SÜSEN ÇİÇEĞİ

"Rüyada buluşalım"

"Ne!"

İkimizde aynı anda aynı tepkiyi verdik.

"Nasıl kaybolur koskoca adam. Neler oluyor böyle?" Dedi Zehra.

"Zehra birşeyler yapmamız lazım. Melis'i ara burada olduğunu söylemeden Melis'i ara. Kesin beni suçlayacak."

"Süsen bir dur. Bi sakin ol neden sen suçlu olasın ki ? Bekle, arıyorum Melis'i sessiz ol."

Çalıyor... Çalıyor... "Alo" Melis'in   sesi ağlamaklı geliyordu. 

"Ne oldu Melis?"

Kuzenim ilanı asktan haberi yokmuş gibi davranıyor. Herşeyden habersiz gibi.  Umarım ağzından birşey kaçırmaz.

"Nerdesin Zehra?"

"B- ben şuanda akrabalarımdayım ne oldu?" Diye sordu afallayarak...

"Çok, çok kötü şeyler yaşandı."

"Tamam da ne yaşandı hadi ağlamadan söyle."

" Ben Esel'i aradım.  Telefonu açmadı. Esel'e mesaj atıp ondan hoşlandığımı yazdım. Ama geri dönüş olmadı. Evine gittim, evin içi bom boş, hic kimse yok. Kapıyı açan yok, evden ses yok. Esel kayıp.  Mesajımı gördü mü gormedimi bilmiyorum.  Ben tek başıma savaşamam yardım et bana, Esel'i bulmama yardım et."

Zehra hemen bana baktı.

" İkimizde vicdanliyiz Melis"dedim. Kendimi daha fazla tutamadan..Zehra sus isareti yaptı ama sinirimden dayanamadım.

"Süsen" Melis'in adımı seslenisinden bile afalladığı belliydi.

"Zehra sen Susen'le misin?"

"Evet malum akrabayız ya" dedi Zehra.
Bir yandan da bana sinirle bakıyor.

"Süsen, inanki dermanım yok. Onu bulmamız gerekiyor.'

"Biliyorum Melis ve bende yardımcı olacağım. Elimden gelen herseyi yaparım."

" Teşekkür ederim" dedi.

" Kapat telefonu," dedim sinirle. Zehra'da hemen kapattı.

" Süsen, sen manyak mısın?  ne oluyor sizin aranızda rekabet mi var ? Seni tanımasam Esel'e aşık olduğunu  düşünürüm artık."

"Zehra sen kafayı mı yedin? Ben aşık olsam direkt Melis'e söylerdim. Korkak mıyım ben ? Korkak olan bir insanın ruhla ne işi var bu evde?"

Kulağımın arkasında bir sıcaklık hissettim. Varlığını hissettirdi bana o an.

Kızdı mi ? Yoksa sadece ben burdayım mi demek istedi bilmiyorum ama, yine varlığı benimle. Gözlerimi kuzenime çevirdim,  bana göz kırptı.  Bu kız gerçekten tam zamaninda akıllı oluyor.. Resmen düşüncelerimi okuyor gibi hissettiğim sıcaklığı bile anladı.

Bi dakika, Zehra düşüncelerimi okumuyordur değil mi ?

İyice paranoyak oldum. Hadi gidelim dedim ve tam kapıdan çıkarken bişey beni arkaya doğru  çekti. Tekrar deneyince geri çekildiğimi kuzenim kendi gözleriyle gördü.

"Süsen!"
Zehra'nın korkusu, sesinden belliydi.

"Korkma Zehra. Tıpkı sende benim gibi alışacaksın."

"Neden cikamiyorsun evden peki?"

"Çünkü izin vermiyor ve onun istemediği hic birsey olmaz. Sen git ve bana haber ver" dedim.

" Başka çaremiz yok, tamam gidiyorum. En azından sen güvendesin" dedi.

"Umarım öyleyimdir." Kapıyı kapadim ve içeri girdim. Şimdi ne yapacaktım? Yapacağım planları düşüncelerime yansıtmamam gerekiyordu ve bu çok zordu.  Neyi bahane edip dışarı çıkacaktım bilmiyorum. Düşünmemeye çalışıp fikir bulmaya çalışmak o kadar zordu ki, evet Süsen yapabilirsin.

Hava alayım en iyisi diyerek kapıyı açtım. Ve hızla dışarı doğru koştum. Ama yine kendimi bir anda evin içinde buldum. Yine denedim ve yine beni eve hapsetti. Ona yenilmekten başka hiçbir çarem yoktu. Ne o konuştu ne ben. Sessizce odama gidip yatağa oturdum.  Başka çarem yoktu. Kuzenimi bekleyecektim. Ondan haber gelmesini beklerken rüzgar esti yüzüme doğru. O buradaydı, hatta rüzgarına göre şuan tam karşımda.

" Yapma" dedim iç çekerek. "İzin ver bana. İzin ver de bulayım."

Ortam bir süre sessiz kaldı. Bana bir cevap bile  vermedi. Verme geregi bile duymadı.. Tam ayağa kalkacakken beni durdurdu.

"Rüyada buluşalım" dedi!

    Susmadı.

Cevap verdi!