REFLECTIONS || mabbie✔️

Chapter 5: youtube masker

Vrijdag, 13:00.

Dat betekent dat het tijd is om een video op te nemen, wat ook betekent dat het masker weer op gaat.

Het youtube masker, tuurlijk is er altijd wel iets aan youtube wat nep is, de bankzitters doen bijvoorbeeld net wat meer overdreven als de camera uit staat dan normaal.

Maar voor Robbie is momenteel alles nep. Zijn energie, het enthousiasme, de glimlach en grapjes. Allemaal om oké te lijken. De Robbie te zijn die de jongens, camera ploeg en fans kennen.

De laatste tijd is Robbie zoizo niet veel in beeld, hij probeert zoveel mogelijk achter de camera te staan.

Of hij is er gewoon niet, hij meld zich ziek en de jongens maken er een grap van dat hij op vakantie is.

Wat ook wel eens zo is, dan kan hij even rust pakken, eventjes weg te zijn van alles.

Robbie houd van zijn baan, daar niet van. Maar de afgelopen maanden kan hij het geluk dat die uit video's opnemen niet meer vinden. Hij moet er zoveel energie in steken om uberhaupt daar te staan, laat staand het oprecht leuk vinden.

Hij zat er aan te denken zich ziek te melden, alweer. Maar besloot van niet, hij doet dat te vaak de laatste tijd. Plus woont hij met 4/5 samen dus zou het opvallen dat hij niet daadwerkelijk ziek is.

In iedergeval niet in die zin.

Gelukkig is de video van vandaag een concept dat niet te veel energie verbruikt.

Het oude concept; verstoppertje. Een classic die bij de fans goed valt altijd.

Dus op dit moment loopt hij over het terrein van een pretpark, Koen is de zoeker dus Rob zijn plan was eigenlijk om gewoon een prima plek te vinden om het hele spel lang te verstoppen en vervolgens oortjes in te douwen en muziek te luisteren terwijl die af en toe wat filmt.

Dus dat is precies wat hij doet. Hij spot een binnen hal, hier is een soort speeltuin achtig iets gemaakt voor kinderen, ook zijn er wat attracties voor kleine kinderen.

Hier moet vast wel een plek zijn, hij loopt dus op de deur af en trekt die open, even loopt hij rondjes tot die bij de keuken uitkomt.

De koelkast staat niet helemaal tegen de muur aan, wat alleen opvalt als je naar de onderkant van het ding kijkt.

Prima verstopplek.

Hij besluit voor nu gewoon even nog niet achter de koelkast te kruipen aangezien Koen nog noet begonnen is met zoeken en dus nog wel even duurt voor hij hier is aangezien Robbie best wel aan het eind is.

Het camera maakt een klik geluidje als teken dat die aan is en hij begint te vertellen over zijn verstopplek en filmt het ook even.

Zodra de camera uit is vervalt de glimlach op zijn gezicht.

Robbie was zo gefocust op filmen en enthousiast over komen dat hij niet door had dat iemand het gebouwtje in was gelopen richting hem.

Matthy besloot Rob te volgen, na hun gesprek van gister waren ze bijde terug naar hun kamers gegaan met belofte dat ze voor de opnamens zouden praten.

Robbie bleef tot 11:45 op zijn kamer met de deur op slot, ze moesten gelijk weg toen die beneden was dus hij heeft niet de kans gehad te ontbijten pf met Matt te praten.

Nou vind Rob dat niet zo erg, ver van dat zelfs, Matthy daar in tegen is wat minder blij met dat.

Het is niet dat Rob niet wil praten, hij was er gewoon nog niet klaar voor. Hij moest zen gedachtes op een rijtje krijgen.

Hopelijk heeft hij dat nu aangezien Matt nu met hem wil praten.

"Rob?" Vraagt Matthy, hem niet willen laten schrikken.

Robbie draait zich om, normaal heeft hij echt wel door als er iemand aankomt, filmend of niet. Maar hij kan de laatste tijd gewoon nergens meer op focussen, en zo ook niet op voetstappen.

"Jezus man, ik schrik me de tyfus." Robbie schud zijn hoofd.

"Sorry." Matthy loopt nu compleet het keukentje in, eerst in de deuropening gestaand te hebben. "Ik dacht dat je me wel zou horen aankomen."

Robbie knikt, zijn camera uit klikkend wetend wat er nu komen gaat. "Was gefocusd op de camera."

Of nou ja, meer gefocusd op zijn masker ophouden voor de camera. Wat lastiger is dan het lijkt, hij hoeft maar 1 keer te vergeten dat er een camera staar en meteen zou zijn lach van zen gezicht getoverd zijn.

"We zouden praten, weet je nog? Ik heb je meerdere keren geapps vanochtend." Zijn camera legt hij op het aanrecht neer.

Robbie zucht, een hand door zijn haren halend. "Ik weet het. Ik had gewoon effe nodig om al mn gedachtes op een rijtje te zetten." Geeft hij eerlijk toe.

Matthy knikt, dat begrijpt hij volledig. Gisteren heeft hij voor het eerst toegegeven hoe hij zich echt voelt, dat is niet zo maar iets.

"Ben je er nu klaar voor om te praten?" Het is niet alsof Robbie opnieuw gaat vertellen wat er aan de hand is, het is meer dat Matthy wil afspreken hoe hij hem het best kan helpen.

"Ik weet niet." Geeft hij eerlijk toe. "Maar ik wil het wel proberen."

De camera plaatst hij naast die van Matthy voor hij zich op de grond laat zakkend, zijn rug tegen de muur.

Matthy volgt al snel, hun schouders raken elkaar aan als Matt naast hem plaats neemt. "Dat is al heel wat, Maatje. Ik ben al lang blij dat je het wilt proberen."

Rob knikt, hij weet niet zo goed wat hij moet zeggen of waar hij überhaupt moet starten.

Dat merkt Matthy, en dus besluit hij het woord te nemen. "Ik weet dat het lastig is om er over te praatten, en dat hoeft ook echt niet altijd, maar als er wat is kom alsjeblieft naar me toe, ik weet dat ik dit al meerdere keren heb gezegd, maar ik meen het. Ik vond dat toen ook niks, maar ik merk wel dat het achteraf goed voor me was om naar iemand te gaan, om te praatten of puir om niet alleen te zijn. Dat doet echt al heel veel, Rob."

Soms vraagt hij zich af hoe Matt hem zo goed kent dat hij dingen weet zoals dat hij er niet van houdt om hulp te vragen. Maar dan bedenkt hij zich dat ze elkaar al tien jaar kennen.

Je leerd elkaar beter kennen, je weet hoe ze in elkaar zitten, dingen die ze hebben wat Robbie Robbie maajt en Matthy Matthy maakt.

En dat is één van de dingen die Rob Rob maakt, hij houdt er neit van om hulp te vragen. Hij lost het zelf wel op, of negeert het tot de hoop dat het vanzelf weg gaat. Maar hulp vragen? Nee.

Maar misschien heeft Matthy gelijk, misschien moet hij hulp gaan krijgen. Het kan goed voor hem zijn om naar Matt te gaan als hij zich erg klote voeld. En als het niet helpt kan hij gewoon stoppen met komen. Dan heeft hij het tenminste gebeurd.

Want Rob wil dat het over is, hij is er klaar mee om zich zo te voelen, zo kut de hele tijd. Hij wil gewoon weer kunnen genieten van het leven. Dat moet mogelijk zijn, toch? Het is Matthy gelukt, dus waarom zou het Rob niet lukken?

Hij gaat het proberen.

"Ik beloof niks, maar ik zal proberen als ik me... zo voel naar je toe te gaan."

Matthy glimlacht. "Ik ben trots op je, maatje."

Robbie kantelt zijn hoofd naar achter. Zou hij nog steeds trots zijn als hij er achter komt hoe fucked up hij momenteel is? Wat hij zichzelf aan doet om er mee om te gaan?

Robbie denkt niet dat iemand dan nog trots kan zijn.

Maar hij hoopt dat Matt dat wel is.

-

1307 woorden