Huzurla yaşadığın evinde yalnız mısın gerçekten?
Hiç tanımadığın ve sokakta gördüğünde yüzünü çevirdiğin biri ile paylaşmak ister misin?
Peki ya onu sevmeye ne dersin?
Bu, evsizlerin değil, bunu sanata dönüştüren köstebeklerin hikayesi...
❥
h.k...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🌃
Bir gün bana ne istersin diye sorarlarsa; ay çiçekleri ile kaplı bir tarlada gezinmek ve onların arasında, onlarından içinden, onlardan olmuş gibi güneşe dönmek isterdim. Bu dünyada dilediğim güneşe daha yakın olabilmektir. Şayet güneşe yaklaşırsam ve güneş benim için daha yakın olursa benim dışında hiçbir insanın sahip olamayacağı bir şeye sahip olmuş olurum. Niye böyle bir şey istiyorum? Bir kere de ben kimsenin sahip olamayacağı bir şeye sahip olayım. Bir kere de ben, diğer insanların dünyaya gelirken içine doğdukları dünyaya özenmeyip de onlar bana özensin. Sadece bir kere, ulaşılamayacak olan bir şeye sahip olayım ve işte o zaman içimdeki tüm kırgınlıklar son bulsun. Yoksa düzeleceği yok bu kalp kırıklıklarımın. Her yere ve her şeye o kadar kırgınım ki bazen kendime bile kırılıyorum. Şayet var olmasaydım ve bu dünyaya gelmemiş olsaydım bunca acıyı da çekmek zorunda kalmazdım belki. İşte o yüzden bir tarla dolusu ay çiçeği istiyorum. Günebakan, güneaşık ve adı her ne ise onların hepsi benim olsun. Onlardan biri olup özel hissedeyim.
Ilık bir rüzgar esse ve sarı yaprakları dalgalanan ay çiçekleri ile birlikte benim de gözyaşlarımı da götürse keşke. Hayır yanağımdan süzülmüyor benim yaşlarım. İçime akıyor ve onu ancak ben hissedebiliyorum. Bir gün... ama elbet bir gün bunca gözyaşı içinde kalan zavallı yüreğim sular altında kalacak ve işte o zaman ben mazinin tozlu ve silik sayfalarında herkesin bi haber olduğu bir zavallı olarak silinip gideceğim. Sahi beni kimse de anımsamaz bu dünyada. Adımı bilen kişi bile bir elin parmağını geçmezken nasıl ansınlar? Bundan gocunmuyorum elbette, herkes tarafından tanınmak gibi bir amacım da yok.
Lakin...
İnsan bazen de var olduğunu hissetmek istiyor. Gölgeler gibi geçip gitmesinler, varlığı bilinsin istiyor. İstiyor işte, başka da bir şey yapamıyor...
"Hayat Hanım! Hayat Hanım iyi misiniz cevap verin lütfen."
"Niye bayıldı ki? Sabah iyi görünüyordu oysaki."
"Su getirin. Parfümü olan var mı? Koklatın biraz."
"Çok zayıf görünüyor. Niye bu kadar zayıf?"
"Yeni mi başladı işe? Ben daha önce hiç görmedim."
"Tan Bey geliyor açılın."
"Hayat Hanım! Hayat Hanım iyi misiniz? Hayat Hanım? Bir ses verin lütfen. Hayat Hanım?"
Bunca tekrar edilen adımdan sonra nihayet gözlerimi kırpıştırabildim.
"Kendine geliyor galiba. Hayat Hanım iyi misiniz?"
Hayat Hanım? İlk defa birileri bana Hanım diyor. Nerenin hanımı olduğumu bilmeden kaşlarımı çattım. Onlar hanım diyorsa hanımımdır.
