Bir Fahişenin Anıları

...

O sırada hanemin bulunduğu masaya yaklaşan adam- lardan biri hancıya kuruyuncaya kadar kalabilecekleri bir odası olup olmadığım sordu. Fakat bu ses? Aman Tanrım! Bu sesi duyduğum zaman neler hissettiğimi kim ifade ede bilir? Acaba hayal mi duymuştum. Hayır, hayır, olamaz! Ba şımı sesin geldigi tarafa döndürür döndürmez gözlerimin kalbime doğan hissi doğruladığım gördüm. Genç adam şapkasını çıkarmış, dağınık saçlarını eliyle düzeltiyordu Islak bir süvari elbisesi, şeklinden çıkmış bir şapka, güneş yanığı bir surat... Fakat ya o gözler, o bakışlar? Hislerime daha fazla tahammül edemeyerek tereddütlerimi attım ve bir anda kendimi onun kollarında buldum.

"Hayatım! Ruhum! Charles! Gözlerime inanamıyo rum..." ve daha fazla konuşamadan şaşkınlığın ve aşın se vincin bende yarattığı heyecan ile kendimi kaybettim.

Kendime geldiğimde bir kanepenin üzerine uzanmış olarak onun şefkatli kollarında oldugumu gördüm. Olup bitenin ne olduğunu anlamak üzere etrafımıza büyük bir kalabalık toplanmıştı. Vaziyeti kavrayan ve bizi kan koca zanneden hancının karısı orasını hemen boşaltarak bizi baş başa bıraktı. Yıllar sonra yine yalnız kalmıştık ve ben ona artık yakındım, onun kollarındaydım.

Gözlerimi açtığım zaman Charles elimden sıkıca tutmuş, hayranlık ve sevinçle gözlerimin içine bakıyordu. Benim ayıldığımı görünce konuşmak için ağzımı açtı fakat ses çık madı. Kelimelerin boğazında dügümlendiğini biliyordum. Benim konuşmamı bekliyordu. Sesimi duyup kollarında tuttuğu bu kızın hakikaten Fanny olup olmadığına emin olmak istiyordu. Nihayet iki kelimeyi yan yana koymak gü cünü kendinde bularak konuştu: