Verliefd op mijn nieuwe broer.

Hoofdstuk 23

'Hier woon je dus?' Dylan kijkt me vragend aan.
Ik knik kort 'hier woon ik ja' we lopen samen verder.
'We moeten vaker wat doen' zegt Dylan.
Ik knik 'dat lijkt me gezellig' zeg ik zacht 'ik kan wel een goeie vriend gebruiken.'
Hij knikt 'ik ook' zegt hij dan lachend.
Ik had hem heel m'n verhaal verteld over m'n "pleeggezin"
Nu ik er zo over nadenk mis ik m'n moeder best erg.
We zouden elke dag bellen, maar ik had het zo druk dat ik daar niet altijd tijd voor heb natuurlijk.
'Waar woon jij?' Vraag ik Dylan.
Hij wijst naar de volgende straat 'daar om de hoek' we waren al een aantal straten voorbij mijn huis.
Dylan loopt z'n huis binnen en neemt afscheid van mij.
Ik had hem het dorp laten zien, alles wat er te doen viel en waar de supermarktketen liggen.
Ik loop nu naar m'n eigen huis en zie Justin net de deur openen.
'Laat maar open' roep ik en neem een korte sprint naar de deur.
Ik sluit hem achter me en zie Justin al op de bank zitten.
'Hoe is het met Lexi?' Is de eerste vraag die ik stel.
'Goed, morgen gaat ze weer naar school' antwoord hij droog.
Ik knik 'dat wist ik ja' ik loop langs hem voorbij de trap op naar boven.
Justin had totaal geen zin in een gesprek, dat had ik al in de gaten.
Ik vond het niet leuk dat Lexi en Justin weer bij elkaar waren.
Iets stoorde me gewoon, Justin gedraagt zich heel anders in de buurt van Lexi.
Justin was dan hét perfecte vriendje, lief en zorgzaam.
Bij mij in de buurt leek hij op de grootst eikel van de wijk.
Chagrijnig gedoe en brutaal.
Ik was misschien een beetje jaloers op Lexi, dat zij aandacht kreeg van de lieve Justin.
Ik weet niet wat mij zo overstuur maakten, maar ik had nu geen tijd on daar over na te maken.
Morgen moest ik zien te overleven, als Justin en Lexi bij elkaar waren willen ze mij er natuurlijk niet bij hebben.
Dylan was wel "oke" ik kon best goeie vrienden worden met hem.
Ik kon weer normaal naar school, maar tuurlijk was ik elke dag bang om Brandon of Brian tegen te komen.
Niet dat ik ze nog gezien heb na dat Sammy me daar heeft weggehaald.
Justin heeft er ook niks meer over gezegd.
Ik laat me neervallen op bed en staar een aantal minuten naar het plafond.
Ik zucht eventjes als ik geklop hoor op de deur.
Justin staat in de deur opening met m'n telefoon.
'Je telefoon gaat' hij gooit hem zachtjes mijn richting in.
Ik vang hem en neem direct op zonder te kijken wie het is.
'Met Stefanie' zeg ik nog best wel vriendelijk.
'Ik weet niet waar je bent, of waar je woont, maar ik kom je zeker weer halen' de telefoon word opgehangen.
M'n lichaam trilt helemaal.
'JUSTIN!' roep ik direct.
Justin komt op z'n dooie gemak m'n kamer inlopen.
Ik voel tranen over m'n wangen stromen.
'Wat is er aan de hand?' vraagt Justin rustig.
'Het.. Het was Brandon..' Stotter ik half.
'Hij zegt dat hij me weer komt halen' de angst is weer terug, de angst die ik had, nooit meer terug komen bij m'n nieuwe gezin waar ik het ontzettend leuk had.
'Sshtt' Justin's hand gaat langzaam over m'n rug.
'Weet je 100% zeker dat het Brandon was, misschien een stem die er op leek?' Justin stem drong niet helemaal tot me door.
'Ik weet het.. Ik weet het zeker' zeg ik dan zacht.
'Het komt goed ja... We vinden hem eerder en dan bellen we de politie'
'Maar wat als hij ons eerder vind?' ik veeg de tranen weg onder m'n ogen.
'Dat gebeurt niet' stelt hij me gerust.
'Ik kan hier niet tegen Justin, elke minuut in m'n gedachten dat ik mee genomen door een of andere gek'
'Dan blijf je een aantal dagen thuis?' stelt hij voor 'tot dat we hem hebben'
Ik knik 'dat zou ik wel fijn vinden' zeg ik.
'Ik zal het voor je met m'n ouders bespreken'
'Bedankt' ik glimlach.
Justin verlaat m'n kamer en ik ga onder m'n dekens liggen.
Ik leg m'n hoofd op m'n kussen en haal rustig adem.
Ik was enorm aan het stressen, ik wilde niet weer een lange tijd weg zijn bij Cecile en Tyler.
Ik voelde dat m'n lichaam nog steeds aan het trillen was van angst.
Ik was op tijd ontsnapt van Brandon en Brian, als ik langer werd vastgehouden zou ik waarschijnlijk zijn opgepakt door de politie.
Geen idee hoe lang ik dan misschien de bak wel in kon draaien, de gevaarlijke dingen die ze me dan zouden laten doen.
Ik hoor weer voetstappen op de trap en draai me hoofd direct richting de trap.
'Je kan een aantal dagen thuis blijven' hoor ik Justin's stem.
Kort daarna zie ik z'n gezicht in m'n kamer.
Ik knik zachtjes en laat m'n hoofd weer zakken in m'n kussen.
Justin gedroeg zich weer een keer lief en zorgzaam, ik wou dat jij altijd zo deed.
Ik voel dat iemand op m'n bed kwam zitten.
'Het komt goed' Justin's stem klonk erg warm en zacht.
Ik voel z'n hand over m'n haar gaan 'geloof me'
Justin verlaat m'n kamer weer en sluit zachtjes de deur.
Morgen zou ik me weer beter kunnen concentreren...