mikey mikey challenge //muke {türkçe}

vigintiquinque

Travis ile olan olayın üzerinden iki hafta geçmişti. Yani Michael'ın, Luke'un hayatından tamamen kaybolmasının üzerinden iki hafta geçmişti. Sarışın çocuğun kendini odasına kilitleyip dışarı çıkmayı reddetmesinin üzerinden iki hafta geçmişti. Şimdiyse yatağında etrafını kağıt parçaları ve kalemler sarmış bir şekilde üzerindeki baksırla öylece uzanıyordu.

Ailesi endişelenmişti, çünkü odasından hiç dışarı çıkmıyor ve onlara neler olduğunu anlatmayı da reddediyordu. Onlara gidip her şeyi anlatamazdı, onlar onun aklını kaçırdığını düşünürdü, Michael hakkında konuşsa kimse ona inanmazdı. Tamamen yalnız kalmıştı, konuşacak kimsesi yoktu. Bu savaşta yalnız başına savaşıyordu.

Yatak odasının kapısı aniden sonuna kadar açıldı ve annesinin endişeli suratı belirdi.

"Luke, tatlım, iki hafta oldu... Bize neler olduğunu anlatmalısın. Herkes senin hakkında endişeleniyor. Okuldan da aradılar ve onlara ne söyleyeceğimizi bilemedik."

Luke ayağa kalkıp annesine doğru yürüdü ve göz yaşlarını tutmaya çalışırken kollarını ona doladı.

"Anne o gitti..."

"Kim gitti?"

Kafasını iki yana salladı. "Asla bana inanmazsın ki."

"Yine de dene ve anlat bana."

Luke kucaklaşmadan ayrılmak için geri çekildi ve ona dolu gözlerle baktı.

"Bu çok uzun bir hikaye, hadi oturalım."

Ve ona başından geçen her şeyi anlattı. Michael, oyun, Calum, Travis. Her şeyi.

"Luke..."

Luke bu cümlenin nereye gideceğini biliyordu ve ona yalvaran gözlerle bakmaya başladı. "Bana inanmak zorundasın."

"Luke benimle bir hayalet hakkında konuştuğunun farkındasın, değil mi? Özür dilerim ama bu çok gülünç..."

"Ama istersen Calum'a da sorabilirsin! O da orada yanımdaydı! O her şeyi gördü, onunla konuştu. O gerçeği söylediğimi biliyordur!"

Luke'un annesi birkaç saniyeliğine sessiz kalıp oğlunun yüz hatlarını inceledi. Gözlerinin altında koyu halkalar vardı ve gözleri hala ağlamaktan şişip kızarmıştı. Ona bir şans vermesi gerekiyordu.

"Pekala, Calum'ı ara ve ona bize uğrayıp uğrayamayacağını sor."

Annesi odasında sessizce oturmaya devam ederken sarışın çocuk Calum'a mesaj attı. Luke oldukça gergindi, Calum her şeyi anlattığında annesi büyük bir ihtimalle çıldıracaktı. Calum'un anlatmaya doğaüstü şeylerle başlamamasını gerçekten de çok umuyordu. Annesinin Calum'ın da şey gibi olduğunu düşünmesini istemiyordu... şey, Calum gibi.

Gerçi annesini bu konuda suçlayamazdı, Calum bazenleri gerçekten de psikopat gibi davranabiliyordu. Geçen birkaç ay boyunca yaşananlar o kadar gerçek dışıydı ki, neredeyse Luke bile buna inanamıyordu.

Yirmi dakikalık bir beklemeden sonra, kapının zili çaldı. Luke hızla kapıyı açmak için aşağı indiğınde neşeli bir Calum'la karşılaştı.

"Selam dostum."

Luke ona gülümsedi ve içeri girmesini işaret etti. "Hey... Yukarı gelebilir misin? Annemin sana bir şey sorması lazım da."

"Bir saniye, bira olayı hakkında mı? Ona söyledin mi? Ben sadece bir tane içtim diğerlerine ne oldu bilmiyorum, belki de biri onları çalmıştır ve-"

"Hayır o konuda değil."

Ve bununla birlikte merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı, Calum da onu arkasından takip ediyordu. Luke'un yatak odasına geldiklerinde siyah saçlı çocuk Luke'un annesini selamladı ve yatağın ucundaki en yakın arkadaşının yanına oturdu.

"Ee? Olay ne?"

Luke iç çekti ve arkadaşına tekrar dönmeden önce kısa bir süre annesine baktı. "Yani Cal, Michael'ın gerçek olduğu doğru mu? Ve onun bir hayalet olduğu? Vr benim bunların hiçbirini uydurmadığım?"

Calum bu kelimeler karşısında dondu, onu test mi ediyorlardı? Annesi her şeyi öğrenmiş miydi? Başının belaya girmemesi için hayır mı demeliydi? Calum'un zihninde bunun gibi birçok soru dolanıyordu, ama tam olarak düşünemeden önce ağzını açtı ve Luke'un duymayı kesinlikle beklemediği o kelimeleri söyledi.

"Hayır. Ne hakkında konuştuğun konusunda hiçbir fikrim yok."

Ve böylece Luke tüm seslerden soyutlandı, her şeyden. Luke'un annesi Calum'a aşağı inmesi için yol gösterdi ve Luke'u odasının karanlığında tekrardan yalnız bıraktı.

~
nELER OLUYOR?