GÜNAH KEÇİSİ:Sil Baştan

Bölüm 38 [FİNAL PART 1]

Canlarrr 🙌
Finale yaklaşmış bulunuyoruz💐 Bu yüzden lafı uzatmadan sizi FiNal'in Part 1 ile baş başa bırakıyorum🎉

Keyifli okumalar💐

Multi Media:Leyla & Ayla👭

LEYLA'DAN...

"Olamaz...Aras ve biz...Yani biz kardeş miyiz?"

Ağzımdan çıkan cümleye büyük bir şaşkınlıkla karşılık veriyordum şimdi.Gerçekten de...Gerçekten bu mümkün müydü?Aras ve biz...

"Ne yani,sen onu tanıyor musun?"

Ayla'nın heyecan ve merak dolu sesini işittiğimde,nasıl bir cevap vermem gerektiğini bilmiyordum.Evet diyecek kadar düşüncemde emin değildim.Ayrıca...Ayrıca daha önemli sorunlarımız vardı ve iyice kafasının karışmasını istemiyordum.

"Leyla?"

Ayla'nın cevap bekleyen ses tonuyla ufak bir irkilme yaşadım.Ardından tıpkı benimki gibi incecik olan ellerini,kendi avuçlarıma doldurdum.Tebessüm etmeye çalıştım.

"Ayla bak...Daha önemli sorunlarımız var ve ayrıca vaktimiz kalmadı.Artık gitsen iyi olacak."dediğimde süratle kaşlarını çattı.

"Leyla lütfen...Bir başka oyun istemiyorum artık.Birlikte evimize dönelim ve Aras..."

"Hayır Ayla!"

Sesimi yükseltmek zorunda kaldım çünkü durumun ciddiyetinin farkındaydım.Onun kadar ben de evime dönmeyi ve sevdiklerime kavuşmayı istesem de yapamazdım.Bir antlaşma yapmıştım ve gereken olacaktı.Ayla şaşırdı verdiğim tepkiye karşılık.Hatta az da olsa ürktüğünü gözlerinden okuyabiliyordum.Konuşmasına ve durumun daha fazla uzamasına izin veremezdim.Devam ettim derin bir nefes alarak.

"Sana ne söylediysem yap lütfen.Mahir amca...Yani Mahir denen adamın şakası yok!Artık gitmelisin Ayla."

Israrlarıma rağmen bu kez konuşmadı ve ağlamaya başladı.

"İyi olmayacaksın..."diyerek başını olumsuz anlamda salladı.Haklıydı da fakat bilmesine gerek yoktu.Tek elimi eğili olan başını hafifçe kaldırmak için hareket ettirdim ve yine gülümsemeye çalıştım.Yapabileceğim tek şey buydu artık.

"Sen ve diğerleri için her zaman iyi olacağım Ayla,söz veriyorum."dediğimde aniden sıkı sıkıya sarıldı bana Ayla.Bu anı belkide uzun zamandan beri bekliyordum ve her ne şekilde olursa olsun en azından bunun için çok mutluydum.Boşta kalan kollarımı ben de ona sarılarak kullandım.Veda vakti geldiğinde ise ilk adımı ben atmak zorunda kaldım.Çünkü Ayla'ya kalsa yanımdan ayrılmaya niyeti yoktu.Bu yüzden dolan gözlerimle beraber,aksi yönde hareket etmeye başladım.Karakolun kapısından içeriye doğru çekinerek süzüldüğümde vakit kaybetmedim ve az ileride duran görevli polis memurunun yanına gittim.Durumu anlatır anlatmaz başka bir polis memuru,elindeki demir yığınıyla yanımıza kadar geldi ve her iki elimi de kendine doğru çekti.Dolan gözlerim daha fazla tutunamazken,karakolun kasvetli ve bir o kadar uzun olan koridorunda ilerlemeye başladık.Taki hesaba katmadığım bir manzara ile karşılaşıncaya dek...

"Esin..."

Titremeye başlayan ses tonumla başta yanlış gördüğümü düşünsem de olmadı.Esin az ileri de yanında iki polis memuru ile konuşuyordu.Onun burada ne işi vardı?Bir dakika...Esin kaçırılmıştı!İyi ama bu...

"Neden durduk?"

Sağ yanımda duran polis memurun sesi ile kendime gelirken toparlamaya çalıştım kendimi.