Het regent buiten, de lucht is grijs en het waait. Normaal haat Robbie zulle dagen. Dagen waar het weer perfect zijn gevoelens matched.
Maar nu niet.
Nee, nu is hij blij dat het kloten weer is. Het is lente, wat kan betekenen dat het winter weer is of net warm genoeg voor een t-shirt. Het is altijd één van de twee.
Gelukkig is het de eerste, wat betekent dat hij zijn polsen kan verstoppen onder de mouwen van een trui.
Niemand zal merken dat hij zich zelf snijd, en daar is die aardig blij mee.
De huid op zijn pols is rood door de sneetjes die hij daar gisteren heeft gemaakt.
Maar niemand zal het te zien krijgen, hij moet gewoon even een oversized trui aan doen zodat hij zeker weet dat zen mouwen niet omhoog schuiven.
Het vinden van één is geen probleem, een groot deel van zijn kleding is ondertussen wel een maat te groot als het niet meer is.
En dus pakt hij de eerste hoodie uit zijn kast die hij ziet, en yep de mouwen bedekken zowat zen handen.
Het is aardig vroeg, 9 uur in de ochtend. Dus veel zullen er niet al beneden zijn, hooguit Matthy en Raoul, maar dat is t ook wel.
Hij hoopt op geen één, zijn sociale batterij is vandaag op. Hij zou niet weten hoe hij vandaag gesprekken lopend moet houden.
Helaas voor hem zit er toch echt wel iemand in de woonkamer.
Matthy zit op de bank als hij de deur open hoord gaan. Als hij opkijkt spot hij de brabander van het huis. "Hey, Rob."
Robbie zucht als hij ook plaats neemt op de bank. "Morgen."
"Alles oké?" Vraagt Matthy nu, gelijk door hebbend dat er iets mis is.
Rob haald een hand door zen haar. Hij had beloofd eerlijk te zijn. "Ik merk nu al dat het een dag wordt waar mijn sociale batterij erg leeg is." Geeft hij toe.
Matt knikt, dat betekent dat hij gewoon wat rust moet vandaag, en er niet teveel tegen hem wort gepraat. "Ik zou de andere vertellen je vandaag een beetje met rust te laten."
En bij de blond zijn woorden vergroten de ogen van Robbie. Dat betekent fat ze de waarheid moeten weten, toch? Dat wil hij niet! "Nee! je kan het hun niet vertellen, ik wil niet dat hun alles weten!"
"Ik kan ze gewoon vertellen dat je ziek bent of iets. Ik zal niet vertellen wat de echte reden is, rustig maar." Verteld Matthy snel als hij merkt dat Robbie begint met in pakiek te raken.
Zijn woorden laten Robbie al snel rustiger worden, gelukkig. Hij is er nog niet klaat voor dat opeens het hele huis zijn problemen zou weten.
nee, hij is ver van klaar daarvoor, hij weet niet of die daar ooit klaat voor zou zijn. Als het aan hem ligt houdt hij dit tussen Matthy en hem voor de rest van zijn leven.
Dat klinkt prima in zijn oren.
"Yoghurt?" Vraagt Matthy, wetens dat die uit zichzelf geen ontbijt zou pakken.
Net zoals Robbie weet dat Matthy geen nee als antwoord accepteerd. "Doe maar."
En nog geen 3 minuten later krijgt hij een bakje in zijn handen gedrukt. Matthy gaat naast hem zitten, zelf ook ren bakje in zijn handen wetend dat samen eten makkelijker is dan alleen. "Klaar?"
Robbie zucht, starend naar het bakje yoghurt, hij heeft er meer in gedaan dan hij zelf zou doen. Naast dat zit er muesli en fruit in.
Nou is het fruit geen probleem, nee het is die verdomde muesli. Het ziet er misschien gezond uit, maar Robbie weet hoeveel koolhydraten en suikers het bevat.
"Rob? Het hoeft niet helemaal op he." Robbie was al die tijd naar het eten aan het kijken, duidelijk niet er mee eens dat dit zijn ontbijt is.
"Ik weet niet hoeveel ik op krijg, maar het is niet veel." Geeft Robbie toe.
"Gewoon proberen." Matt geeft hem een glimlach, hij is allang blij al hij iets naar binnen schuift.
En zo beginnen ze samen hapjes te nemen, tot beide hun verbazing heeft Robbie meer dan de helft op gekregen.
"Ik ben trots op je maatje." Matthy legt zijn hand op Rob zijn schouder voor die zijn bakje pakt en richting de keuken loopt.
-
12:04. Lunch tijd. En surprise, Rob is niet thuis. Hij zei dat die opnames had rn was rond 10:00 al weg gegaan.
Hij had geen opnamens. Nee hij is naar een random bos gereden en heeft een uur hardgelopen, snel die calorieën van zijn ontbijt er af willen krijgen.
En nu zit hij in zijn auto bij de parkeerplaats van het bos, raam open met zijn hand uit het raam en een brandende sigaret tussen zijn middel en wijs vinger.
"Ik ben trots op je maatje." Hoe trots zou hij nu zijn? Robbie zijn ontbijt heeft eigenlijk niks geholpen en nu zit aan zijn 2e sigaret binnen een half uur.
Matthy is niet dom, en Robbie weet dat. Als hij opnamens had was dat ver van te voren aangegeven, en niet zo last minute als dit.
Matthy weet dat Robbie de lunch wilde missen, weet dat hij geen opnamens heeft en gewoon rondjes aan het rijden is.
En Robbie weet dat dat Matthy dit weet.
Als hij binnen komt zou het vast geen fijn gesprek worden, waarscheinelijk komt Matt hem meteen eten voeren. Dat klinkt als hem.
Ik ben trots op je.
Was Robbie ook maar trots op zichzelf.
-
woorden: 918
YOU ARE READING
REFLECTIONS || mabbie✔️
Fanfiction"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
