Robbie bedankt Matthy als hij een broodje aangegeven krijgt, hij had er niet omgevraagd, maar zo gaat het ontbijt altijd.
Robbie komt beneden en iemand maakt al iets te eten voor hem zodat ze zeker weten dat hij iets binnen krijgt.
En eerlijk, Robbie heeft er geen problemen mee. Niet meer tenminste. Tuurlijk, hij eet nog lang niet genoeg.
Maar het is niet dat als hij eten krijgt hij de caloriën aan het berekenen is, of dat hij zo onopvallend mogelijk een deel van het eten in de zak van zijn hoodie doet, of dat hij meteen een neiging heeft een vinger in zijn keel te steken.
Nee, Robbie kan er mee leven om te eten, hij weet zijn eten binnen te houden. Voor de afgelopen weken kan hij dat al, en stiekem is Robbie toch wel trots opzich zelf.
Eindelijk lijkt er licht te zijn aan het einde van de tunnel, hij begint zich weer wat beter te voelen.
Hij is nog lang niet bij beter, maar hij is ook zeker niet meer bij super slecht, dat weet hij en daar is hij trots op.
Dat het hen toch is gelukt, dat hij elke dag zijn bed uit komt. Dat hij hier nog levend staat.
Want een Robbie van drie maanden geleden was hier hoogstwaarschijnlijk niet meer geweest als hij eerlijk is.
Robbie had namelijk aan zelfmoord gedacht als hij eerlijk is, en een aantal keren was hij erg dichtbij het nemen van een overdosis, maar dan herringerd hij zich zijn famillie en vrienden.
Hij kon hun niet de pijn overdragen die hij zelf had, en dus gingen de pillen terug het potje in en Robbie terug zijn bed in.
Robbie heeft nog geen één keer omgekeken naar dat potje.
"Hoe gaat het nu, Rob?" Vraagt Matthy, plaats nemend naast de jongen.
Het heeft een lange tijd geduurd, maar Robbie was eindleijk redelijk comfortabel met over zijn gevoelens praten.
Wel merkt Matthy dat hij negen van de tien keer toch echt zelf op hem af zou moeten stappen, want Robbie deed dat echt niet zelf.
Maar hij is al lang blij dat Robbie praat, en weer beter eet, want dat is hem ook opgevallen.
Hij is trots op Robbie, zo trots.
"Ja, wel prima eigenlijk. Nog niet waar ik moet zijn, maar het gaat zeker weten beter dan twee weken geleden." Antwoord Robbie eerlijk.
Matthy glimlacht. "Mooi zo. Ik merkte inderdaad al dat je je weer een beetje ging gedragen zoals de Robbie die we gewend zijn."
Doelend dat hij niet meer zo stil is, meer begint te praten, meer grappen ging maken.
Robbie knikt, zijn schouders ophalend. "Ja, ik weet niet. Ik zit weer wat beter in me vel de laatste tijd. Ik heb minder moeite met eten, en begin ook weer meer energie te krijgen."
Matthy legt een hand op zijn schouder. "Trots op je maatje, eet je effe door we moeten zo naar het ziekenhuis."
Robbie knikt, het simpele broodje met kaas van het bordje pakkend en een hap nemen.
Straks moet Robbie naar het ziekenhuis, als alles goed is mag Robbie zijn gips er straks af. Hij zal zijn pols daarna niet gelijk weer kunnen gebruiken, en hij zal nog wel pijn doen maar dan is het bot tenminste weer genezen.
Hij kan ook niet wachten tot hij kan douchen zonder zo'n kut hoes om zen pols heen.
Robbie hoopt maar dat alles goed is en dat dat gips er af mag.
أنت تقرأ
REFLECTIONS || mabbie✔️
قصص الهواة"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
