Trauma

Hoofdstuk 18

Dead is peacefull... easy. Life's harder.

- Bella Swan

Jane's POV

Het eerste dat terugkwam was mijn gehoor. Ik hoorde klanken maar kon niet plaatsen wat ik nu net hoorde. Al snel had ik door dat het muziek was. Het was een bekende stem, maar ik wist niet meer aan welke persoon hij vast hing.

Langzaam kreeg ik weer gevoel. Ik voelde mijn armen en benen, vingers en tenen. Ik voelde dat er iets in mijn hand lag. Het was zacht en warm. Ik probeerde er in te knijpen, een teken te geven dat ik leefde. De muziek hield op. Een stilte werd gevolgd door woorden. Het duurde even voor ik door had dat het een vraag was.

"Jane?" 

Het klonk wanhoopig. En toen vond ik dus eindelijk m'n ogen terug. Ik opende zacht mijn ogen en knipperde een paar keer. Eerst zag ik wazig, maar al snel stelde mijn ogen zich scherp. Voor me zag ik een gezicht dat ik gemist had, ook al had ik geen tijd gehad om iemand te missen, waar ik dan ook was geweest. Het kwam langzaam tot me terug. Ik wist weer wat er gebeurd was, ik had een poging gedaan om zelfmoord te plegen, maar vreemd genoeg had ik er geen spijt van dat het mislukt was. Ik was hier en ik wilde hier blijven, bij Thomas.

Thomas keek me geshoqueerd aan. Ik realiseerde me dat ik nog steeds niet geantwoord had. 

"Ja?" het klonk meer als een vraag. Ik wist weer hoe ik moest praten.

"Het spijt me zo," fluisterde Thomas opgelucht.

"Het is niets." ik keek hem aan, gelukkiger dan ik in een lange tijd was geweest. 

"Heb je gehoord wat ik gezongen heb?" vroeg hij.

"Nee, maar ik geloof dat het me wel wakkergeschud heeft."

"Ik wil het wel nog een keer zingen, als je dat wilt." fluisterde hij verheugd.

Ik kon alleen maar knikken, iets anders durfde ik niet. Thomas zingen? Dat had hij me nooit verteld... Het volgende moment stopte ik met denken en luisterde ik met open mond. Het was prachtig. Ik welde tranen op in m'n ogen en ik ving ze op met m'n duim. Toen hij uitgezongen was, was ik compleet aan het huilen.

Ik hield van hem en dat kon zelfs de dood niet veranderen. 

Hij glimlachte. "Dit is kamer 311, Jane, weet je nog?"

En of ik dat nog wist. We keken elkaar even aan en voor ik het wist kwamen zijn lippen hard tegen de mijne. Zijn lippen waren ruig. 

Ik was er klaar voor. Ik voelde het. Het moment was niet ideaal, maar zeg nu zelf wat was er wel ideaal in mijn leven? Ik duwde mezelf uit het bed en trok het lelijke ziekenhuiskleed over m'n hoofd. Eronder had ik alleen mijn ondergoed aan. Thomas onderbrak de kus om me aan te staren. Ik liep naar de deur en draaide de sleutel om. 

"Ik ben er klaar voor Thomas." ik keek hem aan, tastte zijn reactie af. Eerst keek hij even verbaasd, maar al snel veranderde zijn uitdrukking in volle lust. Hij nam me vast bij m'n heup met zijn ene hand en met z'n andere maakte hij mijn bh los. En toen gingen we verder, waar we bij onze eerste ontmoeting bijna mee begonnen waren.