Queen Of Darkness

Κεφάλαιο 15 (Ε)

              * ___________________________________________________________________*

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί ήξερα πια είναι η απόφαση μου και τι θα έκανα.

Ήθελα να ζήσω...ήθελα να πολεμήσω. Μπορεί να φοβόμουν να μην απογοητεύσω αυτούς που αγαπούσα, όμως δεν έχω κανένα άλλον στη ζωή μου. Όλοι είναι νεκροί....και αν αποτύχω ξανά αυτή τη φορά....ξέρω τι θα κάνω.

Μόνο που τώρα θα το πετύχω.

Συνέχισα κανονικά την καθημερινή ρουτίνα που είχα αναπτύξει τόσο καιρό. Σε όλους φαινόντουσαν τα πάντα συνηθισμένα. Για εκείνους ήταν ακόμα μια μέρα με το τρελό κορίτσι. Δεν ήθελα κανείς να καταλάβει πως κάτι είχε αλλάξει. Αν το μάθαιναν οι ερωτήσεις τους για άλλη μια φορά θα έπεφταν σαν βροχή και δεν θα με άφηναν ήσυχη μέχρι να τους πω το λόγο που ήθελα να πεθάνω.

Όποτε όλη την ημέρα ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι και την υπόλοιπη κοίταγα κλεφτά μια το ρολόι και μια το κουτί που μου έφερε ο Λούκ.

Το απόγευμα όπως συνήθιζαν οι φρουροί άνοιξαν την πόρτα για να δουν αν είμαι καλά και μόλις την έκλεισαν ήξερα πως ήταν στιγμή να δράσω.

Έφερα το σώμα μου στην άκρη του κρεβατιού, έτοιμη να σηκωθώ όρθια. Μα είχα ξεχάσει τι γίνεται αν μένεις ακούνητος σε ένα σημείο για πολλές ώρες. Μάλλον εβδομάδες. Έτσι δεν ξέχασα να χαιρετήσω το πάτωμα σε αυτή την προσπάθεια μου να σηκωθώ.

Μόλις πέρασε το μούδιασμα, σηκώθηκα κανονικά και προχώρησα στο μεγάλο κουτί που μου είχαν αφήσει χθες. Στάθηκα από πάνω του και απλά το κοίταξα. Ένα δημιουργηθεί μέσα μου και με έκανε να τρέμω ολόκληρη.

Πήρα μερικές ανάσες και σε μια στιγμή γενναιότητας το άνοιξα. Το θέαμα μου πήρε την ανάσα, κυριολεκτικά. Ήταν σαν να έβλεπα τον ωκεανό, μόνο που ήταν φτιαγμένος από σατέν και δαντέλα. Το έβγαλα έξω με προσοχή και το άπλωσα πάνω στη καρέκλα.

Δεν είχα ξανά δει κάτι πιο όμορφο. Όταν κοίταξα στο πάτωμα, παρατήρησα ένα διπλωμένο χαρτί και πήγα να το πιάσω. Μόλις το έπιασα στα χέρια μου είδα την βασιλική σφραγίδα. Μα πέρα από την σφραγίδα όμως, το χαρτί μύριζε σαν εκείνον. Ήταν μια μυρωδιά από κανέλα και βανίλια. Άνοιξα το γράμμα, σπάζοντας το κερί και διάβασα τις λέξεις που ήταν γραμμένες. "Για να σου θυμίζει την θάλασσα που τόσο πολύ αγαπάς." στο τέλος είχε την υπογραφή του. Τώρα, που και εγώ είχα πέσει στην παγίδα του, να θεωρήσω έστω και για λίγο πως ήταν διαφορετικός από ότι πίστευα, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα που έπεσαν από τα μάτια μου. Δεν νοιαζόταν για κανένα πέρα από τον εαυτό του και εγώ είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι....έπρεπε να είχα μείνει όσο περισσότερο μακρυά του μπορούσα και τώρα ήταν τόσο αργά.