Aşırı üşengeçliğimden kontrol etmeden atıyorum anlamadığınız yerleri sorabilirsiniz
keyifli okumalaar
oy sınırı: +50, yorum sınırı: +40
-
timeskip: 3 hafta
"Sevgilim, ne yapıyorsun orada?" diye sordu Hyunjin, balkonda yalnız başına oturan Felix'e. Hyunjin'in yeni uyandığı için dağılmış saçları ve çatallaşmış sesinin aksine Felix hiç uyumamış gözüküyordu.
"Hiç." dedi uzatarak, "Uyku tutmadı, biraz hava alayım dedim."
Hyunjin eline battaniyesini alıp balkona geçti, Felix'i göğsüne yasladıktan sonra üzerlerini örttü ve konuşmaya başladı.
"Tatlı canını ne için sıktığını biliyorum güzelim, sevgiliye yalan sözlenmez." durup güldü ve devam etti. "Anlat bakalım, ne dedi sana Vernon, niye bu kadar üzüyor seni?"
Derin bir nefes aldı Felix, içini çekti, yaslandığı omza ve aralarında olduğu kollara iyice sinerken "Senin beni bırakacağını söylüyor." dedi.
Tüm bunlar bu cümle ile sınırlı değildi elbette, konuşmasına devam etti.
"Beni sevmiyormuşsun ve seviyor gibi davranmanın tek sebebi çıkarlarınmış. İstediğini alınca terk edecekmişsin beni, küçük ağlak Felix gibi odamda saatlerde ağlayacakmışım. Yalan söylüyor, değil mi sevgilim? Doğru olamaz bunlar."
Hyunjin Felix'in saçlarını okşuyordu konuştuğu esnada. Her bir kelimesini itina ile dinliyor ve sözlerini tartıyordu.
"Bırakmayacağım tabii ki, dedikleri palavralardan ibaret yalnızca. Sana takma, umrunda olmasın veya bunun için mi üzülüyorsun kendini diyemem, demeyeceğim de, çünkü, eninde sonunda o senin abin ve dediği şeyler seni etkiliyor ancak anlamadığım bir şey var: Sözlerinin seni neden bu etkilediği. Üzerine bile düşünmediği basit cümleler neden canını bu kadar yakıyor ki güzelim?" gözlerini kıstı, cevap beklediğini belli eden yüzü Felix'in gözlerinde geziniyordu.
"10 yaşlarında falandım, babam üzerime düşüyordu çünkü ben küçüktüm. Bilirsin, aileler tüm çocuklarını sever ama en küçüğün yerleri onlarda ayrıdır." ikisinin de birçok duyguyu barındıran gözleri acıyordu, bunun bir aması vardı, ikisi için de.
Burukça gülümseyip devam etti. "Babam yarışçı olarak bir geleceğimin olduğunun farkındaydı, abim ise babam bana araba ile ilgili bir şeyler öğrettiği hatta normal sohbet ettiği her anda dışarıdan bizi izliyordu. Evet, bu ilgi benim hoşuma gidiyordu ama babamın bana böyle davranmasını ben istememiştim. Babam bana ilk kızdığında ağlamak için abimin kollarına gitmiştim, halbuki abim yüzünden kızmıştı ama ben bunu sonradan öğrendim. Her yolu denedi babam benden nefret etsin diye, en sonunda başarılı da oldu."
"Ne yaptı ki?" diye sordu Hyunjin, altında böyle bir sebebin olduğunu biliyordu elbette ancak bu kadar büyük olduğunu düşünmemişti.
"Babam en yakın arkadaşlarını davet etmişti, ne kadar yetenekli olduğumu görsünler diye yarıştıracaktı beni de, arabama iyi bakmam hakkında tembihlerini ihmal etmiyordu haliyle. Ben yarışmadan önce abim arabamın motorunu bozmuş, iki metre bile ileri gidemedim o gün. Ne yaparsam yapayım babam bana inanmadı, onu arkadaşlarına rezil etmiştim ve gözünden düşmüştüm."
Hyunjin şaşırmıştı, "Sadece bunun için mi sildi seni, tek kalemde?" diye sordu.
"Babamı tanımıyorsun, benden de hırslıdır o."
Felix'i onayladı Hyunjin, ardından gözünün içine bakarak konuşmaya başladı. "Güzelim, sanki eklemek istediğin bir şey var."
Öyleydi, eklemek istediği bir şey vardı.
"Hyunjin." dedi, "O gün orada senin baban da vardı."
"Nasıl yani?"
"Burası tam da ailelerimizin düşman olduğu nokta sevgilim. Baban babama övündüğü oğlunun ne kadar yeteneksiz olduğundan ve kendi oğlunun babamın oğlunu ezip geçeceğinden bahsetmiş."
"Dur tahmin edeyim, o kişi bendim."
"Sendin, beni yenecek kişi sendin. Yendin de."
Beklemedik bir şekilde güldü Hyunjin, kolunun arasındaki sevgilisini sıkıştırarak "Fena mı oldu bir tanem?" dedi ve ekledi. "Sonuçta şu an sevgiliyiz ve ikimizin gücü birleşince çok daha güzel şeyler yapabiliyoruz."
Onun aksine Felix gülmüyordu.
"Hyunjin." dedi, tekrardan. "Neden burada olduğunu da biliyorum, Renegade'i niye terk ettiğini de. Bunları sana sormayacağım ama merak ettiğim bir nokta var. Bu kez beni anlatacağın yerde görüyor musun merak ediyorum doğrusu."
Felix'in geçmişte dediğini yaptığı ima ile yüzü düşmüştü Hyunjin'in.
"Özür dilerim bebeğim, o gün öyle söylememeliydim ne olursa olsun. Seni çok kırdım değil mi?"
"Senden bir özür beklemiyorum sevgilim, hak etmiştim ben. O an geçmişini kurcalamak üstüme düşmezdi ama artık gerçekten merak ediyorum, yağmurda yarışmayı neden sevmiyorsun?"
Derin bir nefes verdi Hyunjin, ardından konuşmaya başladı.
"Annem beni hiçbir zaman sevmedi, gözüne girmek için elinden gelen tek şey kazandığım yarışlardı. Gerçi, onlar da pek işe yaramıyordu. Sürekli kazanmama rağmen annem sadece kuru bir tebrik ediyor ardından o tiksinç bakışını atarak gidiyordu. İlk kez yarışı kaybettiğimde yağmur yağıyordu ve virajı alamamıştım. O gün annem bana yüz karadı olduğumu, hiçbir şeyi beceremediğimi ve sevgisini hak etmediğimi söyledi. Ben de haliyle döktüm içimi, bana hiçbir zaman sevgisini göstermediğinden falan bahsettim ve büyük bir kavga ettik. O günden sonra yağmurda hiçbir yarışı kazanamadım çünkü o kavga aklıma geliyor ve kontrol edemiyorum hiçbir şeyi."
Felix yutkundu, gerçekten bir şey bildiği yokken çok üzerine gitmişti o gün.
"Özür dilerim sevgilim."
"Senin özür dilemeni gerektirecek bir durum yok ki güzelim."
Felix bulunduğu yerden kalkarak içeri geçti, Hyunjin ise ne yaptığını meraklı gözlerle izliyordu.
Felix, telefonundan açtığı kısık şarkı ile döndü ve Hyunjin'in kucağına oturdu.
"Her bir özrüm için öpeceğim seni, bu da benim afilli yolum." ikisi de kıkırdamıştı.
O gün arka planda çalan Sweet eşliğinde birbirlerini öperek sabahladılar, sanki zaman durmuştu ve hiçbir şey onları birbirinden ayıramazdı.
-
Ya bu bölüm hiç olmadı olmuş gibi davranabilir misiniz pls
evet yine bölümü geciktirdim lütfen bana kızmayın (cunku hic yazmayabilirdim de)
bunlar çok romantik oldukları için sinirlerimi bozuyorlar ayırayım da görün
yorum sınırını ficle alakalı ve "YB" yazmadan doldurursanır sevinirim yoksa atmam bölümü
öptüüüm
241223/min
spoiler yok çünkü notlarıma bakmaya üşendim
