De sigaret ligt momenteel aan zijn voeten, uit gedrukt terwijl zijn armen op zijn benen liggen met zijn hoofd er boven op.
Waarom moet dit hem gebeuren? Waarom moet hij zich zo voelen? Hij wenst dit niemand toe. Was hij maar gewoon Robbie van 5 jaar geleden, geen depressieve 2024 robbie.
Hij zou zelfs 2022 robbie terug willen zijn, ookal ging hij toen ookal niet zo lekker, toen had hij tenminste litteken loze polsen.
Het is nog geen minuut verder maar voor hem voelt het als 3 uur. Matthy komt zo. Hij heeft toe gegeven fat hwt niet goed gaat. En nu moet hij gaan praten.
De deur gaat open, dat hoort hij, maar ergens klinkt het heel ver weg terwijl het in werkelijkheid maar een paar meter achter hem is.
Een arm gaat over zijn schouder heen en hij wordt tegen Matthy aan getrokken die naast hem is gaan zitten.
Robbie weet honderd procent zeker dat hij de sigaretten al gespot heeft en zo niet lan hij wel ruiken dat er zojuist een sigaret aan is geweest maar hij zegt er niks van.
"Het is oké, rob." Verteld Matthy hem, kalmerend zijn hand over Robbie zijn rug wrijvend.
Robbie knippert de tranen in zijn ogen weg, niet willen janken in zijn armen.
Maar blijkbaar heeft Matthy dat door. "Hoevaak heb ik wel niet in jou armen gejankt? Het is oké Rob, laat het gaan."
En na die woorden laat hij de tranen over zijn wangen vallen, wat voelt het fijn om een knuffel te krijgen momenteel.
Hij had echt een knuffel nodig, een goeie knuffel. Niet een knuffel om iemand te groeten die een seconde duurde, nee even een lange knuffel.
Robbie zijn hoofd kantelt tegen Matthy's schouder, zijn ogen sluiten maar tranen blijven vallen.
Het is stil op Robbie zijn snikken na en Matthy die af en toe lieve woorden fluisterd.
"Sorry." Weet Robbie uit te brengen. Het is bijna ochtend en hier zit Matthy, buiten in de kou Robbie te troosten.
"Geen sorry zeggen. Ik weet niet wat er precies speelt momenteel maar dit is niet iets om sorry voor te zeggen. Het is oké om niet oké te zijn, Rob. Dat vertelde je mij altijd dus je moet je eigen woorden gaan geloven, Robbie."
Robbie schud zijn hoofd. De tranen zijn nu gestopt. "Maar het is gewoon bullshit. Ik stel mezelf aan. Echt sorry dat ik je appte, je kan gewoon terug naar bed gaan, er is niks aan de hand."
Matthy zijn hand verplaats naar zijn gezicht, hij kantelt zijn hoofd zodat ze elkaar aankijken. "Ik zie dat je niet oké bent, en het spijt me dat het me zolang duurde om het door te hebben. Maar nu ik het weet wil ik je helpen, Rob. Ik ga je helpen maar ik moet weten wat er aan de hand is. En wat dat ook is is geen bullshit en je stelt jezelf niet aan. Je gevoelens doen er aan toe. Oké?"
Hij wil hem niet geloven, maar toch doet hij dat. Hoe kan hij dat niet? Hij meent elk woord dat hij zegt, dat weet Rob. Dat hoort hij. En dus knikt hij.
"Wat gaat er om in dat hoofd van jou?"
Robbie zucht, naar benedend kijkend terwijl hij de woorden zoekt. Er gaat zoveel door zijn hoofd, hij moet het alleen om zien te krijgen in woorden.
Matthy laat hem even, wetend dat hij zijn best doet om te kunnen praten. Hij heeft gewoon even tijd nodig.
"Ik... Ik voel me momenteel zo... leeg. Ik voel amper iets, en als ik iets voel zijn het geen goede emoties, Matt. En alles wat ik denk is alleen maar negatief. Geen één positief ding spookt door mijn hoofd. En als er iets positiefs is weet ik het snel negatief te maken. Zoals eten, ik weet dat ik het nodig heb... Maar ik kan het gewoon niet. En dan die opmerkingen van jullie... Ik ben dik. Ik moet niet meer eten, en dus ben ik gewoon totaal gestopt. En toen het uit ging met Jamie was de druppel. Ik voel me zo alleen de laatste tijd. En ik weet dat ik met iemand had moeten praten toen het begon, maar ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik kan het niet goed in woorden omzetten."
Hoe hij eerst moeite had met pratem had hij opeens moeite met stoppen. Alles komt er uit. Alles wat er in zijn hoofd omgaat. En god wat voelt dat goed.
"Ik wou ook niemand ten last zijn door het te vertellen, iedereen had het al zo druk. Ik hield het gewoon allemaal voor mezelf en dat heeft alles alleen maar erger gemaakt. Ik wil niet meer, Matt. Echt het is teveel allemaal."
Ik wil niet meer.
Die woorden horen van je beste vriend doen zoveel pijn, het feit dat het zo erg was en niemand het door had. Ze wonen met zijn vieren in één huis, iemand had eerder moeten zien dat het zo onwijs slecht gaat.
"Rob, nee." Matthy schud zijn hoofd. "Ik weet hoe je je voelt, ik heb mezelf nou eenmaal ook zo gevoelt. Ik wou ook niet meer, maar geloof me, dat is geen oplossing. Ik ben er nog, en ik ben zo blij dat het nooit zo ver is gekomen. Ik ga je helpen, maatje. Het gaat beter worden. We komen hier samen doorheen."
Samen.
Dat klinkt fijn.
-
901 woorden
ВЫ ЧИТАЕТЕ
REFLECTIONS || mabbie✔️
Фанфик"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
