Trauma

Hoofdstuk 17

Luister dit liedje terwijl je dit leest :) http://www.youtube.com/watch?v=qzocxPC8wVQ

xoxo mauraverboven

Thomas' POV

"Laat het ophouden!" riep ik als bezeten. Godverdomme. De machine naast Joke was al een minuut onafgebroken aan het piepen. Net alsof het probeerde om het er in te wrijven. Je nichtje is dood! Je nichtje is dood! Het gepiep stopte maar niet. Fuck. 

Ik staarde naar Joke's levenloze gezicht en het drong langzaam tot me door, ze was er niet meer. Ze was er al lang niet meer, maar nu was ze er écht niet meer. Ze kwam niet meer terug. Ik kon dit niet aan. Een hoop verplegers kwamen binnen, ze reden weg met Joke's bed, hun gezicht vol medelijden. Wat wisten zij er nu van.

Mijn benen begaven het. Ik zakte langzaam op mijn knieën en voor het eerst in tijden, begon ik te huilen. Niet het meisjesachtige huilen, waarbij je lichaam schokte en er helse kreten uitstootte. Nee, dat was niets voor mij. De tranen stroomde geruisloos over mijn wangen. Ik veegde ze niet weg, staarde gewoon naar de verdomde kamer waar Joke 4 maanden had doorgebracht, zonder dat ze het zelf ooit zou weten. 

Ik weet niet hoe lang ik daar zo zat, maar op een gegeven moment kwam Joke's dokter binnen. 

"Thomas?"

Ik antwoorde niet, dus hij verliet de kamer, wat ik erg apprecieerde. 

Wat een zooitje. Ik had ruzie met Jane, mijn zus was compleet gestoord en Joke was dood. Ze was altijd mijn beste vriendin geweest, we hadden even goed broer en zus kunnen zijn. Vroeger brachten we elke dag samen door, omdat Joke 4 jaar ouder was kwam daar een einde aan toen zij naar het middelbaar ging. Daarna waren alle woensdagen ons dierbaar. Elke woensdag kwam ze naar m'n huis en gingen we spelletjes spelen, of zwemmen. Ons leeftijdsverschil had ons nooit iets kunnen schelen. Toen ik geboren was, had Joke er bij geweest. Als kleine meid had ze aan haar mama gevraagd, mag ik Thomas' grote zus zijn? Onze eerste foto was toen ik nog maar net geboren was, in Joke's armen. Ze keek zo vertederd naar me. We zouden nooit meer samen een foto maken. Of belachelijk doen. Of voor elkaar liegen. Nooit meer. 

Ik voelde m'n gsm trillen in m'n zak en als verdoofd nam ik op. "Ja?"

"Thomas gast, waar the fuck ben je?"

Het was Chelsey, waarom zou zij me bellen, wat had ze nu weer nodig?

"Wat moet je?" snauwde ik.

"Rustig, gast, het gaat over Jane."

Jane. Wat had ik haar aangedaan? Ik had haar laten huilen verdomme! Wat was ik een klootzak.

"Wat is er met Jane?" 

"Dus, ik kwam hier thuis en ineens ligt ze daar op de grond? Heb 112 gebeld en ze zijn haar net komen ophalen. Volgens mij heeft ze zelfmoord gepleegd, bro, het zag er echt niet goed uit." mompelde Chelsey alsof het niets was.

Jane was misschien dood en dat was mijn schuld. Ik gooide m'n telefoon op de grond en liep naar de spoedafdeling. Een dokter zag me en vroeg wat er was.

"Wat er is? Jane! Waar is mijn vriendin?" schreeuwde ik.

"Rustig, meneer, is je vriendin bruinharig?"

"Ja."

"Jane Lawers? Die is hier net binnengebracht, we hebben haar maag uitgepompt maar weten niet of ze het haalt. Ze ligt momenteel in kamer 311." zei hij.

Kamer 311. Er knapte iets vanbinnen in me. In die kamer hadden we onze eerste kus gegeven. Ik holde er naartoe en zag haar liggen. Twee mensen stonden om haar heen gebogen. Dokters, vermoedde ik. 

Ik ging er bij staan en probeerde af te leiden uit hun gezichten hoe Jane er aan toen was. Ze keken bezorgd. 

"Ze zou al wakker moeten zijn," zei de ene.

De andere knikte verward, waarop ze me aankeken en zeiden.

"Jane ligt in een soort coma, ze heeft een waarschijnlijk een hersenblokade opgelopen. Als ze voor morgen niet wakkerwordt, wordt ze waarschijnlijk nooit meer wakker."

Ik knikte als verdoofd. De dokters verlieten de kamer en ik ging op een stoel naast Jane zitten.

Ik kon haar niet verliezen, dat zou ik niet redden. Ik beloofde mezelf dat ik er een einde aan zou maken als ze morgen niet wakker was.

Ik keek naar haar bruine haren, mooi uitgestrekt over het kussen. Haar lippen, prachtig hartvormig.

"Jane, ik hou van je, we moeten hier samen door, kom bij me."

Ik hield van haar, zoveel dat het pijn deed, ik hield van alles.

Hoe ze glimlachte en dan putjes kreeg ik haar kaak, de blik die ze in haar ogen had als ze iets niet snapte, hoe ze haar vingers in m'n haar verstrengelde als ik haar kuste, het putje in haar kin. De vorm van haar oren en de beschaamde blik die ze in haar ogen kreeg als ze zag dat ik haar aanstaarde. Hoe ze door haar haren ging als ze nerveus was en hoe ze een rimpeltje tussen haar ogen kreeg als ze aan het schrijven was in haar schrift. Ik wilde haar  schrift zo graag lezen, maar ik wist dat Jane dat niet wilde, toen ik er een keer naar had gevraagd zei ze dat het privé was. Ze had één gedicht voorgelezen, dat ik me nog exact herinner.

"Zijn ogen vallen langzaam toe
de spiegel van z'n ziel al sluitend,
maar ik weet dat als hij wakker word
ik 
en 
alleen
ik
zijn ziel zal zien."

Ik had een lied voor haar geschreven, maar durfde het nooit aan om het voor haar te zingen. Het leek misschien melig, maar ik wilde het nu voor haar zingen, hopend dat ze wakker zou worden. 

Met trillende stem begon ik:

"Your hand fits in mine like it's made just for me

But bear this mind it was meant to be 
And I'm joining up the dots with the freckles on your cheeks
And it all makes sense to me

I know you've never loved the crinkles by your eyes when you smile, 
You've never loved your stomach or your thighs 
The dimples in your back at the bottom of your spine

But i'll love them endlessly 

I won't let these little things slip out of my mouth 
But if I do, it's you, oh it's you, they add up to 
I'm in love with you and all these little things

You can't go to bed without a cup of tea
Maybe that's the reason that you talk in your sleep
And all those conversations are the secrets that i keep 
Though it makes no sense to me 

I know you've never loved the sound of your voice on tape 
You never want to know how much you weigh 
You still have to squeeze into your jeans
But 

You're perfect to me 

I won't let these little things slip out of my mouth
But if it's true, it's you, it's you, they add up to
I'm in love with you and all these little things

You never love yourself half as much as i love you 
You'll never treat yourself right darling but i want you to 
If i let you know, i'm here for you
Maybe you'll love yourself like i love you oh and

I've just let these little things slips out of my mouth 
'Cause it's you, oh it's you, it's you they add up to 
And i'm in love with you 

I won't let these little things slip out of my mouth 
but if it's true, it's you, it's you they add up to 
I'm in love with you, and all your little things."