Matilda, yıllardır her gün gördüğü bir adamın, yalnızca kendisinin görebildiğini fark etti. Bu fark ediş ise hayatında köklü değişikliklere neden oldu. Ailesi, okulu ve arkadaşları onun hayatında tanıdığı insanlar değildi. Yaşadığı dünya, kendi gerç...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gözlerim karşımda duran gardırop aynasına kilitlenirken, aynadaki görüntümü izliyordum. Kanı çekilmiş suratım ölü bir insana aitmiş gibi, cansız ve ruhsuzdu. Duygusuz bir şekilde bakan donuk gözlerimin üzerindeki beyaz kaşlarım ve gözlerimin çevresindeki beyaz kirpiklerimle birlikte suratım olduğundan daha korkunç görünüyordu. Buna rengi uçmuş açık mor dudaklarımda katkıda bulunuyordu. Simsiyah düz saçlarım, olduğundan daha dağınık bir hal almışken, kabarıklaşmış ve elektriklenmişti. Ruh halim yüzüme ilk kez bu kadar yansıyordu. Ruhen berbattım ve aynadaki görüntüm buna karşı çıkmıyordu, her zamankinin aksine.
Annemin saçlarıma koyduğu öpücükle irkilirken, aynadaki bakışlarımı ona çevirdim. Açık sarı saçları dalgalar halinde omuzlarına dökülüyordu, giydiği beyaz saten gecelik ile melekleri andırıyordu. Benim kollarıma alıp sıkıca sarılırken, İncil'den dualar okuyordu. İnançlı biri olmadığımı bilmesine rağmen, bunu beni rahatlatmak için yapıyordu. Onun sarılmanın verdiği etkiyle biraz rahatlamış hissediyordum. Ama gözlerimdeki ruhsuz ifade geçmemişti. Görünen o ki geçeceğe pek benzemiyordu.
Açık olan kapıdan içeri giren abim, gözlerini benden ayırmadan bana yaklaştı. Ilık bir sıcaklıkta olan parmaklarını alnıma dayadı. Ateşim olup olmadığını kontrol ediyordu.
"Nasıl hissediyorsun?" diye sordu keyifsiz bir sesle.
"Bok gibi." dedim ona bakmadan. Sonradan annemin varlığını hatırlayıp, dediğime pişman oldum. Annemin olumsuz sesini duyduğum gibi, "Affedersin." dedim abime bakarak. Başını sallayarak, omuz silkmekle yetindi.
"Birini gördüğüne emin misin? Belki de gördüğün bir rüyanın etkisiyle halüsinasyon falan görmüşsündür." dedi abim, annemin yatağının ucuna otururken. Beni neden buraya getirdiklerini bilmiyordum. Uyanmıştım ve kendi odam yerine annemin odasındaydım.
"İki yıl..." dedim kısık bir sesle zorlanarak. Boğazımı temizleyip, konuşmak için çabaladım. "O... ben o şeyi... İki yıldır görüyorum." dedim derin bir nefes alıp, göğsümü şişirirken. Abimin kalın kahverengi kaşları çatılırken, iki kaşının ortasında ufak bir Z harfi oluştu.
"Bunu neden yeni söylüyorsun?" diye sordu sertçe.
"Çünkü sadece görüyordum. Benim dışımda kimsenin görmediğini bilmiyordum. Ama bugün Stella'ya onu gösterdim ve bana baktığım yerde kimse olmadığını söyledi. Az önce de odamdaydı..." Deliriyor gibiydim.
Kızıl-kahve saçlarının arasından geçirdiği ince parmaklarını çenesine götürüp kaşımaya başladı. Bakışları benim ve annem arasında giderken, annem duasını bitirmişti. Yumuşak elleriyle saçlarımı okşuyor, öpücükler konduruyordu.
