REFLECTIONS || mabbie✔️

chapter 16; broken.

Robbie zijn ogen openen, heel langzaam. Het licht doet pijn aan zijn ogen. Zijn keel is droog.

En moe. Robbie is zo moe momenteel.

Maar boven al is hij verward. Waar is hij? Hij was toch aan het voetballen? Dus waarom ligt hij nu in een bed?

Robbie kijkt om zich heen, en heeft al snel door waar ze zijn. Waarom de fuck ben ik in een ziekenhuis?

Het duurt even, maar dan toch komt langzaam alles tot hem terug.

Het rennen, het struikelen over zijn eigen voeten, de voet op zijn pols, de steek, hoe alles hem te veel werd en hij zich over gaf aan het donkere gat.

Meteen gaan zijn ogen naar zen rechter pols, gips zit er over heen.

Godverdomme, heeft hij nu serieus zijn pols gebroken?

"Hey, jongen." Robbie kijkt naast hem, hij heeft nu pas door dat Roy daar zit. "Hoe gaat ie?"

Robbie schraapt zijn keel. "Redelijk. Wat is er precies gebeurd?"

Roy zucht, voor over buigen op zijn knieën. "Je bent gevallen tijdens de pot, iemand stond op je pols en toen ben je out gegaan. We hebben de ambulance gebeld, en je bent hier heen gebracht. Je bent flauw gevallen door de pijn zei de dokter, je pols is gebroken."

Robbie gooit boos zijn hoofd naar achter.

Hij is boos.

Boos op die gast die op zen enkel stond, maar het meest boos op zich zelf.

Als hij nou gewoon op beide benen bleef staan was dit nooit gebeurd. "Kut zooi."

"Ze zeiden dat je pols er niet heel erg aan toe is, een tijdje in het gips en hij is zo goed als nieuw. Je had geluk met je gezicht, je knalde met je gezicht tegen het gras toen je weg viel, je neus is niet gebroken, wel had je een bloed neus en wat schaafwonden op je gezicht."

Robbie zucht, hij gaat de komende tijd geen video's kunnen maken dat is zeker.

Maar dat is niet het eerste wat er nu door zen hoofd heen gaat.

En hoe slecht het ook is, hij vraagt zich af hoe hij nu in godsnaam een mes in zijn pols kan zetten als er gips om heen zin.

Ja niet, lekker gedaan Rob. Matthy zou dit vast wel waarderen, dan kan die de komende tijd zichzelf geen pijn doen.

"Ik haal even de dokter, als het goed is mag je nu weg dan zet ik je bij je huis af, als het goed is word je auto ook naar huis gebracht."

-

Robbie stapt uit de auto en zwaait naar Roy, zijn eigen auto werd door iemand daar na de wedstrijd naar hier gereden.

Met zijn tas in zijn linker hand loopt hij naar de deur. Met een beetje moeite om hij nu maar één werkende hand heeft weet hij de deur van het slot te krijgen.

"Nu al terug, Rob?" Het is nog maar 12, hij is maar drie uur weg geweest, terwijl hij ook nog challanges na de wedstrijd zal opnemen en dus had Rob verwacht later thuis te zijn.

Dat had die Raoul eerder ook nog geappt, dus hij snapt de reactie.

Robbie loopt de woonkamer in waar ze alle drie op de bank zitten met een broodje. Ondertussen struggled hij met zijn jas.

Koen, die de enige was die zijn richting op keek valt zijn gezicht op. Zijn jas zit nog om zijn arm heen dus die valt niet op. "Lekker hard op je plaat gegaan zo te zien."

Robbie rolt zijn ogen. Dat kan je wel zeggen ja. "Yep, tada." Hij wist eindelijk zijn jas uit te krijgen.

"Holy shit, gebroken?" Vraagt Koen, en ook nu draaien de andere twee zich om.

Robbie knikt als antwoord en dumpt zen spul op de tafel, geen moeite doen om het nu op een goede plek te leggen, hij is moe en wil gewoon zitten. En dus neemt hij plaats op de bank.

"Hoe is dat nou weer gebeurd dan?" Matthy was de gene die dit vroeg.

"Ik struikelde over men eigen poten heen en iemand stond toen op men pols. Het werd me wat teveel, der gebeurde teveel om me heen en toen ging ik out, ben met mn gezicht tegen de vloer geklapt dus vandaar de schaafwonden." Vat Robbie snel samen. "Was een kort maar effectief potje zoals je merkt."

"Jezus Rob, gaat ie wel?" Vraagt Raoul semi-bezorgt.

Robbie haald zijn schouder op. "De pijn in men pols valt erg mee, gezicht heb ik eigenlijk geen last van. Ben alleen echt dood op."

"Even wat eten en dan maar slapen." Matthy staat al op om een broodje voor Rob te maken, wetend dat dat met één hand lastig gaat.

En Robbie vind dat een goed plan, hij wil geen eten maar weet dat hij het nodig heeft, vooral nu.

En slapen klinkt als muziek in zijn oren, voor zijn gevoel kan hij elk moment in slaap vallen.

Hij verlangd naar slaap, iets wat hij nekt vaak heeft om hij weet dat hij 9 van de 10 keer toch niet in slaap komt.

Maar nu weet hij wel zeker dat hij in slaap kan vallen.

Zijn lichaam is op, en niet om de zelfde reden als normaal.

-

a/n

ik heb zojuist een nieuw mabbie boek gepubliceerd!! het is een aardig kort verhaal maar alle delen staan al online dus je kan hem in 1x lezen!! check it out!!