Deel 43

3K 142 5
                                    

Hij keek me met grote ogen aan. "Hafsa betekend niks voor me." Was het eerste wat hij zei. Ik keek hem aan, voor een paar seconden en liep toen weg. Als ik die Hafsa pak, dan is ze nog lang niet jarig.

Nu ik erover nadenk, ik ben volgende week jarig. Ik ga wel ergens eten met de meiden ofzo. Ik gaf mijn jas aan een vrouw die jassen aannam en ophing. "Geniet ervan." Zei ze met een knipoog. Ik glimlachtte naar haar. Een oprechtte glimlach.

"Daar zijn jullie." Zei ik tegen de meiden. "De auto staat ver geparkeerd." Mompelde Boutaina. Ik haalde de sjaal weg van mijn hoofd en liep samen met de meiden de zaal in. Iedereen keek ons aan. Heel de zaal.

Het was opeens stil en iedereen begon te klappen. "Wat is er?" Vroeg Boutaina serieus. Dounia daarintegen genoot van de aandacht. Ik negeerde het maar en liep naar de tafel met de vrouwen. "Salaam homies." Zei ik met een brede glimlach.

"Alaikom salam lbnat" zeiden ze tegelijk. Ik groette iedereen en liep naar mijn kleine prinsesje Nisrine. "Heey poeppie." Zei ik zacht. Ik haalde haar uit de maxi-cosi en legde haar op mijn schoot.

Ik wenkte mijn moeder dat ze moest komen en liep met haar naar de wc. "Mama ik wil scheiden." Mompelde ik. "Wat zei je Sanae?" Vroeg ze. Mijn moeder kwam dichterbij. "Herhaal." Zei ze. Ik keek haar bang aan. Wat is dit?

"Als jij gaat scheiden ben ik jou moeder niet meer." Sistte ze. Ze pakte Nisrine uit mijn armen en liep weg. Wat was dat? Wat bezielde haar. Ik liep naar de zaal, keek iedereen boos aan en liep weg.

Weg voor altijd.

El mekteb?  (Voltooid)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora