Kar Koynunda / Kurt Serisi -1- [BxB]

*⁠.⁠✧. -21- .✧.*

1000 kelime

'Yirmi birinci bölüm'

Tek elimle beş aylık olmuş karnımı tutarken, diğeri ile oturduğum yerde dikleşmeye çalıştım. Ciddi anlamda karnım oldukça iriydi..

Bu durum beni biraz korkutsada idare etmeye çalışıyordum.

Yüzüm buruşurken sessizce bakışlarımı evin içinde gezdirdim. Yankı yoktu, muhtemelen birazdan gelirdi.

O giderken uyuya kalmış olmalıyım. Sessizce homurdandım kendi kendime. "Haddinden fazla ağır olmaya başladınız, böyle giderse karnım patlayacak gibi görünüyor."

Bu ürkünç bir duyguydu benim için ama, aynı zamanda heyecan vericiydi.

İlk defa hamile kalıyordum sonuçta...

Bora'yı en son göreli iki ay oluyordu sanırım. Yanımda durması benim için iyiydi aslında. Korkumu biraz daha yenebilirdim belki.

Yüzümde ufak, buruk bir gülümseme belirdi. Sürüleri buradan uzak olduğu için fazla görüşmemiz mümkün olmuyordu..

Olsun, Yankı'ya seslendiğim an ulaşabilmek tedirginliğimi azaltmama yardımcı oluyordu.

En azından birazcık...

Sanırım bir bakıcıya ihtiyacım vardı, kendim için. Bu karınla hareket etmek oldukça zor..

Derin bir nefes alarak yavaş bir şekilde oturduğum yerden kalktım. "Nereye gittin Yankı?" diye mırıldandım kendi kendime.

Yankı'yı görmeye ihtiyacım vardı sanırım. Adımlarım ağır ağır kapıya doğru ilerlerken, bakışlarım küçük camdan dışarıyı seyrediyordu..

Kapıyı açtığımda anında temiz ve soğuk hava yüzüme vurmaya başladı. Sanırım üzerime battaniye almam benim için daha iyi olacaktı.

Ve, küçük yaramazların üşümemesi lazımdı..

Tekrar içeri girmeye hazırlanıyordum ki, Yankı'nın heybetli bedeni görüş açıma giriş yapmıştı. Anında içeri girmek için hareketlenen bedenimi dışarıya çevirdim.

Aramızda öylesine güçlü bir çekim vardı ki, sanki bir saniye ondan ayrı kalsam ölecek gibi oluyordum.

Özellikle son bir aydır olduğu gibi, ondan uzaklaşınca kendimi hiç iyi hissetmiyordum. Benden bir iki adım uzak olması bile sonum olacak gibiydi..

Yüzümde, nedensiz bir şekilde beliren gülümseme ile beraber çıplak ayaklarımı evden ayırarak kar kaplı çimenlere doğru adımladım.

Hızlı adımlarla bana doğru yaklaşan Yankı'nın dudaklarından "Bebeğim, üşüyeceksin" mırıltısı döküldü.

Haklıydı, soğuk kar yüzünden ayaklarım üşümüştü..

Yankı üşüdüğümü benden önce fark etmiş olmalıydı. Durgun bakışlarımı kısa bir an çıplak ayaklarıma çevirdim. "Önemli değil" dedim varla yok arası bir sesle konuşmaya devam ettim.

"Alıştım sayılır"..

Saniyeler sonra yamacım da beliren Yankı'nın gölgesi ile bakışlarımı ayaklarımdan çekerek yüzüne çıkardım.

Yankı dudaklarını alnıma bastırırken ufak bir gülümseme sundum ona, güzel gözlerine. Gökyüzüme...

"Donacaksın yalancı. Gel kucağıma hadi. Soğuk bedenine işlemeden eve dönelim, hm?" dedi, çoktan kollarını belime dolamıştı bile.