Verliefd op mijn nieuwe broer.

Hoofdstuk 8

**

'Justin dat is verschrikkelijk lelijk' roep ik door de winkel.

'Wat het is mooi, vooral voor Lex' zegt hij en houdt het lelijke t-shirt met "ik ben een monster" omhoog.

Lexi begint te lachen 'Sorry Jus maar Stefanie heeft gelijk'

Ik pak een paar zwarte kleding stukken en geef ze aan Lexi.

Ze duwt het terug in m'n armen en schud haar hoofd 'ik wil kleur'

We lopen met 2 vollen tassen de winkel uit.

'Lexi je hebt echt heel veel gekocht' lacht Justin.

'Ja ik dacht dat betaald m'n vriendje wel, die rijke stinkerd' ik en Justin kijken Lexi geschrokken aan.

'Grapje?' Ik en Justin kijken elkaar aan en schieten tegelijk in de lach.

'Jullie moeten hierdoor en dan doorlopen, dan zijn jullie al thuis' zegt Lexi en wijst in een steegje.

'Doei' ik zwaai Lexi uit en ik en Justin lopen het steegje in.

'Ik schrok echt' geeft Justin toe.

Ik knik 'vertel mij wat...' Ik zucht even 'ik dacht dat ze je door had'

Justin knikt 'maar het was een grapje'

'Wat als het geen grapje is Justin?' Ik kijk hem doordringend aan 'wat als ze echt iets weet?'

Hij kijkt me woedend aan 'Jij heb wat verteld' hij pakt me beet bij m'n schouders.

'Doe normaal, en je doet me pijn alweer!' Roep ik 'ik zweer dat ik niks heb gezegd!' Roep ik.

'Wat?' Ik hoor een meisjes stem om de hoek.

'Summer...' Mompel ik , een meisje bij ons uit de klas.

'Waarom behandel je haar zo Justin?' Summer komt erbij staan.

Justin laat me los 'ga weg' Justin klinkt net als een crimineel nu.

'Justin.. Negeer haar, we gaan naar huis' zeg ik zacht.

'Ja kom we gaan' Justin pakt me ruw beet aan m'n pols.

'Nee ik wil weten wat hier speelt!' Roept Summer.

Ik loop samen met Justin weg, ik ging nooit met Summer om.

Meestal was ze erg stil en zei ze niks, ze leek nu helemaal niet op zich zelf.

Justin pakt me nog ruwer beet als we de straat uit zijn.

'Wat heb je gedaan godverdomme?' Hij kijkt me woedend aan.

'Ik heb niks gedaan' piep ik, hij hield me vast bij m'n keel.

Er was niemand, en we stonden achter een soort gebouw wat alles afschermden.

Ik hap naar lucht en Justin's greep verzwakt.

'Je doet me pijn, damn' mompel ik en probeer me los te maken uit z'n greep.

Hij schud z'n hoofd 'je gaat nergens heen jij, voordat je de waarheid verteld' Justin was zo eng nu.

Net alsof hij 2 persoonlijkheden had.

Een zachte en een kwade kant, op het ene momenten was hij zoals nu...

En op andere momenten is hij zo lief voor me.

'Laat me los' zeg ik 'ik heb niks gezegd Justin geloof me' ik kijk hem smekend aan.

'Als ik het hoor van Lexi...' Hij kijkt me dreigend aan.

Ik knik 'je moet me geloven...' Zucht ik

Hij laat me los en hij loopt voor me uit.

Ik zie ons huis al in zicht 'Justin...?' Mompel ik.

'Stil, hou je mond en doe alsof er niks is gebeurt Stef'

Hij maakt de deur open, ik hoor niemand, geen Cecile en geen Tyler.

'Doei' zegt Justin en stormt naar z'n kamer.

Ik haal m'n schouders op en zet de tv aan.

Ik staar wat naar de tv en zucht even.

Ik hoor opeens een harde klap van boven.

Ik spring overeind en zet de tv uit.

Ik luister of ik boven nog wat hoor, helemaal niks.

Ik slik en sprint naar boven.

Ik kijk in mijn kamer en daarna in die van Justin.

M'n ogen worden groot van schrik als ik Justin op de grond zie liggen.

Ik kniel langs hem neer 'Justin..' Mompel ik 'Justin ?' Ik schud hem op en neer en grijp daarna naar m'n telefoon.

Ik bel 112 en vertel alles wat er is gebeurt.

Ik moest een tijdje nadenken over het adres.

Ik hang op als ze hebben vermeld dat ze zo snel mogelijk onderweg zijn.

Ik hurk weer neer bij Justin en ik voel dat ik helemaal tril.

Ik voel z'n hartslag in z'n hals en haal opgelucht adem.

Hij leefde gelukkig nog, maar voor hoelang?!

Ik hoor geklop op de deur en ren de trap af, waarbij ik bijna val over de laatste tree.

Ik doe de deur open en zie 2 mannen in een soort ziekenhuis pak.

'Kom binnen, hij is boven' zeg ik in paniek.

Ze nemen een brancard mee en rennen de trap op.

Ik loop ze achterna en zie ze al snel terug komen met Justin op de brancard.

Een man checkt de ogen van Justin met een lampje.

Hij knikt 'overdosis' Ze laden hem in de ziekenwagen.

'Het is beter als je hier blijft en je ouders inlicht' zegt een man.

Het liefst wilde ik mee, maar die mannen wisten natuurlijk wat het beste was.

Ik knik en loop met knikkende knieën naar binnen.

'We laten zo snel mogelijk wat weten!' Hoor ik de man nog roepen.