အပိုင္း (၁၃) Zawgyi

133 15 0
                                    

​ေျခာက္လပိုင္း သုံးရက္ေန႔က ဤႏွစ္၏အပူျပင္းဆုံးေန႔တစ္ေန႔ပင္။

အိမ္ျပင္ဘက္တြင္ ေလျပည္တိုက္ခတ္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ ပုစဥ္းရင္ကြဲတို႔၏ အသံမ်ားပင္လွ်င္ အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနသည္။

သြမ့္လင္က မနက္အေစာပိုင္းတည္းကပင္ ေတာအုပ္ထဲ၌ ဓားသိုင္းက်င့္ေန၏။

သူေလ့က်င့္ေနသည္က သြမ့္အိမ္ေတာ္၏က်ီဖုန္းဓားသိုင္းျဖစ္သည္။ ဓားခ်က္တို႔က ေလျပင္းမုန္တိုင္းသဖြယ္ထင္မွတ္ရၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ဓားသိုင္းက်င့္စဥ္၏အရိပ္မ်ားကို ထင္က်န္ရစ္ေစသည္။ သြမ့္လင္၏အမူအရာက မတုန္မလႈပ္တည္ၿငိမ္ေနၿပီး မ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ားက ဓားသြားထက္ပို၍ စူးရွလ်က္ ဓားဦးၫႊန္လိုက္ရာအရပ္တိုင္းတြင္ ေလျပင္းတစ္ခ်က္က အတူကပ္ပါလာတတ္၏။ ႐ုတ္တရက္ သူက လက္ေကာက္ဝတ္ကိုလွည့္၍ ဓားကိုေနာက္ျပန္ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။

ထိုဓားက အရွိန္ျဖင့္ ပ်ံဝဲသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ သစ္ပင္၏ပင္စည္ထဲသို႔ စိုက္ဝင္သြားသည္။

ကနဦးက သစ္ပင္ေနာက္တြင္ ပုန္းကြယ္ေနသည့္ လူငယ္ေလးက ထိတ္လန္႔စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၿပီး လႈပ္ခါေနဆဲျဖစ္သည့္ဓားကိုၾကည့္ကာ ရင္ဘတ္ကိုဖိရင္း ေျပာလာသည္။

"အစ္ကိုႀကီးသြမ့္၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာကို အေစာတည္းက သိေနတာလား"

သြမ့္လင္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး -

"အဲဒီလိုသာမဟုတ္ရင္ ခုနက ဓားက မင္းလည္ပင္းကိုေဖာက္သြားေလာက္ၿပီ"

လ်ိဳရိက လည္ပင္းကို ေက်ာခ်မ္းစြာပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ရယ္ရယ္ေမာေမာဆိုသည္။

"အစ္ကိုႀကီးသြမ့္ရဲ႕ သိုင္းအတတ္က တျဖည္းျဖည္းပိုေကာင္းလာေတာ့တာပဲ"

သြမ့္လင္က လက္​ကိုေျမႇာက္၍ နဖူးမွေခြၽးမ်ားကိုသုတ္လိုက္သည္။

သူ၏မ်က္ႏွာက ေခ်ာေမာခံ့ညားေသာ္လည္း မ်က္လုံးအၾကည့္တို႔က ဓားအိမ္မွဆြဲထုတ္လိုက္သည့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းလို စူးရွေနၿပီး ၾကည့္မိသူကို ထိတ္လန္႔ေစႏိုင္သည္။

ကျိုးပဲ့သစ်ကိုင်းငယ်Where stories live. Discover now