PEMBE KARANFİLLER MEVSİMİ

ON YEDİNCİ BÖLÜM

Bölüm şarkısı; Kendimden Hallice - Zaman Durmaz

PEMBE KARANFİLLER MEVSİMİ | 17.BÖLÜM

-

"Son görüşmemizden beri nasılsın, Rüya? " Masanın karşısından beni pürdikkat izleyen kadına baktım. Kumral saçları beline kadar geliyordu, badem şeklindeki mavi gözlerine ilk baktığımda çok güzel bir kadın olduğunu düşünmüştüm. İnce v yaka bir kazak vardı üstünde. Kazağın açıkta bıraktığı gerdanını altın renginde, ucunda bir dairenin içine işlenmiş kar tanesi figürü doldurmuştu. Kar tanesinin yarısını renkli taşlar kapatmıştı. Bu kolyenin kendisini yansıttığını düşünmüştüm. İlk geldiğim gün buz gibi bakışlarla karşılamıştı beni, dakikalar geçtikçe gözlerindeki buzlar hızla erimiş yerini rengarenk bir gökkuşağına bırakmıştı. O an doğru yere geldiğimi anlamıştım.

Psikolog Gözde'nin sorusu üzerine düşündüm. Son görüşmemiz iki hafta önceydi, Rüzgar'ın eve getirdiği gribe yakalanmış ve geçen haftaki seansımızı iptal etmek zorunda kalmıştım. Bu üçüncü seansımdı, henüz bir şeylerin daha çok başındaydık ama son iki hafta kendimi daha iyi hissediyordum.

"İyiyim, " diye mırıldandım. Sağ bacağımı sol bacağımın üstüne atmıştım, bacağım sallanmaya başladığında bakışlarımı dizime indirdim, sonra tekrar Gözde Hanım'a baktım. "Geçen hafta gelemedim ama ona rağmen iyi hissediyorum. Sadece günlerim biraz boş geçiyor. Son görüşmemizde bahsetmiş miydim, hatırlamıyorum, seramik kursuna başladım. Düşüncelerimi kontrol etmemi sağladığını fark ettim. Bir de spor salonuna yazıldım. Sanırım boş her anımı doldurmaya çalışıyorum. " Güldüm. Gözde Hanım söylediklerimi not alırken dikkatle onu izliyordum. "Siz nasılsınız? "

Gözde Hanım gözlüğünü düzelterek hafifçe tebessüm etti. "İyiyim, teşekkürler, " dedi. "Çok uzun zamandır aralıksız çalışıyordun ve bir anda boşluğa düştün. Bir şeyler yapmak istemen gayet doğal ve hatta tercihlerin de doğru görünüyor. Seramik kursundan keyif aldığını söylemiştin en son, şimdi de düşüncelerini bastırmak yerine kontrol ettiğini söylüyorsun. Kaçma eğilimi göstermektense kontrol altına almaya çalışıyorsun, bu senin için iyi bir şey. " Kendim için doğru şeyler yaptığımı duymak beni mutlu etmişti. "Bunlar dışında evde hayatın nasıl gidiyor? " diye sordu.

Düşündüm. "Sakin, " diye mırıldandım. "Genelde evde tek oluyorum, rutin işleri yapıyorum. Rüzgar şirkette oluyor genelde gündüzleri. Eve geldiğinde de sıkıntısız bir akşam oluyor. "

"Birbirinize davranışlarınız nasıl? " diye sordu.

Sweatimin kollarını çekiştirdim. "İyi aslında, " dedim. "Rüzgar beni çok seviyor, ben de keza onu çok seviyorum. Bazen küçük jestler yapıyor beni mutlu etmek için, ben onun sevdiği bir şeyi yapıyorum. Benim daha çok etkilendiğimi düşündüğü için üstüme titriyor, hoşuma gitmediğini söylersem yalan söylemiş olurum. Sadece bazen kendini bana çok fazla kapattığını hissediyorum. Ne hissettiğini, ne düşündüğünü göremiyorum o söylemedikçe. Onun dışında aramız çok iyi, her şeye rağmen onun yanında kendimi gerçekten iyi hissedebiliyorum. "

Gülümsedi. "Eşini anlatma şeklinden belli oluyor onu ne kadar çok sevdiğin, hatta bazen seansta olduğumuzu unutup ellerimi yanaklarıma yerleştirip dinlemek istiyorum seni, " diye mırıldandığında yanaklarım kızarmıştı, gülümsedim. "Kendi içinde sıkıntı yaptığın bu durumu onunla paylaştın mı daha önce? "

Başımı salladım. "Bir kere sadece, " dedim. "Bana kendinin kabullenemediği hisleri anlatmanın zor olduğunu söylemişti. Düşündükten sonra hak verdim. Bu öylesine bir his değil çünkü, kabullenmesi, anlatması ve aşması çok zor bir şey. O yüzden o hazır olana kadar onu sıkıştırmayacağıma dair kendime söz verdim. Bazen canım sıkılıyor orası ayrı ama bencil olmak istemiyorum. Benim düşündüğüm şeyler ne kadar önemli ve saygı gösterilmesi gereken düşüncelerse, aynı şekilde onun düşünceleri de önemli ve saygı gösterilmesi gereken düşünceler. "