Queen Of Darkness

Κεφάλαιο 9 (Ε)

*__________________________________________________________________________*

Ήταν σίγουρα τεράστια έκπληξη όταν του πρότεινα να παίξουμε παντομίμα, η έκφραση του θα είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα. Μα το θετικό ήταν πως είχε δεχτεί! Σίγουρα δεν ήθελα να περάσω κάπως αλλιώς το βράδυ μαζί του. Ή όπως θα σκεφτόταν εκείνος.

Έτσι για πολύ ώρα το μόνο που ακουγόταν ήταν τα κύματα, από το ανοιχτό παράθυρο και τα γέλια μας. Τρελό αν σκεφτείς πως μέχρι πριν λίγο δεν ήθελα να είμαι εδώ.....βασικά ούτε τώρα θέλω. Μα κάτι περίεργο συνέβη μέσα μου.

Τα πάντα ήταν ήρεμα. Είχα σχεδόν ότι τα πάντα είχαν πάει στραβά στη ζωή μου. Ούτε ο πόνος από τις δυνάμεις μου, ούτε οι σκοτεινές σκέψεις που με τρόμαζαν. Ο βασιλιάς με κάποιο περίεργο τρόπο τα είχε κάνει όλα να εξαφανιστούν.

Και το μισούσα που βασιλιάς Αλεξάντερ είχε κάνει κάτι που δεν το είχε καταφέρει ποτέ κανείς.

Κάποιες φορές ξεχνούσα ποιος ήταν. Τι είχε κάνει. Είναι τόσο καλός και ευγενικός. Αλλά δεν νομίζω πως θα παρέμενε ο ίδιο αν ήξερε τι μπορούσα να κάνω.

Θεέ μου , πόσο το γνώριζα πως δεν θα ήταν καλός και ευγενικός. Είχε σκοτώσει τόσους.....τόσους ανθρώπους και όλοι όσοι ήταν μαζί μου μέσα στο πλοίο, η Λίλη . Οι γονείς μου. Η καημένη μητέρα μου. Ο πατέρας μου, που εκείνη την νύχτα δεν βρήκα ποτέ. Όσοι γνώριζα. Όλη μου η ζωή.

Σηκώθηκα γρήγορα πάνω έτοιμη να φύγω. Τι είχα κάνει; Τον είχα φιλήσει....και....και ένιωθα καλά μαζί του.

Ξαφνικά με έπιασε από τους ώμους. Τα χέρια του με πονούσαν, αλλά μπορεί να είχα δίκιο...ο πόνος με έκανε πιο δυνατή. Παρότι την σκληρότητα του ωστόσο, η φωνή του ήταν γλυκιά, όπως θα μιλούσε σε ένα παιδί για να μην το τρομάξει. "Άγγελε, τι έπαθες;"

Μπορούσα να ακούσω την καρδία μου να χτυπάει δυνατά. Δεν πρέπει να με αγγίζει. "Σκότωσες ανθρώπους..." ψιθύρισα χωρίς να σκέφτομαι, τις επιπτώσεις.

Σήκωσε το πηγούνι μου με το χέρι του και με κοίταξε στα μάτια μου, που τώρα είχαν δακρύσει.

"Όλοι μας έχουν σκοτώσει κάποια στιγμή, κανείς δεν είναι άγιος. Μα πέρα από αυτό δεν ξέρεις τίποτα για μένα." απάντησε και έκανε λίγα βήματα πίσω.

Εκείνη την στιγμή είδα τον άνθρωπο που φοβόμουν. Το πρόσωπο του αυστηρό, τα μάτια του σκληρά και ένα χαμόγελο πικρό. Αλλά είχε δίκιο, όλοι μας έχουμε σκοτώσει σε κάποιο σημείο της ζωής μας και με εκνεύριζε που είχε δίκιο...