Dirty Secret

Chapter 44

Parents... Is that you?

NANG MAKA-UWI na ako ay nakita ko sina Xaira, Maira, Vaira, Taira, Daira, Kaira, Haira, Kuya Sabvier, Starlette kasama ang tatlong di ko kilalang tao.

They frowned as they saw how restless i am looking.

Worries flashes on their eyes, “Zai... Are you okay?” Kuya Sabvier asked and i nodded. I was restless as i looked at them and walked pass them. I forced myself to smile, “Who are they, kuya? Oh, why did y'all returns home? I thought...”

The woman who had her eyes widened and watered stare at me, she somehow resembles me but I don't want my heart to hope again. I don't wants my hopento get high again and simply hit disappointed by the truth.

“Are you tired, Ate?” Vaira asked. I blinked and look up at the ceiling to think.

I shake my head, “No.” they all blink at my answer. As if saying they couldn't believe me, “I'm Zaira Mae Tallud, not tired.” i added.

Vaira's face fall as i smugly smirked. Proud at my own joke. I cleared my throat, “To be honest, ano nga iyon? Sabihin niyo na sa akin habang gising pa ako.” i smiled again.

Xaira sighed, “What if you meet our parents again, Ate?” she asked.

I was taken back before i smirked, “Edeh wow. Tsk, di na ako maniniwala at di na ako aasang may mga magulang talaga tayo, Xaira. Bakit? Kasi sapat na yung pinagdaanan ko sa mga taon na lumipas na wala sila at ang mga bagay na natutunan at nangyari sa akin. Isabay na din natin yung mga bagay na nakuha ko dahil doon sa mga taon na iyon. Lahat iyon sapat na para sabihin kong, hindi ko na kailangan ng masasandalan. Kaunting hintay na lang naman, eh. Tapos na lahat ng laban ko. Matapos ko lang ang misyong naka-atas para sa akin, aayaw na ako. Susuko na ako, tatapusin ko na ito. Hindi dahil sa sumusuko na talaga ako. Kundi dahil sapat ba lahat ng iyon para sa akin. Ayaw ko ng matuto oa, ayaw ko ng ngumiti pa, ayaw ko ng lumuha pa, ayaw ko ng umasa pa at ayaw ko na ding may mangyari pa na kung ano. Masyado ng mabigat lahat. Masyado ng naghahalo-halo lahat, eh. Hindi na ako mag-iisip na paano kung may magulang tayo... Hindi na ako mag-iisip na paano kung nandyan sila at hindi tayo tumakbo. Hindi na ako mag-iisip na paano kung may masasandalan ako. Kasi pagod na ako, Xaira. Pagod na ako, eh. Yung nag-iisang lalaki na tanggap ako, yung nag-iisang lalaki na minahal ako, yung nag-iisang lalaki na kayang tiisin ang mga ugali ko. Yung nag-iisang lalaki na kayang gawin lahat para sa akin. Yung nag-iisang lalaki na iyon, tinulak ko papalayo. Kasi masyado akong pahamak para sa kaniya. Hindi na ako mag-iisip na paano kung may mga magulang tayo kasi may magulang man o wala, desisyon ko pa rin naman ang dapat na sisihin dito. Dahil desisyon ko pa rin naman na hinayaan ko siyang mawala. Desisyon ko pa rin naman kung bakit ako napunta sa kung nasaan ako ngayon. Sige na, tulog na ako. Hello sa bisita, di na muna ako bababa, may... gagawin din pa ako sa taas, eh. Bago ako magpahinga, ingat kayo.” kalmado man ang boses ko ay gano'n naman na lang ang pagwawala ng sistema ko.

Anytime, my eyes would watered and anytime, i would cry and begged them to stay. And i would made them, i would force them to fool me that our parents does exist and know us and that finally, they found us.

Smiling bitterly, umakyat na ako. Masyado ng mabigat sa dibdib at mga mata.

Agad kong sinarado ang pinto at nagpadaos-dos doon para mapa-upo ako sa sahig. Agad kong niyakap ang tuhod ko ng magsimula akong humagulhol ng iyak.

Sumisinghot ako at namumungay ang mga mata na umiiyak ng biglang kumakalam ang tiyan ko.

Tuloy ay sumisinghot ako na naglakad papunta sa mini ref ko at kumuha ng makakain ko. Panay ang dila ko sa ibabang labi at punas sa mga mata na binuksan ang Tupperware ng niluto ko na Pancit Canton, hindi ko nakain kanina sa sobrang pagmamadali papunta sa restaurant.