"Vazgeçmek" nasıl bir kelime, nasıl her hecesinde yaralar insanı . Aslında ne de çok şeyden vazgeçtik ya da vazgeçildik. Severken zor, en çok ta. Alışkanlıklarından, sonra yaşadığın şehirden, içinde yaşattığın aşktan kısacası herşeyden. Sizi gerçekten seviyor mu bilmediğiniz insandan mesela. Ne kaybediceksin? Hiç düşündün mü? Ne değişecek? Ve hala niye uğraşıyorum diyeceksin. Şuan bu satırları okuyan, evet sen, sana diyorum, Ne zaman vazgeçiceksin seni haketmeyen insanlardan. Ben mi? Ben bunu beceremiyorum gibi diyelim. Açıkcası hep aynı cümle geliyor aklıma " Seni bir kere üzen hep üzer" Ben cümleyi çok ta doğru bulmadım bazen, hep ikinci şansı vermişimdir insanlara, kolay affedip, zor unutuyorum yapılanları. Hiç de yanıltmıyorlar beni ve tekrarlıyor. Biz buna dejavu diyoruz.
Evet bazen de deliler gibi seviyoruz. Gözümüzü sisten bir pembe bulut kaplıyor. Her şey güzel gelebiliyor ki erken sevinçlerin kurbanı oluyoruz.
"Hayırlısı" ne kadar da doğru bir kelime vaçgeçmeden önce kurulan kısacık cümle , mühebbet alan bir mahkum gibi, sevsen değmeyecek, sevmesen ziyan olucak. Şöyle iki arada bir derede kalır insan, ne vazgeçebilir yardan nede vazgeçebilir yoldan. Şimdi herşeye rağmen sev sevebilirseen. Tabi ölüp ölüp dirilmeyi göze alabiliyorsan...
VOUS LISEZ
Papatya Gönlüm
PoésieEvett papatya okuyucum, evet sen sen sana sesleniyorum! Şimdi bir sayfa çevirmelisin hayatında. Her mısra da farklı biri olmalı, yeniden doğmalısın. Çığlığını duymayan kulaklara, lal olmuş dillere ses olmalısın... Ve Papatyalar gibi olmalısın öyl...
