Queen Of Darkness

Επίλογος (E)

                           *_____________________________________________________*

Ένα παιδικό γέλιο αντήχησε σε όλο το δωμάτιο, έμεινα για λίγο ακόμα ξαπλωμένη συνεχίζοντας να ακούω το πιο όμορφο ήχο στο βασίλειο. "Πιάσε με αν μπορείς μπαμπά." ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή και μετά συνέχισαν τα γέλια.

Ανασηκώθηκα από το κρεββάτι θαυμάζοντας την πανέμορφη πριγκίπισσά μου να χτυπάει τον πατέρα της με το μικρό ξύλινο σπαθί της και τον Αλεξάντερ να πέφτει κάτω, κάνοντας αστείους θορύβους. Μέχρι τώρα κανένας από τους δυο δεν είχε καταλάβει πως είχα ξυπνήσει και συνέχιζαν να παίζουν.

Οι μέρες είχαν περάσει τόσο γρήγορα, που νομίζω πως ήταν χθες που την κρατούσα νεογέννητη, σφικτά μέσα στην αγκαλιά μου. Ήταν η πιο μαγική μέρα της ζωή μου, εκείνη. Η ημέρα που η μικρή μας πριγκίπισσα είχε αποφασίσει να δει τον κόσμο μας. Δεν με ένοιαξε ούτε λεπτό όλος ο πόνος που πέρασα στην γέννα της, για το μικρό μου θαύμα θα το έκανα χιλιάδες φορές.

Αλλά...δεν ξέρω αν και το ίδιο ισχύει για τον αγαπητό μου σύζυγο. Αν και εγώ προσπαθούσα να σπρώξω ένα μωρό από μέσα μου, εκείνος φάνηκε να πονάει περισσότερο από εμένα. Μου είχε πει πως τον βασάνιζε να με βλέπει να πονάω τόσες ώρες...και αν και από την μια πλευρά ήταν γλυκό....από την άλλη αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απειλήσει τις μισές μαίες και να σπάσει δυο - τρία κειμήλια που υπήρχαν στον διάδρομο έξω από την κρεβατοκάμαρα μας. Χαίρομαι πραγματικά που ήταν εκεί και ο Τσάρλς για να τον ηρεμήσει. Όπως πάντα ήταν ακριβώς στην ώρα του, πριν γκρεμίσει ο αδελφός του το κάστρο. Είμαι σίγουρη πως αν δεν πόναγα τόσο πολύ εκείνη την στιγμή, θα γέλαγα δυνατά με τα χάλια του.

"Μαμά!" η φώναξε και έτρεξε πηδώντας πάνω στο κρεβάτι μου και από πίσω της ερχόταν ο Αλεξάντερ. Με αγκάλιασε με τα μικροσκοπικά της χέρια και μετά ξάπλωσε δίπλα μου. "Καλημέρα άγγελε μου." είπε ο Αλεξάντερ και μου έδωσε ένα φιλί.

"Θα ήταν πιο καλή αν δεν ήταν η συγκεκριμένη μέρα." του απάντησα και εικόνες από τα γεγονότα που είχαν συμβεί πριν εφτά χρόνια δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου και ασυναίσθητα έπιασα το δαχτυλίδι που φόραγα στο δάχτυλο μου.

"Έμμα, κανείς δεν πρόκειται να σε πειράξει. Όπως είπε και ο Στέφαν, όλοι εξαφανίστηκαν ." είπε με τον ίδιο τόνο που μιλάει στην Εμίλια. Κοίταξα το μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά μου και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα, στη σκέψη πως κάποιος μπορεί να μου πάρει την ευτυχία μου. Αν κάποιος είχε επιζήσει, αν ήθελε εκδίκηση. Δεν θέλω να ξανά χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου, ήθελα να ζήσω φυσιολογικά με την οικογένεια μου. Δεν μπορούσα ένα ακόμα πόλεμο με το σκοτάδι και-