Trauma

Epiloog

Het leven is hard. Soms te hard. Ik weet dat als geen ander, maar je moet vooral blijven leven. Sommigen vragen zich af waarom? Je probeert ze waarschijnlijk te vinden -de reden dat je leeft- helemaal alleen. Omdat... Omdat, in de realiteit er geen mensen zijn geboren met een reden om te leven. Ik denk dat... dat iedereen zijn rede om te leven moet vinden. Een rede om te zeggen dat het oké is om hier te zijn. Een reden om te zijn. Iedereen moet deze rede vinden. Misschien in een droom, of voor een job, of misschien in een persoon. De rede die je vind zal misschien onduidelijk zijn, onzeker, onstabiel. Zelfs als je ze misschien kwijtraakt. Ik wil een rede om te leven hebben voor zolang als ik leef. En als het mogelijk is, wil ik deze rede vinden in iemand zijn hart. Ik wil kunnen leven voor iemand. Ik hoop dat, op een dag, iemand me zal vertellen "je kan er zo over denken". Op tijden dat ik wil opgeven, denk ik aan hem. Hij. Volgens mij... volgens mij heb ik mijn reden al gevonden. 

Ik nam m'n zwarte handtas en keek nog een laatste keer in de spiegel. Vandaag was het Joke's begrafenis en we gingen met de hele famillie. Ik wandelde naar de slaapkamer waar Thomas op bed was aan het wachten. Hij was aan het lezen. In mijn gedichtenboek. Ik had besloten dat hij dat mocht. De gedichten waren vrolijker aan het worden, het ging beter met me. Ik had eindelijk geluisterd en had psychologische hulp genomen. Wie hat gedacht dat Kimberly me zo goed zou begrijpen. Psychologe's zijn blijkbaar toch niet gevoelloos. Ik nam mijn schrift uit Thomas' handen en kuste hem speels op de kaak. Hij glimlachte zachtjes naar me, zijn blik liefdevol. Ik pakte een pen en schreef.

Een ster
als jou
omdat
aan de hemel
alleen sterren zijn

Thomas streelde over mijn hand en bleef dit toen tot we aangekomen waren op de begraafplaats. 

We namen allemaal plaats. Verschillende mensen die ik niet kende begonnen over Joke te vertellen. Hoe ze haar miste en al dat gezijk. Ik snapte ze niet, alsof Joke zou willen horen hoeveel ze gemist werd! Toen ik naar voren mocht, nam ik Thomas met me mee. Ik ging achter de micro staan en begon. Ik had niks voorbereid, zoals de meeste die vooraan stonden te stotteren met een papier voor hun ogen. Ik vertelde gewoon.

"Joke, je bent geweldig. Ik weet niet hoe het komt, maar al vanaf de eerste seconde dat ik je kende, vond ik dat. Het bloed dat in je haren hing deed me helemaal niets, je zag er zo vastberaden uit. Wij gingen overleven zei je. Wel, we hebben overleefd. Je bent misschien niet meer beneden bij ons, maar jij Joke, hebt de meest fantastische manier van overleven. Dankzij jou sta ik hier, te vertellen. Anders zaten we misschien allebei boven. Doe Karl en Mylene de groeten. En Joke, dankjewel, want dankzij jou heb ik mijn rede om te leven gevonden."

Een luid aplaus barstte los. Ik kneep in Thomas' hand, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik kreeg een zacht kneepje terug en glimlachte. Ik was niet meer alleen.