REFLECTIONS || mabbie✔️

Chapter 19: scherven.

Robbie zucht als hij op zijn bed ligt, hij is blij dat zijn gips er af is, maar alsnog voelt het raar.

Hij heeft zijn pols zolang niet kunnen gebruiken, dus bewegen doet pijn, ook voelt het gewoon raar als hij zijn pols buigt of iets.

Robbie hoopt dat zijn pols snel weer normaal aanvoelt en hem weer voor alles kan gebruiken.

Hij moet dat rustig opbouwen, hij mag zijn pols niet overbelasten, hij mag dus ook nog niet zelf autorijden, dat is één van de dingen die hij het kuts vond.

Altijd iemand moeten vragen als hij ergens heen moet, of hij moet met het ov. Maar dan gaat hij toch echt liever even langs één van zijn huisgenoten.

Het is 03:06, en hij is nog steeds wakker, zijn pols doet aardig veel pijn, wat zirgt dat hij niet in slaap komt.

De afgelopen weken sliep hij weer redelijk, nu is hij bang dat het na deze avond weer om zal slaan.

Met een zucht stapt Robbie zijn bed uit, even een paracetamol naar binnen werken en dan kan hij hopelijk wel in slaap vallen.

Zachtjes loopt hij de trap af, hopend dat hij voor een keer niet Matthy wakker maakt.

Hij hoord geen geluid uit zijn kamer komen, dus het moet hem gelukt zijn.

Hij loopt de keuken in en hij pakt het stripje paracetamollen waar hij er 2 van af breekt.

Daarna pakt hij de fles cola uit de koelkast, ja hij kan het anders niet weg krijgen.

Als laatste opent hij het kastje waar de glazen staan.

Hij weet niet hoe het gebeurde, maar het glas valt uit zijn hand en komt net een klap op de grond.

Hij kijkt naar de scherven die nu over de keuken vloer verspreid liggen.

Ja, als niemand hier wakker van is geworden weet hij het ook niet meer.

Hij hoort een aantal seconden later een deur open gaan, vervolgt bij nog een deur.

Fijn, niet alleen is Matthy wakker geworden door hem maar ook Raoul.

Lekker bezig, Rob.

Hij is al opzoek in de kastjes naar een stoffer en blik, maar waar dat zou liggen? Hij heeft geen idee.

"Rob jongen, ik dacht dat er een inbreker was ofzo." Raoul zucht opgelucht als hij Robbie in de keuken spot.

Robbie draait zich om waar de twee die beneden slapen staan. "Nope gewoon een onhandige ik."

"Ik pak de stoffer en blik wel." Verteld Raoul hem en loopt de keuken uit, oké het lag dus niet in de keuken. Logisch weer.

"Wat heb jij nou weer gedaan dan?" Vraagt Matthy die voorzichtig over het glas heen stapt.

Robbie kijkt op naar de blond. "Ik wou paracetamol pakken maar liet het glas flikkeren, zoals te merken is."

Robbie wijst naar de vloer en de scherven die daar op liggen.

Matthy zucht, zelf een glas uit de kast pakken voor Robbie zodat hij er niet nog één laat vallen. "Doet je pols pijn?"

Robbie knikt. "Ja, kon der niet door slapen dus besloot dat een paracetamol me laatste hoop is."

Matthy vult het glas halfvol met cola, hopend dat dat genoeg is.

Hij geeft het glas aan Robbie en de twee paracetamollen die Rob zelf al uit de verpakking had gehaald. "Hier, ik hoop voor je dat het helpt."

Raoul loopt ondertussen de keuken in en knield neer om de scherven op te ruimen.

Ondertussen kijken de jongens niet meer op van het feit dat hij paracetamollen met prik weg slikt, tuurlijk het is nog wel raar, maar ze zijn het wel gewend.

"Dankje." Robbie stopt het eerste pilletje in zijn mond en drinkt hem weg met een slok cola.

"Ey, ik ga weer slapen ja? Sloop niet meer aub." Zegt Raoul na hij de scherven in de prullenbak heeft gegooid.

Robbie knikt. "Ja komt goed, ik ga zo ook weer naar boven dus ja."

Raoul loopt weer richting zijn kamer terwijl Matthy bij Rob blijft.

"Weet je zeker dat alles oké is?" Vraagt Matthy dan aan hem.

Robbie die net het tweede pilletje in zijn mond heeft gestopt slikt hem snel weg. "Ja, ik voel me oprecht oké de laatste tijd."

Oké.

niet een goed, niet een slecht. Gewoon oké. Maar daar is Robbie al tevreden mee.

Want in lange tijd heeft hij zich niet oké gevoeld.