Queen Of Darkness

Κεφάλαιο 21 (Ε)

                                     *__________________________________________________*

Το φεγγάρι είχε αρχίσει να βγαίνει δειλά στον σκοτεινό τώρα ουρανό, μα η προσοχή μου ήταν στραμμένη αλλού. Δεν είχα καταφέρει να σβήσω τα λόγια του Τσάρλς ακόμα από το μυαλό μου και πιστεύω πως για πολύ καιρό ακόμα δεν θα μπορούσα. Αποκλείεται να ένιωθε κάτι για μένα ο Αλεξάντερ. Δεν ήμουν τίποτα για τον βασιλιά πέρα από μια υπηρέτρια και σίγουρα δεν ευθυνόταν για αυτό ο Τσάρλς. Μα η συμπεριφορά των δύο αδελφών ήταν τόσο περίεργη, σχεδόν διπολική θα έλεγα.

Μα από την άλλη για ακόμα μια φορά με πλήγωνε το γεγονός πως η καλύτερη φίλη μου, ήταν μαζί μου, δεν ήταν νεκρή όπως νόμιζα.....μα φαίνεται πως για εκείνη είμαι νεκρή. Από την στιγμή που είχε έρθει και με είχε δει, ήταν σαν να με μισούσε. Οι ματιές της, η συμπεριφορά της. Δεν ήταν ποτέ έτσι.

Μπορεί να πέρασε τέτοιες δυσκολίες που να την άλλαξαν και εγώ είχα αλλάξει από όταν ήμουν στο χωρίο. Μα δεν μπορούσα να καταλάβω τι την έκανε να με μισήσει.

Μετά από λίγη ώρα χαμένη στις σκέψεις μου, κατάλαβα πόση ώρα ήμουν έξω και πόσο πρέπει να έχει ανησυχήσει ο Λούκ που δεν είχα επιστρέψει ακόμα. Έτσι περπάτησα στον κήπο που επικρατούσε ησυχία τώρα , δηλαδή πέρα από τους περιστασιακούς ήχους από τις μεταλλικές στολές των στρατιωτών και το θρόισμα του ανέμου στα φύλλα των δέντρων.

Περπάτησα όσο πιο αργά μπορούσα, πριν ξανά μπω στο κλουβί μου. Ήθελα αυτό το ψευδές συναίσθημα ελευθερίας να υπάρξει ακόμα λίγο. Δεν ήμουν έτοιμη να μπω πάλι σε αυτή την τρέλα.

Είχα ήδη προχωρήσει μέσα στην 'καρδία' του κάστρου, όταν άκουσα τον δυνατό ήχο μια πόρτας και βήματα να έρχονται. Τινάχτηκα και αυθόρμητα το σώμα μου αυθόρμητα σφίχτηκε έτοιμο για να αντιμετωπίσει κάποια απειλή.

Πριν προλάβω να αντιδράσω δύο χέρια με είχα πιάσει από τους ώμους μου και με είχαν σπρώξει με δύναμη στο τοίχο, κάνοντας με να χάσω για λίγο την ανάσα μου. Μπροστά μου ήταν ο ένας και μοναδικός βασιλιάς Αλεξάντερ με μια έκφρασή θυμού στο πρόσωπό του.

"Σε διατάζω αυτή την στιγμή, να μείνεις μακρυά από τον Τσάρλς!" μου είπε με δυνατή φωνή.

Το πρόσωπο του ήταν τόσο κοντά στο δικό μου, που μπορούσα να μυρίσω στην ανάσα το δυνατό άρωμα του κρασιού. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως ήταν μεθυσμένος ή τουλάχιστον το κρασί είχε θολώσει αρκετά το μυαλό του. Μα αυτό δεν με σταμάτησε από το να του μιλήσω, ξεχνώντας πως ήταν πρώτον ήταν ο βασιλιάς, δεύτερον με είχε στριμώξει σε ένα τοίχο και τρίτον ήταν πολύ πιο δυνατός από μένα. Μα όπως και εκείνος, έτσι και εγώ πρώτα μιλούσα χωρίς να προσέχω τις λέξεις και μετά σκεφτόμουν την διπλωματία.