REFLECTIONS || mabbie✔️

Chapter 17: Hulp.

Robbie staat vrijwillig in de keuken, ja dit verbaasd hem zichzelf ook. Dat hij wakker werd en dacht aan eten.

Maar nu staat hij hier, te kloten met een mes met boter er op, en al snel geeft hij het op en dumpt het mes in de wasbak.

Hij loopt terug naar de koelkast, maar al snel komt hij er achter dat hij vrijwel niks zelf kan klaar maken.

Voor alles heeft hij twee handig nodig, en momenteel heeft hij maar één om te gebruiken.

Met een zucht gooit hij de koelkast weer dicht, wil die een keer uit zich zelf eten kan het gewoon niet.

"Wat heeft die koelkast jou aan gedaan dan?" Robbie draait zich om en Koen staat daar.

Matthy en Raoul zijn samen naar de supermarkt, dus hun twee zijn als enige thuis.

"Ik deed een poging tot eten maken maar kwam er al snel achter dat dat niet mogelijk is met een gebroken pols." Antwoord Robbie.

Koen glimlacht, hij is blij dat hij uit zichzelf wat ging halen. "Ik maak wel wat voor je. Wat wil je?"

"Ik was van plan een tosti te maken." Antwoord de brunet.

Koen knikt, de keuken in lopend en de kaas uit de koelkast pakkend. "Komt goed, ga maar naar de bank."

Rob bedankt hem nog een keer voor die richting de woonkamer loopt en op de bank neer ploft, zijn telefoon pakt hij van waar die hem laten liggen op de bank.

Hij scrolled een beetje door zijn apps heen. Hij antwoord op de appjes van de gene die gister bij Creators FC waren met dat hij zen pols heeft gebroken maar dat het verder goed gaat.

Ook stuurt hij zen famillie een appje met wat er gebeurd was, want eerlijk Robbie had daar gisteren niet aangedacht.

De voordeur gaat open, en de jongens lopen naar binnen met drie grote tassen die gevuld is met spul om 4 jongens een week of twee te laten overleven.

"Hey Rob." Zegt Matt zodra die de jongen op de bank spot. "Al gegeten?"

Robbie schud zijn hoofd. "Koen is iets aan het maken, ik kwam er snel achter dat eten maken moeilijker is met één pols dan ik dacht."

Matthy knikt, eerlijk zelf had hij er niet aangedacht dat Robbie nu dingen niet meer kan doen, of in iedergeval niet makkelijk.

"Als je hulp nodig hebt moet je het gewoon vragen!" Roept Raoul vanaf de keuken. "We helpen je graag."

"Isgoed. Thanks." Antwoord Robbie, wetend dat de kans dat hij om hulp vraagt klein is. 

Robbie heeft altijd al gehad dat hij niet helpt van hulp vragen. Hij zoekt het zelf wel uit, op een gegeven manier vind hij wel een weg waardoor iets lukt of hij geeft gewoon op.

Zo is hij altijd al geweest, het zijn zijn problemen. Niet die van zijn ouders, niet die van Koen, niet die van Matthy, niet die van Raoul en niet die van Milo.

Zijn eigen problemen, die hij zelf.mag oplossen. Hij gaat niet iemand anders lastig vallen.

Het maakt niet uit of het iets groots is zoals zijn mentale gezondheid of iets kleins zoals een tosti maken, hij zal niet uit zich zelf iemand op zoeken en om hulp vragen.

Zo is Robbie niet, en zo zou die waarscheinelijk nooit zijn.

Dit merkten de jongens al gelijk aan Robbie toen ze elkaar wat beter kende, wat ze ook zorgen gaf, tuurlijk ze bespreken niet alles wat er in hun leven afspeeld.

Maar ze wonen samen, dus het is echt wel te merken als iets iemand levend op vreet, en ze willen dan ook helpen.

Maar als iemand hulp weigert word het toch wel erg lastig.

Maar Robbie is ook een lastig persoon qua karakter. Iemand die je moet snappen om te zien hoe hij werkt.

Mensen denken dat vooral Matthy dat heeft, maar Robbie kan er ook wat van.

Robbie is erg goed in problemen opproppen tot het hem teveel wordt.

Dat is de afgelopen weken wel duidleijk geworden.

-

Ik heb echt bankzitters vrienden nodig lol