Verliefd op mijn nieuwe broer.

Hoofdstuk 18

De deuren van de bus openen zich en ik zie Brandon voor ons staan.

'Zo zo' hoor ik hem zeggen 'jij durft om weg te lopen bij mij'

Ik kijk naar Sammy die ondertussen al wakker is.

'Laat hem vrij' zeg ik tegen Brandon.

Hij begint hard te lachen 'wat dacht jij' ik loopt naar me toe en pakt me bij m'n keel.

'Waag het niet om nog een keer te ontsnappen' als hij me los laat proest ik het uit.

'Doe normaal tegen haar!' Roept Sammy.

'Daar hebben we de jongen die haar hielp om te ontsnappen' Brandon loopt richting Sammy.

Voordat hij er is kan ik nog net met m'n beide voeten bewegen om hem te laten struikelen.

'Godver....!' Hoor ik hem vloeken.

Ik springt op en geeft me nog een mep in z'n gezicht.

Ik kijk naar Justin die me even vol medelijden aankijkt.

Ik voel de tranen achter m'n ogen prikken van de pijn.

De deur word weet dichtgegooid en na een aantal minuten beweegt de bus weer ritmisch op en neer.

Ik zucht een keer 'gaat het?' Ik kijk even naar Sammy.

Z'n gezicht zag er nog steeds erg afgemat uit.

Hij knikt zachtjes en kijkt me een beetje sloom aan.

'Het spijt me...' Zeg ik 'dat je hier zit door mij' ik voelde me echt schuldig.

Ik kon Sammy dit echt niet aandoen.

'Daar kan jij niks aandoen' zegt hij met een zwakke glimlach 'ik had je anders graag geholpen om van ze af te komen'

'Ik heb ook geen idee waarom ze dit doen' zeg ik.

Het enigste wat ik had gedaan voor hun is iets gestolen of op de uitkijk gestaan.

Voor de rest hebben ze niks meer geprobeerd.

Ik voel m'n ogen dichtvallen, ik was erg moe.

'Ga maar slapen' hoor ik Sammy opeens zeggen.

Na een tijdje lig ik al vredig te slapen.

Ik voel een hand voor m'n gezicht en mond.

Ik probeer los te komen en beweeg zoveel ik kan.

Degene die me vast heeft is erg sterk.

Als hij me een stuk heeft meegesleurd laat hij me rustig los.

Ik wil gaan gillen maar besluit toch om me eerst om te draaien om te zien wie me heeft meenomen.

'Justin...' Mompel ik 'waar... Waar is Sammy'

Ik voelde een brok in m'n keel.

'Hij is veilig' fluistert iemand achter hem.

Het is Brian die ik nu ook zie 'Wat.. Wat hebben jullie met Brandon gedaan?'

Hun gezichtsuitdrukking kon ik niet goed zien, het was midden in de nacht.

'Gedumpt in de sloot' zegt Brian droog.

'Afgeleid en jou en Sammy vrij gelaten'

'Maar waarom nu pas, waarom niet eerder?' Vraag ik.

'Dit was de kans, wees eens blij' Brian is anders dan eerst.

In het begin was hij zo lief en wilde hij me alleen maar helpen.

Nu lijkt hij er spijt van de hebben.

'Shhht' sist Justin opeens en duwt m'n hoofd naar beneden en hij hurkt langs me neer.

Er komt een busje langs geracet, Brandon's busje.

Gelukkig zaten we in de struiken en heeft hij ons niet gezien.

'Waar gaan we nu heen?' Vraag ik aan Justin.

'Wij gaan naar huis' hij pakt me bij m'n arm 'Brian we zien je wel weer' Brian neemt afscheid van ons en vertrekt de andere kant op.

'Zo daar achter is ons huis' hij wijst achter een groot stuk bos.

Het was gelukkig niet zo heel ver lopen.

'Waarom heb je dit nou eigenlijk gedaan Justin?' Ik kijk hem vragend aan.

'Geld...' Mompelt hij zacht 'hij zou me 100 euro geven als ik jouw zou kidnappen.

'Maar nu besef ik wel dat jij belangrijker bent dat dat geld' ik voel me even blozen.

'Fijn dat je dat nu beseft' mompel ik zacht.

Hij pakt m'n hand 'Het spijt me Stefanie, echt waar' z'n stem hoor ik even breken.

'Bedankt dat je me daar hebt uitgehaald, dat betekent al veel' zeg ik.

Ik hoor hem even zacht lachen, als we langs het bos zijn zie ik in de verte ons huis.

'Pap en mam zullen wel bezorgd zijn' zegt hij.

Ik knik 'En Lexi' voeg ik er aan toe.

'Dat zal wel meevallen' hij lijkt het niet leuk te vinden om hier over te praten 'ik heb het uitgemaakt, net voor ik ging'

Ik kijk pak z'n hand en stop hem 'wat?' Ik kijk hem even aan 'waarom weet ik daar niks van?'

Ik vond het zielig voor Lexi ze had het al zo moeilijk, meneer Razalan en nu Justin die het uitmaakt.

'Sorry... Ik wist dat ik weg zou gaan, en begrijp het goed.

Ik wilde haar niet meer pijn doen dan dat ik al deed, ik steunde haar niet eens' hij had er zeker spijt van, dat kon je horen aan z'n stem.

'Je had het me kunnen vertellen, dan had ik je geholpen' zeg ik droog.

'Het komt wel goed, we waren denk ik niet echt gemaakt voor elkaar' we bellen aan bij ons huis en wachten gespannen af.

Zouden ze boos of juist opgelucht zijn.

Ik kijk naar de deur die open gaat en zie Cecile met een heel blij hoofd als ze ons ziet.

Ze heeft dikke rode ogen en de tranen stromen over haar wangen.

'Jullie zijn terug!' Roept ze van blijdschap.

Tyler komt ook de gang in en ziet er ook blij uit.

Ik voel Cecile's handen om ons heen.

Ik voel nu ook de tranen over mijn wangen stromen.

'Sorry, ik werd meegenomen door iemand en.. En' verder krijg ik er niks meer uit.

'Shht stil maar, we zijn al blij dat jullie terug zijn'

Justin loopt na de omhelzing naar z'n kamer, zonder te praten of iets.

'Ik heb wel m'n oude school vriend terug gevonden' vertel ik na dat ik de rest heb uitgelegd.

'Oh dat is dan wel weer leuk, was hij nog een leuke vriend?' Vraagt Cecile.

Ik knik 'Sammy blijft Sammy'

**