GÜNAH KEÇİSİ:Sil Baştan

Bölüm 1 İlk Gün

Arkadaşlar herkese yeniden merhabalar :D Yeni seri ile tekrardan sizlerleyim.Çok fazla bekletmeyeceğimi söylemiştim.Fakat bu çok erken oldu farkındayım :D Bekleyemedim bende :D İlk bölümü kısa tuttum.Ama merak etmeyin ilk bölüm olduğu için kısa tutmak zorunda kaldım.Sonraki bölümler uzun olacaktır.Umarım yeni serüvenimde beni yalnız bırakmazsınız <3 Sizleri çok seviyorum.

Keyifli okumalar <3

....  6 AY SONRA  ....

''Esin hadi!Kahvaltı hazır.''

''Geldim.''

Merdivenleri o kadar hızlı inmiştim ki nefes nefese kahvaltı masasına geçerek çantamı koltuğa fırlattım.

''İlk günden geç kalacaksın Esin.''

''Sanırım.Gitmek istediğimden de emin değilim aslında.''

''İtiraz istemiyorum küçük hanım.Hem bana güven,kendini daha iyi hissedeceksin.''

Başımla onayladım sadece.
Gerçekten daha iyi hissedebilecek miydim?
Koskoca evde sabahtan akşama kadar oturmaktan iyidir en azından.Kısa konuşmamızın ardından kahvaltımızı yapmaya başladık.Çok fazla aç değildim nedense.Üzerimdeki stresi bir şekilde atmam gerekiyordu ama nasıl?Derin bir nefes verirken,abimin sesiyle elimdeki çatalı parmaklarımın arasına geçirdim.

''Esin.''

''Efendim?''

''Biliyorum,her gün aynı sorunun cevabını vermekten bıktın ama abin olarak sorumu yinelemem gerekiyor.''

Parmaklarımın arasındaki çatalı geri yerine koyarak hafif gülümsedim.Aslında gülecek bir tarafım yoktu fakat benim için endişelenen tek kişiye bunu borçluydum...

''Farkındayım abi ama hala bir gelişme yok.Ben...''

Ne kadar çabalasam da konuşmayı beceremedim yine ve başımı önüme eğdim hızla.
O esnada kocaman parmakların temasıyla eğdiğim başımı az da olsa kaldırabildim.O olmasa tüm bu bilinmezliğin içerisinden nasıl çıkardım kim bilir...Abim elimden tutarak,
gülümsedi bana.

''Ne kadar zor bir durumun içerisinde olduğunu biliyorum.
Ama merak etme birlikte her şeyin üstesinden geleceğiz.
Kendine zaman tanı sadece olur mu?''

Tebessüm ederek başımla onayladım abimi.
Kendimden çok onu üzmekten korkuyordum aslında.Bana karşı hem uzak hem yakın...Yine de abim.
Kendim için bilhassa onun için elimden gelenin en iyisini yapmak zorundaydım.Hiç bir şey hatırlayamasam bile onun varlığı benim tek umudumdu.

Kahvaltı sonrası benimle beraber evin çıkışına kadar geldi abim.Omuzlarımdan yavaşça kavrayıp konuşmaya başladı.

''Çok iyi olacaksın,buna eminim.Vazgeçme sakın olur mu?Sonuna kadar yanında olacağım.''

''Merak etme abi.Yalnız özel şoförle gitmek zorunda mıyım?Otobüse...''

''Olmaz tatlım.Güvende olduğundan emin olmam gerekiyor.Ömer amca çok iyi bir şofördür.Üstelik sana yol arkadaşı olabilecek en iyi insan diyebilirim.''

İtiraz etmedim.Ne de olsa boşuna kürek çekmenin bir alemi yoktu.Ömer amcanın iyi biri olduğuna şüphem yoktu tabi ama bu kadar lükse gerek var mıydı?Koskoca İstanbul'da beni tanıyan tek kişi abimdi.Bu kadar endişelenmesini gerektirecek ne vardı bu şehirde?Neden buradayız onu da bilmiyordum ya gerçi.
Öğrenmem zaman alacaktı sanırım...

Dakikalar sonra araba hareket etmişti bile.Bilerek Ömer amcanın hemen yanındaki koltuğa oturdum.En azından yeni hayatıma varmadan önce biraz konuşmak iyi gelecekti.Fakat ne tuhaftır ki benden önce Ömer amca söze girdi.Açıkçası bu durum beni haddinden fazla mutlu etmişti.
Tabi ki koskoca bir farkla...