ကြမ်းတမ်းစွာ။
''ဖယ်...အကုန်...ဖယ် ချက်ချင်း ''
Jeonဒေါသ သံတို့သည် ကော်ရစ်တာတစ်လျှောက် ပေါက်ကွဲလျှက်။
''ဦးလေးJeon ကိုကို့ ကိုကယ်ပါ ကိုကိုမေ့သွားတာ''
''စိတ်အေးအေးထား ကူးငယ်လေး ဦးလေးတစ်ယောက်လုံးရှိတယ် အခုတော့ သူ့ကို ဒီကုတင်ပေါ် စိတ်ချလက်ချ တင်ပေးလိုက်ပါ''
ဦးလေးရဲတောင်းဆိုမှူကိုလက်ခံကာ အရေးပေါ်အခန်းထဲဝင်မည့် ကုတင်ပေါ်သို့ Jimin ကိုယ်ငယ်လေးအား ညှင်သာ စွာ တင်ပေးလိုက်သည်။
''စိတ်မပူပါနဲ့ ''
ဦးလေးက စိတ်မပူရန်ပြောသွားပါသော်လည်း မောင့်ရင်ထဲက အပူသည် တစ်စထက်တစ်စ ပိုကြီးမားလာသည်။
