Hoofdstuk 7

159 11 5
                                    

"Niet iedereen!" fluisterde een stemmetje in mijn hoofd. Nee niet iedereen, ik leefde nog en Joke ook.

"Jane, we moeten ontsnappen. Je moet inzien dat we niemand meer kunnen redden, aangezien ons plan volledig mislukt is. Er zijn maar twee parachutes en de bom gaat vast zo ontploffen," fluisterde Joke.

Ik knikte als verdoofd, zonder te weten wat ze zei, ik was haar echt aardig gaan vinden. Ik pakte een parachute vast en staarde er verward naar, hoe moest ik hier aan beginnen?

Ik keek naar Joke die bezig was en probeerde haar na te doen, zonder veel succes.

"Geef dat ding hier, kip!" giechelde Joke.

Ik lachte schaapachtig en gaf haar de parachute, die ze zonder enkele moeite op mijn rug installeerde.

Plots realiseerde ik me iets. We gingen springen! Na alles wat er gebeurd was, kon ik toch nog angst voelen, want ik, Jane Lawers, had hoogtevrees.

"Jokeee?" vroeg ik met een klein stemmetje.

Ze keek me aan: "Ja?"

"Ik heb hoo.. g.. hoogtevrees.." wrong ik eruit.

Joke grijnsde even en nam toen mijn hand vast.

"Daar hebben we nu geen tijd voor, Jane!"

Ze opende de deur en... we sprongen! De lucht suisde langs mijn oren, ik kon gewoonweg niet gillen, zoveel pijn deed het in m'n buik. Toch was het leuk, zo vrij had ik me nog nooit gevoeld.

Opeens hoorde ik achter me een hoop geknal. Ik wist meteen wat dat betekende: de bom was ontploft. Brokstukken vielen naar beneden, het was net een brokstukkenregen.

KNAL. Angst. Pijn. Nog meer angst. nog meer pijn. Ik keek naar Joke en tot mijn grote schrik zag ik dat haar linkerhand tot op het bot open lag. Ook haar hoofd was er niet best aan toe, haar kaak lag open en er zat een scheur in haar lip.

Met mezelf ging het ook niet al te best. Mijn rechterhand zat onder het bloed en ik zou gezworen hebben dat ik mijn ringvinger niet zag!

Ik besefte dat het tijd was de parachutes te openen - aangezien de grond in zicht was - en trok aan het touwtje.

Joke deed hetzelfde, met die ene hand die ze nog over had. We minderden meteen vaart en ik zag het platteland dichterbij komen.

TraumaWhere stories live. Discover now