Matilda, yıllardır her gün gördüğü bir adamın, yalnızca kendisinin görebildiğini fark etti. Bu fark ediş ise hayatında köklü değişikliklere neden oldu. Ailesi, okulu ve arkadaşları onun hayatında tanıdığı insanlar değildi. Yaşadığı dünya, kendi gerç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bir kurul var." dediğinde, bahsettiği kuruldan haberdar olmama rağmen bölmemek için başımı salladım. "Ruhlar kurulu, Arthur'u yargılayabilecek ve infazını verebilecek yüce ruhlar kurulu. Arthur'un bir çocuğu olduğunu ve muhtemelen sen olduğunu da bir şekilde öğrenmişler." diye devam etti.
"Anlayamadığım ruh değil mi bunlar? Göremiyorlar mı beni?" diye sorduğum zaman, başını olumsuz anlamda salladı ve parmaklarıyla yanağımı sevdi. Yüzünde bilinçsizliğimi anlayışla karşılayan bir gülümseme oluştu.
"Hayır güzelim." dedi ve derin bir nefes alarak devam etti. "Zannettiğin gibi ortalıkta dolanmıyorlar. Kendilerine ait bir mabedleri var ve oradan biri haber uçurmadığı sürece çıkmazlar. Senin hakkındaki gerçeği öğrenen biri, onlara haber vermiş olmalı. "
Şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım. Yanağımdaki parmağı sol kaşımın üzerine geldi ve kaşımın şeklinin üzerinde gezindi. "Kim öğrenmiş olabilir?" diye sorduğumda, yüzünde belli belirsiz bir kararma geçti.
"Bunu bende çok merak ediyorum." dediğinde, gözlerinde karanlık parıltılar vardı. Gördüğüm ifade üzerine kaşlarımı çatınca, bakışlarını yumuşattı.
"Sana zarar vermelerine izin vermem merak etme." dedikten sonra, dudaklarını yavaşça saçlarıma bastırdı.
"Peki ne yapacağız?" diye soran sesim, çaresizlik yüklüydü. Çoğu zaman yanımda olmamasına rağmen, canımdan çok sevdiğim babamın benim yüzümden ölmesine sebep olmak... Bu düşünce kabuslarımı süslemeye yeterde artardı bile.
"Sen bunları dert etme. Bir hal çaresi bulacağız." dedi ve elimi tuttu."Hadi gidelim." Birbirine kenetlenen ellerimize baktıktan sonra, beni kendisiyle beraber ayağa kaldırdı.
"Önce ben mi gideyim?" diye sorduğumda, bir süre düşünceli gözlerle bana baktı.
"Arthur'un senden vazgeçmediğimi bildiğini düşünüyorum. Zaten şuan ki durumumuzda yanında güvende olacağın tek kişi benim. Kim olduğunu öğrendiklerine göre, doğrudan saldırmaya kalksalar seni benden daha iyi kimse koruyamaz. Ve o da bunun farkında."
"Doğrudan saldırırlar mı?" diye dehşet içinde sorduğumda, dudakları düz bir çizgi halini aldı.
"Zor bir ihtimal ama mümkün." diyen sesi stresliydi.
"Peki ya babam? O güvende olur mu?"
"O bir Kral. Başının çaresine elbette ki bakabilir."
"Annem ve abime bir zarar verirler mi?" dediğimde, sesim korku doluydu. Bu düşünce bir an kalbimin sıkışmasına neden oldu. Raven'ın gözlerinden geçen belirsizlikle, büyük bir ateş yüreğimi demir şiş değidirilmişcesine acıttı.
"Onları da en kısa zamanda korumaya almamız gerekiyor."
"Daisy..." diye aniden beynimde yanan ampülle, Raven'a baktım. "Öğrenen kişi o olamaz mı? Bana defalarca kez dokundu."
