REFLECTIONS || mabbie✔️

Chapter 13: ontdekt.

Matthy zag het niet aankomen dat Robbie zou beginnen met huilen aangezien het duidelijk voor hem is geworden dat Robbie zijn best doet zijn emoties voor hem zelf te houden.

Maar uit het niets begon hij met huilen, dus dat maakt hem bezorgd.

Matthy dacht eerlijk dat Robbie de goeie kant weer op ging om hij de hele dag oké er uit zag.

Dus of hij heeft zichzelf vandaag overtroffen met doen alsof alles oké is, of  het gebeurde opeens allemaal toen die naar bed ging.

"Het gaat niet zo lekker, hé?" Zucht Matthy zachtjes als hij een arm om de jongen heen slaat.

De brunette schud zijn hoofd, langzaam zichzelf tegen Matthy aan laten leunen.
Ja, dat kun je wel zeggen, dat hij niet zo lekker gaat.

"Wat is er aan de hand, vriendje?" Matthy wrijft met zijn hand over Robbie zijn rug met een kalmerende manier.

Robbie haalt zijn schouders op. Waar moet hij beginnen? Het liefst nergens, maar hij weet dat dat geen keuze is.

"Ik voelde me vandaag prima, niet kut, had geen moeite met eten. Ik voelde me bijna weer zoals ik me altijd voelde. Maar toen lag ik in bed en ging mijn hoofd overuren maken. Ik zat over alles na te denken, en het was ver van positief." Legt Robbie uit.

"Wat zit je dwars?" Matthy vraagd door, willen weten wat er voor heeft gezorgd dat hij weer huilend onder zijn arm zit.

Het blijft stil, Robbie weet niet eens hke hij dit.moet verwoorden. Hij en de andere maken die opmerkingen ook, en hij weet dat hun dat niet zo bedoelen. Hij wil hem niet slecht laten voelen.

Matthy zucht zachtjes. "Rob, we hadden afgesproken dat je ging praten. We willen je allemaak helpen maar dat gaat niet als we niet weten wat er aan de hand is. Je dwong mij ook altijd om te praten, en hoe kut het nu is je voeld je echt beter zodra je erover gepraat hebt."

Robbie weet wat hij bedoeld, Matthy was ook niet iemand die graag over zijn gevoelens praatte, maar als Rob dan een appje kreeg net de vraag of die.kon komen en Matthy vervolgens aantrof in een huilende bui forceerde hij Matthy te praten.

Hij moet eerlijk zeggen dat hij na de paar dingen die hij heeft opgebiecht hij zuch wel wat beter voelde. Alsof er een last van zijn schouders was gehaald.

En dus besluit Robbie te praten, maar zoals altijd houdt hij kleine details weg. Dat lijkt Robbie alleen maar te kunnen, nooit de hele waarheid vertellen.

"Uhm, ik las de reacties inder de nieuwe video. En zoals altijd waren er die reacties van jammer dat Rob in de video zit. En normaal doet het me niet zoveel, maar voor één of andere reden vanavond wel. Ik vroeg me af waarom ik überhaupt nog in de video's zit als niemand me er in wil. Dat ik misschien beter niet bij de bankzitters had moeten zitten."

Matthy schud meteen zijn hoofd, hoe kan hij dat denken? Robbie is een bankzitter. Hij hoort bij de groep en bij het kanaal, en daar moeten al die mensen die die reacties achterlaten het maar mee doen.

"Bankzitters zijn geen bankzitters zonder jou, Robbie. Boeien wat die 'fans' vinden. Je moet ze gewoon negeren, je bent onze beste vriend en de video's zijn niet het zelfde zonder jou. We hebben je nodig op dit kanaal, en je moet niet anders denken. Alle vier denken we dat, ookal maken wij ook van die opmerkingen, we menen der niks van. En er zijn genoeg mensen die jou wel in de video's willen, en die zijn belangrijker dan die andere mensen die zich fan noemen."

Matthy verteld hem dat en hij meent elk woord, ze wisten door de adtje kratje video al dat hij de reacties kut vond, maar dat hij ze zo eeg vind wist niemand.

Robbie is goed in zijn gevoelens verbergen, dat wisten ze en dat is nu ook duidelijk te merken.

Maar de laatste tijd kan hij het gewoon niet meer, hij heeft zoveel breekpunten gehad waar het hem niet lukte om een geloofwaardige glimlach op te zetten en uiteindelijk huilend in iemands armen belandde.

"Echt waar?" Fluistert Robbie. Hij vind het maar hard te geloven, maar Matthy leek en klonk zo zeker toen hij de woorden uitsprak.

Meteen knikt Matthy. "Echt waar." Hij legt zijn hand op zijn arm, aan de lage kant dus een deel ligt op zijn pols.

Robbie moet zijn best doen niet meteen een schreeuw van de pijn uit te laten. Tuurlijk doen ze pijn, ze zijn nog geen half uur geleden gecreëerd. De wonden zijn nog gevoelig.

Robbie lukte het stil te blijven, maar zijn gezicht straald wel pijn uit.

Matthy kijkt naar zijn hand die op zijn pols ligt, en meteen heeft hij door wat hij zichzelf heeft aangedaan.

Godverdomme, Robbie. Je had me nog gezegd dat je dat nooit zal doen.

"Mag ik het zien?" Vraagt Matthy, en Robbie weet dat hij het weet.

Hij heeft niks meer te verbergen, hij weet het nu toch al, en dus knikt hij.

Matthy schuift voorzichtig de mouw omhoog. Wat oude sneeën vallen hem op, maar wat hem als eerste opvalt zijn twee lijnen die momenteel nog steeds aan het bloeden zijn.

Verdrietig kijkt hij naar de pols van zijn beste vriend. "Robje toch. Wat doe je jezelf aan?"