Yavaş yavaş rüzgar eserdi.
Saçları, gülüşünü gizlerdi.
İnsan, gerçeğin içinde rüyadaydı,
Belki ay ışığı vururdu,
Belki de güneş yakın olurdu.
Papatya zamanıydı kokusu,
Nefesim olurdu..
Hani işte tam da bu dercesine,
Yağmur gibi yağdı üstüme,
Mevsimsizim gelme üstüme.
Özledim, yazım, ilkbaharım.
Yalnız kalmış bir sandal gibi,
Kıyıya vurdum bu gece..
Hadi gel mevsimim ol,
Gel, sonbaharım,.
Kurumuş yaprağım,
Gecemin sıcak kahvesi,
Yalnızlığımın efendisi.
Güneş gibi vur yüzüme,
Sabahım ol...
Mevsimsizim özledim,
Sessizliğim, öfkem.
Bazen hırçınlaşır,
Bazen durgunlaşır oldum.
Karışığım sabah neşem,
Yorgunum, ayarsızım.
Sessizliğim, çığlığım,
Gel nefesim ol, sesim ol...
YOU ARE READING
Papatya Gönlüm
PoetryEvett papatya okuyucum, evet sen sen sana sesleniyorum! Şimdi bir sayfa çevirmelisin hayatında. Her mısra da farklı biri olmalı, yeniden doğmalısın. Çığlığını duymayan kulaklara, lal olmuş dillere ses olmalısın... Ve Papatyalar gibi olmalısın öyl...
