Matthy had Robbie naar zijn kamer begeleid zodat die de wonden kan verzorgen.
Robbie zit op Matthy's bed terwijl de blond zelf in zijn badkamer spulletjes aan het pakken is voor zijn wonden.
Ergens voelt Robbie zich schuldig. De expressie op Matthy zijn gezicht toen hij de wonden zag.
Hij keek zo verdrietig.
Door hem.
Hij keek zo door Robbie, door de wonden die hij in zijn eigen pols heeft gezet.
Maar Robbie kon niet meer, hij moest gewoon de pijn die zijn gedachtes hen gaven vergeten, en dit leek de enige manier te zijn.
Want de pijn van een scherp voorwerp in zijn huid te zetten is altijd beter dan de mentale pijn.
Matthy loopt terug de kamer in, een washandje, verband en tape in zijn handen.
Matthy gaat naast hem zitten en pakt zijn hand om het washandje tegen de pols aan te houden.
Matthy is blij dat Robbie de sneeën niet te diep heeft gezet, hopelijk stopt het ook snel met bloeden als hij er druk tegen aan houdt.
"Hoelang doe je dit al?" Matthy kijkt op van de pols naar Robbie.
De brunette haalt zijn schouders op. Hij heeft geen idee. Hij begon er gewoon mee, en bleef het doen om het goed voelde.
"Paar maanden nu denk ik." Antwoord hij eerlijk.
"Dus toen ik het de vorige keer vroeg deed je het al?"
Zachtjes zucht robbie voor die ja knikt. "Ja. Ik had gewoon eerlijk moeten zijn, maar ik kon het gewoon niet."
Matthy knikt. "Het is oké, ik ben niet boos. Ik ben al lang blij dat ik het nu weet."
Robbie weet niet precies waarom, maar hij had verwacht dat hij boos zou worden om hij zichzelf snijd.
Maar Robbie had ook wel kunnen weten dat hij niet boos zou worden, dit is Matthy.
De jongen die zelf heel goed weet hoe Robbie zich nu voelt. En dat dat misschien wel de enige uitweg was voor hem op dat moment.
Niet misschien, het was de enige uitweg. Het is zo fout om dat te doen, maar het voelt gewoon zo goed.
Hij kan er niet mee stoppen, hoe graag hij het ook wil. Zodra alles te veel wordt voor Robbie reikt hij al naar een scherp voorwerp om het even te vergeten.
Al is het maar voor een paar minuten, hij zal alles doen om zen hoofd even ergens anders bij te houden.
Matthy haalt het washandje er af om te zien dat zijn pols gestopt is met bloeden.
Hij pakt het verband dat die had gepakt en wikkelt het om zijn pols, als laatste plakt hij er een stukje tape op om het vast te houden.
"Doe je dit vaak?" Matthy knikt naar zijn pols, doelend op zijn zelfbeschadiging.
Robbie haalt zijn schouders op. Wat is vaak? "Gewoon als ik er behoefte aan heb."
Matthy knikt, hij wil, nee moet Robbie hier van af helpen. Wat als het fout gaat?
Wat als hij te diep snijdt of een ader raakt? Hij wil zijn beste vriend niet een keer bewusteloos aan treffen of hem in een ziekenhuis bed zien liggen.
"Rob, ik wil dat als je neigingen krijgt je meteen naar mij toe komt. En ik meen het, ik weet dat je denkt dat je me tot last zal komen, maar ik beloof dat dat niet zo is. Ik wil voorkomen dat je jezelf nog meer pijn doet, dus kom alsjeblieft naar mij toe. Al is het midden in de nacht, het boeid me niks. Ik wil je helpen, maatje, wij willen dat alle vier."
"Oké." Antwoord Robbie, een heel kort antwoord maar Robbie vind dat hij wel genoeg heeft gezegt voor vandaag.
Hij is moe, waarscheinelijk door zijn gehuil, hij verlangt gewoon naar zen bed.
"Oké?" Herhaald Matthy.
Rob knikt. "Ik zal naar je toe gaan."
En dit keer meend Robbie het, Matthy probeerd hem echt te helpen, dat merkt hij.
Het word tijd dat die daar zelf ook aan gaat mee helpen.
"Ik beloof het."
JE LEEST
REFLECTIONS || mabbie✔️
Fanfiction"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
