ကျိုးပဲ့သစ်ကိုင်းငယ်

အပိုင်း (၉) Unicode

ပထမဆုံးနှင်းကျချိန်တွင် လုရှိုးဝမ်က သတိမေ့မြောနေရာမှ ပြန်နိုးလာခဲ့သည်။

သူက သုံးရက်လုံးလုံးမေ့မြောနေခဲ့ပြီး နိုးလာချိန်တွင် သွမ့်လင်ကိုကြည့်၍ "ရှစ်တိ" ဟု တစ်ခွန်းခေါ်ကာ ပြန်အိပ်ပျော်သွားခဲ့၏။ သွမ့်လင်က ခြံထဲတွင် နှင်းကျသည်ကို ရှုစားနေသော သမားတော်ဝေ့ကိုအမြန်ခေါ်၍ လုရှိုးဝမ်၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်ခိုင်းသည်။

သမားတော်ဝေ့က လွန်စွာစိတ်မရှည်ဖြစ်နေပြီး သွေးခုန်နှုန်းကို သာမန်ကာလျှံကာ စမ်းသပ်လိုက်၍ -

"ဘယ်နှခါပြောရမလဲ။ သူ့ရဲ့ရောဂါက ကုလို့မရဘူး။ နိုးသင့်တဲ့အချိန်ကျရင် အလိုလိုနိုးလာလိမ့်မယ်။ အကယ်၍ မနိုးလာတော့ဘူးဆိုရင်တော့ ...."

သွမ့်လင်က သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးများက အပြင်ဘက်ဆီမှ နှင်းများထက်ပင် ပို၍အေးစက်နေခဲ့သည်။

သမားတော်ဝေ့က ဆက်ပြောမထွက်တော့ဘဲ ခေါင်းကို အသာယမ်းကာ ဆို၏။

"တစ်ကြိမ်သတိလည်လာပြီးပြီဆိုတော့ ရောဂါအခြေအနေက သက်သာလာတယ်လို့ပြောနိုင်တယ်။ အနှေးနဲ့အမြန် နိုးလာလိမ့်မယ်။ စိတ်ရှည်ရှည်စောင့်ပါ။"

သွမ့်လင်လည်း ထိုအခါမှသာ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး ကုတင်ဘေးတွင် စောင့်ကြပ်နေတော့၏။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ပိတ်ဖြူဖြင့်စည်းနှောင်ထားရသည်။ သမားတော်ဝေ့၏ ပြောင်မြောက်လှသောအရည်အချင်းနှင့် ကျင်းချွမ့်ဆေးကို သုံးပေးခဲ့ခြင်းတို့ကြောင့်သာမဟုတ်လျှင် သူ့လက်နှစ်ဖက်လုံးပျက်စီးသွားသည်မှာကြာပြီဖြစ်သည်။

(ကျင်းချွမ့်ဆေးဆိုတာက တရုတ်သိုင်းကားတွေမှာပါတတ်တဲ့ တိရစ္ဆာန်အရိုးကိုကြိတ်ပြီး ဖော်ယူထားတဲ့ ဆေးမှုန့်တစ်မျိုးပါ။ ဒဏ်ရာတွေကိုသက်သာအောင်၊ သွေးတိတ်အောင်၊ ကြွက်သားတွေပြန်ကောင်းအောင် လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတယ်လို့ဆိုပါတယ်။)

ထိုနေ့က သူ၏အတွင်းအားကို အဆုံးစွန်ထိထုတ်သုံးပြီး သွေးသံရဲရဲလက်နှစ်ဖက်နှင့်အတူ မြေပေါ်မှ ကျောက်လွှာနှစ်ချပ်ကို အောင်မြင်စွာခွဲနိုင်ခဲ့သည်။ လျှို့ဝှက်ခန်းထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် အထဲမှမြင်ကွင်းကို သူတစ်သက်မေ့နိုင်မည်မဟုတ်ပေ ... ကျောက်သားနံရံများနှင့် ကျဥ်းမြောင်းလှသောအခန်းငယ်လေးထဲတွင် သွေးများဖုံးလွှမ်းနေပြီး သွေးနံ့က စူးရှစွာလှိုက်ထွက်နေသည်။ တုဖုန်းက ကြမ်းပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထားဖြင့်လဲနေပြီး လည်ပင်းတွင် ဓားဒဏ်ရာကြီးရှိကာ အသက်မဲ့နေ၏။ သို့သော် မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်စွာဖွင့်ထားဆဲဖြစ်ပြီး သေသည့်တိုင်မငြိမ်းချမ်းနိုင်ပေ။ နံဘေးတွင်တော့ လုရှိုးဝမ်ရှိနေပြီး လှုပ်ရှားမှုအလျဥ်းမရှိဘဲ ငြိမ်သက်နေသည်။ ခန္ဓာထက်တွင်တော့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်ပေါင်းများစွာရှိနေပြီး အနက်ရောင်အဝတ်က သွေးနီရောင်လွှမ်းနေ၏။ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့် အသက်ရှင်သည်လော၊ သေဆုံးနှင့်ပြီလော အတပ်မပြောနိုင်ချေ။