Verliefd op mijn nieuwe broer.

Hoofdstuk 10

Ik wordt wakker van het irritante wekker geluid wat iedereen wel kent.

Het irritante gezoem in je oor die je wakker krijst.

En het ergste was dat ik alleen moest opstaan voor school.

Zou ik Justin op gaan halen met de fiets, hij mocht na een aantal dagen gelukkig wel naar huis.

Ik was blij dat Cecile en Tyler niet naar het ziekenhuis zijn geweest om te gaan kijken hoe Justin er aan toe is omdat hij rust nodig zou hebben.

Ik vond het wel een beetje raar dat Tyler en Cecile er niet meteen op af gingen toen ze het hoorde.

Dat zou ik tenminste doen, het is wel je kind, als het echt erg zou zijn... dan zou Justin er nu niet meer zijn.

Maar misschien vinden Tyler en Cecile dit wel wat beter voor hem.

ik pak uit m'n kast een broek en tanktop, ik schiet er in en kijk in de spiegel.

Ik doe snel wat make-up op en sprint naar beneden.

M'n tas had ik al ingepakt, ondanks alles had ik het huiswerk niet kunnen maken.

Niet dat ik zo'n freak ben die gaat stressen als m'n huiswerk niet af is.

Het enigste is dat ik moet nablijven bij nog één aantekening.

Ik had het al zo druk met alles, een uurtje nablijven zou niet erg gunstig zijn.

De tijden met m'n beste vriendin in m'n oude dorpje, we maakten nooit ons huiswerk en moesten daarom ook vaak nablijven.

Nu ik bij Tyler en Cecile woon wilde ik hun daar mee niet lastig vallen.

ik miste de tijden met Dilyia wel, ze had me al wel een aantal keren gebel, ik had haar ook alles verteld over Justin.

Ze had nu een vriendje, hij heette Kay.. hij was ontzettend lief voor Dilyia en hij kwam altijd met verrassingen vertelde ze blij.

Ik voelde me toen weer zo alleen op de wereld.. alleen omdat ik alle leuke verhalen van Dylia hoorde.

pff terug naar de realiteit, school, ik moest er nu heen en alle leerlingen onder ogen komen.

Ik had Justin nu niet om me te beschermen, ik moest alles alleen doen nu.

Nog maar 3 weken en dan had ik gelukkig wel 1 week vakantie, dat had ik echt nodig.

Ik loop de keuken uit met een boterham in mijn hand en ik loop met m'n tas naar buiten en zet mn tas op mijn splinter nieuwe fiets.

Ik was zo blij dat Tyler en Cecile deze fiets voor me hadden gekocht als verrassing gister.

ik had ze helemaal dood geknuffeld.

Ik spring er op en fiets richting de school, ik duw mijn boterham naar binnen.

Er ging af en toe een koude rilling door m'n lijf als de koude wind langs me af raast.

Ik heb het gevoel dat iedereen me aanstaart als ik het schoolplein op kom lopen.

Maar dat zal wel aan mij liggen, ik zie direct Lexi achter me aankomen.

'Wat heb je met Justin gedaan?' ze kijkt me woedend aan.

Ik haal m'n schouders op en kijk haar vragend aan 'wat bedoel je?' ik had geen idee waar lexi het over had, dacht ze nou dat ik Justin iets had aangedaan.

'Ik hoorde dat hij in het ziekenhuis ligt, dankzij jouw?' ze ziet er nog steeds boos uit.

Ik kijk haar niet gelovig aan 'Wat, Meen je dit nou?' val ik uit 'Ik heb Justin niks aangedaan, ik heb hem geholpen' zeg ik en loop dan richting de ingang.

Lexi rent me achterna en schreeuwt nog wat, ik had hier totaal geen zin in.

Zo ging dat dus op deze school, degene die iemand helpt zorgt er ook meteen voor dat diegene in het ziekenhuis beland EXPRES.

Ik was zo kwaad op Lexi, hoe durfde ze mij de schuld te geven, ze weet dat ik zoiets nooit zou doen.

Justin was als een broer voor me.... hoe kon ik dat denken, "Broer" het klinkt zo raar.

Vooral omdat ik zoveel om Justin geef, misschien is het wel meer dan 'broer en zus' aan het worden.

Ik hield van Justin, ik geef dat toe, ik begin gewoon meer te voelen voor hem.

Jammer genoeg houdt hij alleen van Lexi...

Ik hoor mensen overal over mij praten, en ik weet zeker dat het niet erg positief is.

Ze denken allemaal dat ik Justin heb vergiftigt of drugs heb gevoerd.

Het ergste is dat ze het allemaal geloven ook, niemand geeft blijkbaar wat om mij, anders had al lang iemand het voor me opgenomen.

Justin was dus best ene populaire jongen, iedereen mag hem en ze vinden het erg dat hij nu in het ziekenhuis ligt.

Ik ren de deur bijna uit als de laatste bel gaat, ik was eindelijk af van deze klote dag.

Ik pak m'n fiets en spring erop, het was 20 minuten fietsen naar het ziekenhuis, gelukkig was het niet al te ver.

Ik was blij dat ik Justin na 4 dagen weer zag, ik woon dan nog maar net bij ze, maar ik kon er gewoon niet tegen als ik thuis alleen zat... zonder Justin.

Ik gooi m'n fiets in de fietsenstalling en loop door de draaideuren het ziekenhuis binnen.

Het rook zoals gewoonlijk erg naar ziekenhuis, ik kon nooit tegen ziekenhuizen.

Ik vraag aan de vrouw bij de receptie op welke kamer Justin lag.

Kamer 188, het was niet echt een mooi getal, maar oke.

Ik liep door het ziekenhuis en kwam uiteindelijk aan bij de kamer van Justin. ik klop op de deur maar hoor geen enkel antwoord.

Ik loop naar binnen en zie een leeg bed staan, ik slik even.

Als ik op het bordje kijk wat aan het bed hangt zie ik dat er Justins naam staat en een groot kruis erdoor.

Ik voel de tranen in m'n ogen en deins achteruit, ik ren naar de uitgang en eenmaal buiten pak ik m'n fiets en fiets hard weg.

Fietsend naar het grote bos waar ik altijd heen ging als ik alleen wilde zijn, ik ging in ieder geval altijd naar een bos, toen ik nog bij mijn moeder woonde.

Ik fiets het bospad op en als ik aankom bij een aantal omgevallen bomen smijt ik m'n fiets op de grond en klim over een aantal takken.

Ik voel m'n handen wegglijden van de boomstam waardoor ik achterover van de boomstam val.

Ik leg mijn hoofd in m'n handen en barst in huilen uit.

**