သာယာလှပသော နံနက်ခင်းလေး တစ်ခုမှာ Jeonဟာ မှိုင်းပြလျက်။
စီးကရက်တိုကို လက်ကြားညှပ်ကာ ခန်းစီးမှ တဆင့်မြင်နေရတဲ့ အပြာရောင်Companyကြီးကို အရသာခံကြည့်နေမိသည်။
ငါးနှစ်အတွင်း ဘယ်လိုများပြောင်းလဲသွားပါလိမ့်။
သူ့အတွက်အရာရာဟာ မနေ့တစ်နေ့ကလို ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပေမယ့် အခြေနေတွေအကုန်လုံးကတော့ သူထင်ထားသလိုဖြစ်မလာခဲ့။
ကိုကိုဟာ သူ့အား ရင်ဖွင့်ကြိုဆိုမနေခဲ့။
အားငယ်တတ်တဲ့မျက်ဝန်းများက ဘာကြောင့်ခက်ထန်နေရသလဲ။
ကိုကိုဟာအရင်လိုဟုတ်မနေတော့ဘူး။
အများကြီးပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
အမှောင်ထဲမှလွတ်ချိန် ပထမဦးဆုံးပြေးတွေ့ချင်မိသူဟာ ကိုကိုဖြစ်နေခဲ့ပေမယ့် ထင်မှတ်ထားသလိုမဖြစ်ခဲ့သောကာလ။
ဒုတိယအတွေ့ချင်ဆုံးသည် မညာတမ်းဝန်ခံရပါက Taeဖြစ်နေခဲ့သည်။သို့သော်.... Taeသည် အရိပ်လေးတောင်မမြင်ခဲ့ရပါ။
လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်လောက်ထဲက Taeဟာ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ပါသည်တဲ့။
Taeမေမေဟာ အခုထိTaeကို ရှာလို့မတွေ့တာမို့ တငိုငိုတရယ်ရယ်ဖြင့် အရူးတပိုင်းဖြစ်နေပါသည်တဲ့လေ။သူတစ်ယောက်ထဲဆိုးဝါးသွားပြီထင်ခဲ့တာ အပြင်လောက က သူ့ထပ်တောင် ပိုဆိူးဝါးနေခဲ့သည်။အခြေအနေတွေကို လိုက်မမှီနိုင်တော့ပါ။
ကိုကို့နားပဲဆက်ရှိရမလား....ဒါမှမဟုတ်
ကမ္ဘာကြီးရဲ့တစ်နေရာရာမှာရှိနေမယ့် Taeကို ရှာရမလား။
မေးခွန်းနှစ်ခုလုံးအတွက် အဖြေဟာ သိပ်ခက်ခဲလှပါသည်....။
............
''Hyung ကျွန်တော်အလုပ်သွားတော့မယ် ပြန်ရင်Hoseokနဲ့ခဏ Barသွားမလို့ မနေ့ကသူ ဂျပန်ကပြန်လာတယ်လေ အာ့မို့နောက်ကျမယ် တာ့တာ''
ရှပ်အင်္ကျီအသားရောင်ကို စတိုင်ပင်အနက်ရောင်နဲ့တွဲဖက်ဝတ်ဆင်ကာထွက်သွားသောသူသည် တစ်ယောက်သောသူကလွဲရင် ကျန်အကြောင်းတရားများအား အမှတ်ရနေပါသေးသည်။
တစ်ခါတစ်လေ သူ့ရဲ့ကားအနက်လေးရှေ့မှာ အကြာကြီး ရပ်စဥ်းစားနေတတ်သည်။Coffeeတွေပိုသောက်ဖြစ်လာသည်။တစ်ခုခုကိုတွေးနေပုံပေါ်ပေမယ့် ဘာမှတော့ထုတ်မမေးပေ။သူ့ရဲ့ကူးငယ်လေးနဲ့မဆုံသေးပုံပါပဲ။
Companyရဲ့Car Parkingမှာ ပါကင်ထိုးလိုက်ပီး သူခပ်ကြော့ကြော့ပင် အဆောက်အအုံထဲဝင်လာခဲ့သည်။Park Jiminကိုမြင်သည်နှင့် လုပ်လက်စအလုပ်များပစ်ချကာနှုတ်ဆက်ကြသည်။
