Ik sloot de deur stilletjes achter me. Ik ging op ons bed zitten, of eigenlijk Thomas' bed en opende met een zwaai de schuif. Ik pakte mijn schrift. Deze gedachten moesten er toch nog even uit. Met trillende hand pakte ik de pen vast en begon aan mijn laatste epiloog.
Momenten.
Het leven is een serie van momenten.
Laat ze los.
Momenten.
Allemaal leiden ze naar dit moment.
Dat was genoeg, ik legde de schrift op bed en rende naar de badkamer. Ik opende het medicijnenkastje en keek naar de pilletjes. Zou het lukken met dafalgan? Ik wist niet hoeveel ik er voor nodig had, ik had hier geen ervaring mee. Ik pakte een hele strip dafalgans, dertien paracetomolletje en legde ze in een rijtje voor me. Het leek immens. Ik pakte nog wat uit het potje waar 'relaxerende middelen' opstond en plaatste ze er bij. Dit moest genoeg zijn. Ik zette de kraan open en nam de eerste 5 pillen in mijn mond. Ik slikte ze door met een grote slok water.
JE LEEST
Trauma
RomanceJane Lawers,17, heeft een mooi leven. Een lieve moeder, een schattig broertje & als kers op de taart is ze ook nog eens slim. Maar als ze terugkomt van haar reis naar Creta, blijkt er een bom aanwezig te zijn op hun vliegtuig...
