Trauma

Hoofdstuk 9

Ik opende mijn ogen en staarde met  wazige oogjes rond. Ik lag in een wit bed. Waar was ik?

De muren waren wit, te wit. Ik keek rond toen alles terugkwam.

Het vliegtuig. De bom. Karl. Mylene.

De monitor naast me begon als een gek te piepen. Ik realiseerde me dat het de snelheid van mijn hart aangaf.

Er kwam een verpleger aangelopen.

"Jane, is het niet?" vroeg hij.

"Ja." Mijn stem klonk rasperig. Alsof ik al een jaar niet had gesproken.

"Zou ik misschien iets mogen drinken?" en mag ik in godsnaam uit dit rotbed.

Alsof hij mijn gedachten kon horen, hielp hij me van het bed. -wat me mateloos irriteerde, ik kon toch zelf wel lopen?-

Hoelang was ik buitenwesten geweest? Te lang, wist ik meteen.

"Hoe lang was ik weg?" vroeg ik verward.

"Dertien dagen, dat is niet abnormaal hoor meid. Je moet een flink trauma opgelopen hebben en je hersenen hadden even besloten om zich af te sluiten..."

Hij bleef maar doorratelen. Dertien dagen. DERTIEN!

Joke.

Ik rende de kamer uit. Tientallen mensen riepen dat ik niet mocht lopen en probeerde me tegen te houden, maar ik was te snel.

Toen ik Joke had gevonden, kwam er weer een vlaag van teleurstelling over me heen.

Ze lag in een ziekenhuisbed. Het leek alsof ze sliep, haar gezicht stond vredig. Op de rand van haar bed zat een jongen.

"Hoe gaat het met haar?" vroeg ik verlegen.

"Niet zo best, wie ben jij?" hij keek niet op van Joke, zijn gezicht was verscheurd door pijn.

"Jane Lawers, ik zat ook op het vliegtuig."

"Oh." Hij keek eindelijk op, recht in men ogen. De pijn droop van zijn gezicht, in de plaats kwam een intense blik. Hij stond op en liep haastig naar me toe.

Hij had kastanjebruin haar en strakblauwe ogen, net als Joke's ogen. Wat was hij knap! Slecht. Hoe kon ik op dit moment aan jongens denken? Hij was waarschijnlijk Joke's vriend, wat zou hij hier anders doen?

"En wie ben jij?" piepte ik.

"Haar neef, Thomas," zei hij.

Neef. Geen vriend. Mijn hormonen hadden echt het perfecte moment uitgekozen. Ik probeerde het te verdringen.

"Hoe oud ben je?" vroeg ik doodsbenauwd.

"Zeventien," antwoorde hij verleidelijk.

Ik liet me gaan.

Ik pakte hem vast en drukte men lippen op de zijne. Dit was de passioneelste kus die ik ooit had gevoeld. Niet dat ik al veel jongens had gekust.

Zijn ogen stonden eerst verbaasd, maar al snel kuste hij me gewillig terug. Het was alsof al mijn emoties van de afgelopen weken er via onze kussen uit kwamen. Dit was gewoonweg niet meer vrijwillig, meer een behoefte.

Zijn lippen voelde zacht, ze smaakte naar zoete kauwgom, zo'n die na een uur nog steeds smaak heeft. Zijn tong raakte mijn onderlip, hij vroeg om toestemming. Ik opende zachtjes mijn mond en voelde zijn tong tegen de mijne. Onze tongen dansten in synchroon.

Ik sloeg men armen om zijn nek en trok hem mee de kamer uit. We wankelde al kussend naar een andere kamer, waar gelukkig niemand was. We haalden het gewoonweg niet verder.

Hij tilde me op aan men kont en we gooide ons met een grote smak op bed.

En daar was het weer, het gevoel van

geluk.