Our Broken Hearts

Chapter 16

Chapter 16

Our Broken Hearts

Damien

I thought she would ride with me, but I almost forgot. Hindi ko nga pala siya nasabihang sumabay sa akin. Alam ko naman na plantsado na ang lahat para sa pagbisita namin sa bahay ampunan. I just find it reasonable na dapat ay kasama ko siya sa sasakyan. I just didn't want it to sound na ang totoo ay gusto ko lang siyang makasama sa apat na oras na byahe.
Why? I don't know. Really. Working with her for the past few weeks made my life in the executive department easy. She is really smart, and have the initiative for everything. She'd kinda aloof though, and that makes me act rude sometimes. Because I want her to open up to me. Maybe I fell challenged. Minsan nararamdaman ko na gusto na niyang sumabog dahil sa dami ng ipinag uutos ko, but in the end, she then chooses to remain calm and corteous.

Madalas ko pa rin makitang magkausap sila ng binata iyon sa umaga bago siya pumasok, minsan ay nakikita ko pang may inaabot siya rito. I guess it's time for me to take some actions, he's causing her tardiness.

After that scene upstair, ay nailang na ito at halos hindi na ako tinatapunan ng tingin. What can I do? If she's tempting me to do it? Well. Not literally. But I can't really explain myself, nagprisinta pa akong pumalit sa prinsipe kanina sa story telling, since kinailangan ng mga lalaking magbubuhat ng mga boxes mula sa truck kung saan naroon ang food supplies ng mga bata. I mean I have a choice not to, I just don!t know what came into my mind ng makita ko siyang nakahiga at napapalibutan ng mga bulaklak.

I took another shot of her while happily playing with one of the kids. Photography is my fashion, at mula ng bumalik ako ng Pilipinas ay hindi ko na ito gaanong nahahawakan, and I thought this is a perfect chance, I would also send my shots to our editorial team so they could write a good article about Sunshine Orphan Home. With this, we would be able to raise more funds for them. I noticed there's a lot of things needed here, specially the room for the babies. Masyadong mainit doon, at hindi kinakaya ng dalawang electricfan lang. Napansin ko rin na may kalumaan na ang ibang materyales na bumubuo sa bahay, marurupok na ang ilang ding ding at mga piraso ng hagdan. I felt bad for the kids, but then I'll make sure I'll get everything fixed for them.

Matapos ang ilang shots ay saglit kong binitawan ang camera na nakasabit lang sa leeg ko. Nag riring ang cellphone ko kaya kinuha ko iyon mula sa aking bulsa. Nagbuntong hininga ako ng makita ang pangalan sa screen. It's Ava. Hindi ko alam kung ano pa ang gusto niya. It's almost five months mula ng maghiwalay kami, at siya ang may gusto nun. Now what? Shevs texting like she wants to talk, to make things clear and that she's sorry. Do that mean she wants me again? Nah.

Akala ko ay matatagalan ang pag move on ko from our break up, but honestly? I think I feel okay now. Hindi ko na gaanong naiisip ang nakaraan ko sa kanya, well sometimes yes. But there's someone who keeps my mind occupied. Iyon ay kahit pa wala naman espesyal na namamagitan sa amin.

"Maraming Salamat po sa pagdalaw ninyo, Mam Bella. Malaking tulong po ang mga dala ninyo para sa ilang buwang pangangailangan ng mga bata. Hindi ko po alam kung paano magpapasalamat.." I heard Teresa said while saying goodbye to Isabella, who's about to cry while holding Lucy, the baby she she was holding upstairs a while ago.

"Walang anuman po iyon, huwag po kayo sa akin magpasalamat, kay Mr. Lucciano po, siya po kasi ang dahilan ng lahat.." Nailang naman ako ng sabay nila akong lingunin, at sabay ring lumapit sa kinaroroonan ko. Nagkunwari akong hindi sila napansin at kunwa'y kinalikot ang aking camera.

"S-Sir, maraming salamat po sa mga tulong ninyo, hindi po namin akalain na ganito karami ang dala ninyo para sa mga bata.." I gpanced at the woman and smiled.

"Walang anuman, Teresa. Wait.." Naalala kong bigyan ito ng aking calling card, para sakaling kailanganin nila ng tulong ay madali nila akong ma contact.