Queen Of Darkness

Κεφάλαιο 24 (Ε)

*________________________________________________________*

~Αλεξάντερ~

Έντεκα μέρες.Τόσες ημέρες πέρασα μακρυά από το σπίτι μου, την χώρα μου και το βασίλειο μου και τόσες μέρες χρειάστηκε για να έρθει ο μαύρος θάνατος εδώ. Ακόμα και στο πιο τσουχτερό κρύο, που θα έσπαγε τους καλύτερους πολεμιστές, αντέχει η αρρώστια . Απλά ελπίζω να μην έχει φτάσει στο κάστρο ακόμα. Αν ξεκινήσει είμαστε όλοι χαμένοι. 

Δεν αισθάνομαι επιτυχία που κατάφερα να εξασφαλίσω την συνθήκη με το άλλο βασίλειο. Όχι όταν γυρνάω σε αυτό. Σε ένα πόλεμο μπορεί να χάσω λιγότερους στρατιώτες από την πανούκλα και όλοι το ξέρουν αυτό. Φαίνεται στα πρόσωπα τους. Η αγωνία, να φτάσουν να δουν αν οι οικογένειες τους είναι καλά. 

 Κοιτώντας γύρω μου, στους στρατιώτες με τις μαύρες πανοπλίες, τα χρώματα του βασιλείου, έβλεπες την αγωνία αποτυπωμένη στα σώματα τους. Μάλλον εγώ μόνο έβλεπα την αγωνία τους. Τους είχα εκπαιδεύσει να μην δείχνουν τα συναισθήματα τους. Να μην αφήνουν τον εχθρό  να δει τι νιώθεις. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Αν δείχνεις είσαι νεκρός πριν καν πέσει για πρώτη φορά ο ήλιος.  Ήταν από τα πρώτα μαθήματα που με είχε διδάξει ο πατέρας μου και η ανάμνηση του είναι χαραγμένη στο μυαλό μου.

~~~~~~~

Δάκρυα τρέχαν από τα μάγουλα μου από την απογοήτευση που είχα αφού δεν κατάφερνα να πετύχω τον αχυρένιο στόχο μπροστά μου με ένα από τα βέλη μου. Ήμουν μόνο οχτώ χρονών και μόλις είχα αρχίσει να μαθαίνω τοξοβολία. Ο πατέρας μου, από τις λίγες φορές που καθόταν να κάνει οτιδήποτε μαζί μου, είχε πει πως μέχρι να πετύχω την μέση του στόχου δεν θα γυρίσουμε στο κάστρο. Προσπαθούσα όλη την ημέρα και συνέχιζα να μην τα καταφέρνω.

Ο ήλιος έπεφτε και άρχιζε να σκοτεινιάζει και με μεγάλη δυσκολία μπορούσα να δω τον στόχο. Επίσης έκανε τόσο κρύο που τα χέρια μου έτρεμαν και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να πετύχω τον στόχο μου. "Πατέρα σε παρακαλώ, πάμε σπίτι! Σου υπόσχομαι πως αύριο θα προσπαθήσω πιο πολύ. Αλλά τώρα κρυώνω και πεινάω".

"Όχι, και σταμάτα αυτά τα δάκρυα Αλεξάντερ.Οι πολεμιστές, ειδικά οι βασιλιάδες δεν κλαίνε ποτέ." η φωνή του ήταν γεμάτη αυστηρότητα. Ότι και να έκανα όμως για να σταματήσω να κλαίω, δεν μπορούσα. Έπιασα ξανά το τόξο στα χέρια μου και περπάτησα προς το στόχο, αλλά στο σκοτάδι σκόνταψα και έπεσα κάτω. Χτύπησα το γόνατο μου και ένιωσα αίμα να τρέχει από αυτό.Ο πόνος ήταν πάρα πολύ για μένα και ούρλιαξα.