Hoofdstuk 1

379 14 1
                                    

Daar zat ik dan, dat kleine meisje daar. Ik was nooit bij de grootste geweest, dat was al heel mijn leven zo. Met mijn donkerbruine krullen en één meter drieënvijftig kreeg ik vaker complimentjes als schattig of onweerstaanbaar lief dan wat ik echt wilde horen. Ik wilde sexy en mooi genoemd worden maar het was nu eenmaal zo.

Ik stak mijn mp3 oortjes in en sloot me af van de buitenwereld. Het was de tweede keer dat ik vloog, maar ik zag er geen reden in om bang te zijn.

We kwamen terug van een fantastische reis, we hadden een zomerhuisje in Creta waar we elk jaar naar toe gingen. Meestal gingen we per auto met een paar vrienden van ons, maar dit jaar hadden we een keer besloten om alleen te gaan dus gingen we gewoon met het vliegtuig.

Mylene; oftewel mijn moeder, ik noemde haar bij haar voornaam, waarom? Ik zou het niet weten het was al heel men leven zo.; leunde zachtjes tegen men schouder. Ik neuriede mee op "Roar" van Katy Perry toen mijn broertje Karl aan men mouw begon te schudden.

"Jane, gaan we een spelletje spelen?"

"Nee Karl ik heb nu geen zin," zuchtte ik verveeld.

"Maar mama slaapt," zei hij met zijn pruillipje op.

Ik keek naar Mylene en glimlachte smullend, ze lag met haar mond open te snurken in een veel te klein vliegtuigstoeltje. Ik pakte snel mijn Ipod en maakte er een foto van. Die kwam zeker op facebook.

Net toen ik besliste om dan maar de reisversie van sudoku te spelen ;waar Karl overigens gek van was omdat hij telkens won, ookal liet ik hem winnen; hoorde ik:

*ding dong* Aandacht, aandacht, ;de stem klonk zenuwachtig, ik kreeg een naar gevoel; blijf vooral kalm, wij verzoeken u om het zuurstofmasker aan te brengen zoals op het plakaat voor u is aangegeven, er zijn mogelijk giftige stoffen aanwezig. Blijf vooral kalm. Er is een bom aanwezig. *dong ding*

Ook al zou het wel zo moeten zijn, de stem klonk niet erg kalm. Het gegil barste los terwijl de zuurstofmaskers naar beneden kwamen.

Hoewel er een hoop lawaai was, hoorde ik niets. Het enige wat ik dacht was ;mijn broertje Karl, mijn broertje is weg?!;

TraumaWhere stories live. Discover now